To ψωνιο μεσα της....

-"Πηγαινε για υπνο!"
-"ΟΟΟΟΧΙΙΙΙΙΙΙ!"
Μισουσα τον υπνο.
Μισουσα να καθομαι στο κρεβατι με τις ωρες, ενω στο βαθος ακουγοταν η μουσικη απο την Αστυνομικινα, τον Κοτζακ, και τους αγαπημενους Αγγελους του τσαρλι(ημουν η μονη στο σχολειο που δεν το παρακολουθουσε)...
Με τον καιρο βρηκα δημιουργικο τροπο να περναει η ωρα.
Φανταζομουν οτι ανεβαινα σε μια σκηνη σαν θεατρο, και εκει χορευα, τραγουδουσα, εβλεπα την παραμικρη λεπτομερεια στα κουστουμια, στις χορογραφιες, την μαμα μου στη πρωτη σειρα να καμαρωνει,..
και αποκοιμιομουν ευτυχισμενη, σιγουρη οτι η μερα αυτη θα ερχοταν,
το μονο προβλημα, ηταν η ηλικια μου.
Ημουν 7 χρονων.


Λατρευα τα αυτοκινητακια και μισουσα τις κουκλες μεχρι που ανακαλυψα οτι με μια
μιση σκαλα σαν σκηνη θεατρου,
oi κουκλες ηταν το καλυτερο κοινο.
Η μητερα μου ειχε εναν καθρεφτη απο τοιχο σε τοιχο στο εργαστηριο της, και με αφηνε απο πολυ μικρη να εχω μαγνητοφωνο,...
οποτε I didnt stand a chance.

Τα χρονια περασανε με εξωφυλλα δισκων(μελλοντικων) και πολυ μουσικη.
Στα 19 τα ονειρα μου καηκαν λιγο αποτομα διοτι ο μπαμπας λαλησε και βροντηξε.

" η κορη μου τραγουδιστρια?...... Πουτανα?"

Λεπτομερεια που σκοτωνε, ο μπαμπας ηταν και ο ιδιος, μουσικος και τραγουδιστης,
αρα λογικα θεωρουσε τον εαυτο του πουτανο?

Not likely.

Καταθλιψη και στεναχωρια.Και τωρα;

Τι θα κανω εγω στη ζωη μου?
Στραφηκα στη ζωγραφικη....μετα απο ενα 6μηνο ομως μου δηλωσανε οτι θα πεθαινα στην ψαθα και οτι θελανε να τους πληρωνω νοικι στο σπιτι.
Αποχαιρετησα τον ζωγραφο μεντορα μου, του εξηγησα οτι καταλαβαινα τι ανελπιστη ευκαιρια ηταν να μου δωσει μια γωνιτσα στο Λυντρα Μαριοτ να εκθεσω τους 3 πινακες που θα πιστευε αρκετα καλους, ...μουντζωσα τους δικους μου και πηγα στην Κω να γινω ....Μπαργουμαν.
Σε χρυσοχοειο πηγα να δουλεψω αλλα ας οψεται η λιγουρα του αφεντικου μου που με αφησε αφραγκη και μονη στους πεντε δρομους.

Φαστ φοργουορντ.Με τα πολλα, περασα στο τραγουδι μεσω θεατρου.
Συμφωνα με τον κωδικα ηθικης του πατερα μου μια ηθοποιος ειναι λιγοτερο πουτανα απο μια τραγουδιστρια.
Ισως γιατι δεν ειχε πηδηξει καμια ηθοποιο.

Δουλεψα σε πολυ σικ ρεστοραν.
Δεν τρελαινομουν να τραγουδαω Πλατερς και Σινατρα,αλλα το προτιμουσα απο τσιφτετελια και γαρυφαλλα.
Αυτη η ερωτικη σχεση με το τραγουδι, κρατησε 12 ολοκληρα χρονια.
Μονιμα χωρις λεφτα, εκανα ειδικες συμφωνιες (θα παρω λιγοτερα αλλα δεν θα βγω στο κυριο προγραμμα)
Περασα και απο Λονδινο, Κυπρο, ξενοδοχεια, και ΕΝΑ μπουζουξιδικο -για ενα μηνα.

Σιχαινομουν την νοοτροπια των μουσικων, οπου κι αν την συναντουσα.
Ειχες τον αταλαντο που μελετουσε επι 20 χρονια ενα οργανο και ερχομουν εγω με τις διαισεις και τους δυσκολους τονους και τα δυσκολα τραγουδια και αρχιζε ο πολεμος να φυγω για να μην φανει η ανικανοτητα...(παιξιμο σε αλλο τονο, αφαιρεση 7 τραγουδιων απο τα δεκα που ειχα συμφωνησει με τον επιχειρηματια, χυδαια αστεια με τους πελατες ενω τραγουδουσα κλπ)
Υπηρχε ο γαμικουλας.(χρειαζεται παρεταιρω εξηγηση?)
Και τελος η ψωναρα.
Που αν ηταν σαξοφωνιστας πχ, επαιζε το κλαρινο του ενω τραγουδας και το κομματι γινοταν μια σαλατα παρaφωνιας και κραξιματος.
Αν ηταν κιθαριστας, δεν ηθελε να παιξει κομματι οπου δεν ειχε σολο κιθαρα.
Υπηρχε ο παραιτημενος...που ξεκινησε με ονειρο να παιξει gary moore και κατεληξε να γρατζουναει τα "καβουρακια".

Για την ανταγωνιστικοτητα των τραγουδιστριων δεν εχω πολλα να πω, ητνα κατι που δεν με αγγιζε.
Αν ηταν καλυτερη"εκλεβα" απο κεινη για να το χρησιμοποιησω στην επομενη δουλεια.
Αν ημουν εγω καλυτερη, δεν υπηρχε λογος να το αποδειξω...

Η ανταγωνιστικοτητα του αντρα τραγουδιστη παντα με σοκαρε λιγο, αλλα δεν βαριεσαι...

Μετα απο 12 χρονια, και μια παρολιγο καριερα στο βινυλιο(αυτη ειναι αλλη ιστορια, θα την πω αλλη φορα), οι διασυνδεσεις μου ηταν ειδικευμενες και το τηλεφωνο ΔΕΝ χτυπαγε οσο συχνα θα ηθελα.
Δεν με ενοιαζε ομως.
Την εβρισκα ΑΚΟΜΑ με το τραγουδι.
Ενιωθα αυτοπεποιθηση και καλα με τον εαυτο μου.


Ωσπου γνωρισα το παγοβουνο που εμελλε να αλλαξει την πορεια του...κρουαζιεροπλοιου που λεγαμε αλλου.

Παντρευτηκα.


Χωρια οι αφορητες ζηλειες
(-"βαλε παραμαναααααα φαινεται η δαντελα απο το σουτιεν σου!!"),
ενιωθα οτι επρεπε να συνεισφερω και γω πιο ενεργα στο σπιτι και ακολουθησα εναν τελειως διαφορετικο και αγνωστο δρομο. ( τον δικο του)
Εγινα τατουατζου.

Μετα εκανα παιδι...και μετα χωρισα.

Το τραγουδι ηταν ενα αγκαθι.
Αλλα παρηγοριομουν οταν σκεφτομουν με ανακουφιση οτι δεν εχω να κανω με τα κομπλεξ των μουσικων,οτι ετσι κιαλλιως η μουσικη σκηνη εχει διαμορφωθει σε λαικο, ροκ και εντεχνο.

Το ποπ υπαρχει μονο σαν ονομασια πλεον.

Ενα μηνα πιο πριν πηγα σε καραοκι.
Καραοκι με σκηνη.Καραοκι με ακουστικη.
Καραοκι με τα τραγουδια μου.
"greatest love of all."
"summertime"
"fame""Je t aime"
"Walking on sunshine"
klp

Πριν ανεβω στην σκηνη με επιασε λογξυγγας.
Απο το αγχος.
Το φιλοσοφησα, σκεφτηκα να κανω πλακα με αυτο, (ισως και να ρευτω-ναι το ξερω ειμαι γουρουνι)
και ως δια μαγειας εξαφανιστηκε.
Ανεβηκα πανω...ετρεμα.
Δεν μπορουσα να κρατησω το χαρτι με τα λογια σταθερο.
Ο προβολεας επεφτε στα ματια μου και δεν εβλεπα τους απο κατω καθαρα.
Επιασα το μικροφωνο και ακουγα το μουσικο κομματι να ξετυλιγει τα μετρα του μεχρι να μπω.
Ανοιξα το στομα μου και τοτε...hello!
Που ησουν εσυ τοσο καιρο??

Τα ματια μου βουρκωσανε απο αγαπη προς εμενα.
Τρυφεροτητα.Ο ηχος της φωνης, καθαρος, δυνατος,.... οικειος.
Ηδονηστικος.
Σαν να ειχα ξαναβρει μια παλια φιλη που ειχα χασει.
Και η αληθεια ειναι οτι την ειχα χασει.
Καπου αναμεσα στις βελονες, στις πανες, στα κλαμματα, στα παραπανισια κιλα....

Το χειροκροτημα ηταν το τελευταιο που με απασχολουσε.
(αν και η αποδοχη και παραδοχη ήταν καπως σαν βαλσαμο εκεινη την ωρα)

Ενιωθα σαν καποιος που φορουσε στενα παπουτσια εδω και καιρο-ελλειψη αλλης λυσης- και που ξαφνικα βρισκει ενα παλιο, μαλακο ζευγαρι αγαπημενα παπουτσια και μπορει να τρεξει,ανακουφισμενος.



Παω στο καραοκι καθε εβδομαδα απο τοτε.

Πολλοι παλιοι και νεοι συναδελφοι μου με κοιτανε απαξιωτικα(καραοκι? δεν ειναι σοβαρο αυτο!)
Σαφως και θεωρω οτι καποια στιγμη θα ηθελα -και πρεπει-να πληρωθω απο αυτο, αλλα οχι ακομα.


Για την ωρα ρουφαω ζωη και δυναμεις για να ανταπεξελθω την υπολοιπη εβδομαδα με σκυλια, γατια, παιδια.
Παω εκει και εχω επαφη με το ποια ειμαι.
Βγαινει η ουσια και το "αποτυπωμα" της ψυχης μου.
Φορτωμενη με πολλα μεν...αλλα καπου, εκει, ειναιη ιδια που ενω ντρεπεται αφορητα τον κοσμο, εκτιθεται. Το παλευει.
Η ιδια που σιγοτραγουδουσε με λαμπερα ματια κατω απο τα σκεπασματα, περιμενοντας ποτε θα μεγαλωσει για να το κανει "ζωντανα" και πραγματικα.

Τhat day is now
...again!












Εχω εναν φιλο που κολλησε το μικροβιο και κανει προβες στο σπιτι.
Δεν μπορει να τραγουδησει ακομα κιαν η ζωη του κρεμοταν απο αυτο.
Ομως την βρισκει και λαμπει ολοκληρος οταν ανεβαινει πανω.



Εχει σημασια αλήθεια, οταν νιωθεις ετσι, αν εχεις καλη φωνη η οχι?







Ειμαι καλα.
Αυριο παω καραοκι.