Εγω και συ και ...το ΧΥ

M εφτιαξες πάλι.
Δεν σηκωνες το τηλεφωνο την Κυριακη και αρχισα να φανταζομαι οτι κατι έπαθες.
Παλια, οταν ήσουν μαζι ΤΗΣ, εξαφανιζοσουν, δεν ειχες παιδι, δεν ειχες τιποτα στο μυαλο σου.
Αλλα απο τοτε που χωρισες εδω και 6 μηνες...ησουν πιο υπευθυνος.
Την Δευτερα μου ειπες οτι δεν μπορουσες να μιλησεις.

Δε θελω να σε ρωτησω ρε μπαγασα, δε με αφορα, αληθεια.
"Το παιδι ήθελε να δου μιλησει γιατι χτυπησε..ελαφρα.Αλλα αν ήταν κατι πιο σοβαρο;"
-"Θα μου εγραφες μηνυμα"
Εβαλα τα γελια.
Για να μη βαλω τις φωνες.

"Σοβαρεψου.Ιf theres an emergency δεν θα καθομαι να πληκτρολογω."
-"Θυμωσες?"
-"Απλα, απογοητευτηκα"
Χεστηκες βασικα αλλα τελος παντων...

Απο τοτε εισαι μεσα στην μαυριλα.
"Δεν μου αρεσει η ζωη μου"
οκ.
Σε ξερω αρκετα καλα για να ξερω οτι οταν λες αυτην την φραση εννοεις
"δεν μπορω να εχω αυτο που θελω"

Θα επρεπε να χαιρομαι που τουλαχιστον τωρα, οταν αυτο συμβαινει δεν θεωρεις δικαιωμα σου να ξεσπας στους αλλους(δηλα δη εμενα)
Αυτο που θες ομως....

Αυτο που θες...
Μια σκια πανω απο το κεφαλι μου.
Δεν μπορουσες να μιλησεις.
Εισαι χαλια.
Ξερω οτι σου εμεινε γιατι ποτε δεν την κατακτησες πραγματικα.
Δεν την ενδιεφερες αλλωστε, ο στοχος ημουν εγω.


Στοιχειωθηκα απο εικονες.
Να κλαιω στο πατωμα και το παιδι να με ζηταει απο την κουνια του.
Φοβος, πονος.
Προδοσια.
Ευχη να τελειωσουν ολα, να ησυχασω.
Οι σκληρες λεξεις.
Το αλατι στην πληγη.

Τιναξα το κεφαλι μου να διωξω μακρια τις αναμνησεις που με δεσμευουν σε σενα.
Και η πικρα δεσμος ειναι.
Και ο θυμος το ιδιο.

Θελω να σε βλεπω και να μην νιωθω απωθημενα.
Η εστω αν τα νιωθω, να μην βγαινουν στην επιφανεια.

Χρειαζομαι αρμονια στην ζωη μου.
Ηρεμια.
I fucking deserve it.


Νομιζα οτι ειχες κανει 1-2 βηματα, οτι περασες στο επομενο σταδιο, οπου χορτασες, και τωρα σε προβληματιζε το μελλον σου.
Πολυ φοβαμαι οτι παλι λες αυτα που θελουν ολοι να ακουσουν, για να νιωσεις καλυτερα, να σε χαιδεψω, να σε στηριξω, να σου δωσω κουραγιο.
Το εχεις αναγκη.
Το ξερω.
Ξερω επισης και κατι αλλο.
Αλλα δεν θα στο πω.
Θα το καταλαβεις μονος σου καποια στιγμη, αργοτερα...πολυ αργοτερα.

Δεν εχω προβλημα με αυτην την υπερβαση.
Να σου "σταθω".
να σε ακουσω.
να τα βαλω ΟΛΑ πισω μου.


Ομως αν ειναι να σου σταθω για αυτην, και να με στοιχειωνει η συμπεριφορα σου,και να νιωθω οτι παλι παιρνεις κατι απο μενα under false pretences(γιατι, που να τολμησεις να μου πεις το οτιδηποτε για αυτην την κατασταση?)...οχι.
Σφιγγεται το στομαχι μου, βγαινουν στην επιφανεια διαφορα(οπως θυμος) και τελικα με επηρεαζεις...


Οχι, αγορι μου.
Ελα παλι αυριο η την Τεταρτη, οταν κανεις τον κυκλο σου και θα ειμαι εγω η νοσταλγια σου.
Εκει κατι μπορω να κανω.

Απομυθοποιουμαι σε 5 δευτερα και σου προσφερω το χερι.
Ως εκει ομως.

Αι σιχτηρ, παω καραοκε.