Τα νευρα που λεγαμε, και οι γκρινιες μου...ΕΔΩ

Ξυπναω το πρωι να παω στην δουλεια μου.
Ξυπναω το παιδι το οποιο μου δινει μια κλωτσια, οπως ηταν μπρουμυτα, ξεκαθαριζοντας μου οτι δεν εχει σκοπο να παει πουθενα.
"Ξυπνα αγαπη μου"
"ζε σελω.Νανι!"
"πρεπει να παω για δουλεια" της λεω γλυκα.
Ανοιγει το κατπρασινο ματι της και βαζει μπρος το μοτερακι-που-φτιαχνει-κατι-δακρυα-νααα-μετα-συγχωρησεως, ενα ταλεντο που σαφεστατα δεν κληρονομησε απο την δικη μου πλευρα της οπικογενειας.
"μαζιμου"
"αγαπη μου..."
"μαζιμου"φωναζει και με αγκαλιαζει απο τον λαιμο.

Μπορι να ειναι μολις τριαμιση αλλα ειναι πολυ δυνατη η σκασμενη.
Τι σε παρακαλω, τι ασε με, τι θα σου φερω τον ουρανο με τ'αστρα....
τιποτα.
Ενιωσα προς το τελος σαν την σιγκουρνι γουιβερ στο αλιεν.
με αφησε αποτομα και μπορεσα να ανασανω οταν ειδε το γιογιο της και θυμηθηκε οτι θελει να κανει πιπι.

Επωφεληθηκα για να βγαλω τα ρουχα της.
Το να τα βαλουμε ηταν αλλη υποθεση.
Προσπαθησατε ποτε να βαλετε λυκρα κορμακι σε γατα?
πουλοβερ σε χταποδι?

u got the picture.

Με τα πολλα πλυθηκαμε, ντυθηκαμε και εξουθενωμενη την παρεδωσα στον πατερα μου για να παω στην δουλεια.
τσεκαρα την θερμοκρασια της για τελευταια φορα.
Ηταν δροσερη.
ωραια, επιασε η νηστεια, η ωτιτιδα της κρατησε μονο μια μερα.


Βγηκα, ηδη κουρασμενη στον δρομο και αρχισα να ψαχνω για ταξι.
Μετα απο καποιες προσπαθειες μου χαμογελασε ο ουρανος και βρηκα ενα.
Αδειο.
Και μερσεντες.
και ο τυπος δεν καπνιζε.

Τελικα ισως να ειναι μια ωραια μερα.
Ανοιξα την πορτα κεφατη και σωριαστηκα στο καθισμα για να αναπηδησω αμεσως σαν να με ειχε τσιμπησει σφηγκα.
Το ταξι ειχε την χαρακτηριστικη μυρωδια που βγαζει το στομα, το σωμα ολο απο τον υπνο, τον βαρυ, σαν υγραεριο.
Κρατησα την αναπνοη μου.
σκεφτηκα οτι μεχρι την κυψελη, χρειαζομουν τουλαχιστον 30 αναπνοες, υπολογισα στα γρηγορα.
σκαω.
εκπνοη.
αναγκαστικη εισπνοη.

αναγουλα.
δεν θα αντεξω.
κοιταω το παραθυρο.
εχει βγαλει τα χερουλια.
Τελεια!

Με την πιο ευγενικη μου φωνη, του ζηταω αν ειναι δυνατον να ανοιξουμε λιιιιιγο ενα παραθυρο.
με κοιταει.
"θαχει φασαρια, και το αρωμα σας με πειραζει" μου λεει ο ταριφας
"ε, τωρα που ανοιξαμε το παραθυρο..."
Κοιταω τα ματια του.
καταλαβα.
Συνεχιζει:" ειμαι αλλεργικος....θα ηθελα να κατεβειτε"

Τον κοιτταω.
Πριν προλαβω να απαντησω μου λεει
"δεν το λεω για να σας προσβαλλω"
"νομιζω οτι αυτο ακριβως επιδιωκετε γιατι "τολμησα" να ζητησω να ανοιξετε το παραθυρο...
λυστε μου μονο μια απορια....
πως γινεται να σας ενοχλει το αρωμα και να μην σας ενοχλει η μυρωδια που εχει το ταξι σας?"
"δηλαδη τι μυρωδια εχει?"
Χαμογελασα, βγηκα εξω απο το ταξι και εσκυψα στο παραθυρο...
"Την δικη σας.
Το αρωμα ειναι για να το φορανε, οχι να το πινουνε"

Κατι αρχισε να μου γαβγιζει(μαλλον επεσα διανα πανω σε νευρο)
αλλα ηταν πρασινο και επρεπε να ξεκινησει.
Του κουνησα με συμπονια το μαντηλι μου οπως απομακρυνοταν προς την δυση του ηλιου(λεμε τωρα)



Πηγα στην δουλεια(που μου πληρωνει το bulgari αρωμα μου-ειναι χορηγος, ΠΡΕΠΕΙ να τον αναφερω αλλιως θα μου σπασει τα παϊδια) αργοπορημενη,αλλα ευτυχως οχι νευριασμενη, αφου ειχα απαντησει στον μαλακα και δεν το ειχα κρατησει μεσα μου.




2)"Πληρωμενες" απαντησεις
Ποσες φορες δεν εχουμε σκεφτει μετα απο μια αντιπαραθεση με καποιον "επρεπε ναχα πει αυτο,αλλα ημουν απροετοιμαστη",ποσες φορες καποιος -στο ξaφνικο- μας εφερε δημοσια σε δυσκολη θεση κλπ... χτες δεν ηταν μια απο αυτες τις φορες

γυρναμε μετα απο το σρεκ στο βιλατζ με το παιδι,
παμε ζαρα για παντοφλακια και ειμαστε σε ενα γεματο μετρο,
ευτυχως καθισμενοι, εγω ενας φιλος απο διπλα και η μικρη στα ποδια μου η οποια ειναι πτωμα,διψαει και πειναει.
βαζει το χερακι στην τσεπη και βγαζει μια πολυμπαγκ με 2 φετες του τοστ με βουτυρο κιαρχιζει και τρωει λαιμαργα.
Η κυρια απο πανω μου
-"απαγορευεται να τρωμε στο μετρο"
χωρις να βλεφαριασω (πολυ με χαρηκα) της απαντω
-"πειτε το της" (χαμογελο)
η τυπισσα ομως εχει παρει διαζυγιο με την διακριτικοτητα και συνεχιζει
-"εσεις ειστε η μαμα της ομως" το χαμογελο φευγει
το υφος σοβαρευει και απαντω
-και δεν με ενοχλει....εσας ενοχλει....
-ναι αλλα ειναι ο κανονισμος ξερετε...
-κυρια μου,επιτελους, καντε καταγγελια (η βγαλτε το σκασμο)

το τελευταιο δεν τοπα,αλλα δεν χρειαστηκε αρκετοι χαμογελασαν,με νοημα,αλλοι αιστανθηκαν αβολα και γω μαζι,γιατι αναρωτηθηκα μηπως ημουν λιγο σκληρη μαζιτης,ασχετως αν ταθελε ο κ....λος της.
αλλα με χαρηκα ασχετως αν ημουν η οχι λαθος(αν και δεν υπηρχε περιπτωση να σταματησω το παιδι να φαει σε τετοιες συνθηκες)
δεν την ενοχλουσαμε προσωπικα, μαλλον το αντιθετο και δεν σαστισα , αλλα οριοθετηθηκα χωρις να τσατιστω.
Im making progress τελικα, αν και αναπολω τις στιγμες που θα την βουταγα απο το μαλλι και θα κυλιομασταν στην λασπη με τα στρινγκ μας
(μολις ανατιναχτηκανε 2-3 αντρικα κεφαλια αναγνωστων)