Divorce

Οταν μιλαγα ενιωθα οπως με τον εφηβο μαθητη μου, ο οποιος ειχε μπει σε switch off mode, me αορατες ωτοασπιδες και υπομονετικα περιμενε να τελειωσω το λογυδριο μου.
Oxi πολυ θετικη εικονα για τον εαυτο μου.
Βαρετη.
Ενοχλητικη.
κουραστικη.
Εψαχνα απεγνωσμενα σημεια επαφης αλλα μιλουσα μονη μου.
Και μιλαω και πολυ η πουτανα.
Ξερω ποσο κουραστικο ειναι.
απο αυτην την αποψη, ηταν ηρωας.
Φαντασου μονο αυτα τα κειμενα στ αυτια σου, χωρις παυσεις(αν και ειπωμενα χαριτωμενα και αστεια-μου λενε) με αυταρχικο τονο.
Ειμαι και bossy ενα μετρο γυναικα...
Οπως και ναχει με το που γεννηθηκε το παιδι, οι προτεραιοτητες για μενα αλλαξανε.
Καποια πραγματα επρεπε να γινονται σε πρακτικο επιπεδο και αποδεχτηκα-αν και οχι ευκολα- τον αχαρο ρολο της υπευθυνης που "εσυ θελεις να παμε σουπερ μαρκετ" η "που συνεχεια φωναζεις" για να κρατησει ενα σπιτι λειτουργικο, και αποχαιρετησα με δακρυα στα ματια την ερωμενη και ανεμελη κοπελλα, σηκωσα τα μανικια και βυθιστηκα ακομα πιο πολυ στην εικονα αυτη, καποιας που δεν ηξερα,.... αλλα που μου θυμιζε πολυ την μανα μου.
με απαντησεις απο κεινον στ αυτια μου ιδιες μ' αυτες που ελεγα εγω οργισμενη στα 15 μου, γυμνες απο νοημα.
Η φωλια του κουκου.Τρεχα γυρευε.
I was giving up on me, on us.
Αλλωστε ειχα κουραστει προ πολλου να χτυπαω εξω απο μια πορτα που δεν ανοιγε.
Το ειχα παρει αποφαση.

Τον αγαπουσα τον μπαγασα.
Σε τρομερο βαθμο, να μου κοβεται η ανασα.
τα βραδυα τον κοιταζα και ηθελα να τον αγκαλιασω αλλα φοβομουν.Toν φοβομουν.
Οταν με ρωτουσαν, γιατι τον αγαπαω, κολλαγα.
Δεν ηξερα τι να απαντησω.
Δεν ειχα λογους, πια.
μου τους ειχε παρει, εναν εναν...
Οταν ειχε ερθει η απομυθοποιηση του, η βαρεμαρα και η οργη για τα ψεμματα του, εβαλα 5 πραγματα κατω.
Κανεις δεν ειναι τελειος, σκεφτηκα.
Εκεινος με δεχεται τσαπατσουλα, αυταρχικη, παρλαπιπα, needy, clingy, καταλαβαινει τα περι διατροφης.
Ηταν σημαντικο αυτο.
Ετσι προσπαθησα να αγαπω διχως ορους.
Για κανα χρονο παλευα να αποδεχτω τον χαρακτηρα του.
Δεν τον εκρινα.
ελεγα...ειμαστε διαφορετικοι
Αν ελεγε ψεμματα ειναι επειδη φοβαται.
Να αναλυσουμε το γιατι, να βρουμε τη ριζα, αλλα να μη καταδικασω.
Να μην σταθω εκει αλλα στο πως να μαζεψουμε τα σπασμενα, πως θα τα φτιαξουμε και πως να μην τα ξανασπασουμε.
Και αν εχασα την εμπιστοσυνη μου να παλεψω να την ξαναβρω.
Μονη μου.Απο μερια του ακουγα μονο" δεν με εμπιστευεσαι".Λες και ηταν κατι που σου το δινουν απεριοριστα, αβιαστα και σου το χρωστανε μονο και μονο γιατι εχεις ωραια ματια.
Προσπαθησα.
να μην θυμωνω μαζι του
να μην θυμωνω μαζι μου.
Προσπαθησα
καπως τα καταφερα.
Συμβιβαστηκα.
Ανελυα.
Μου την ελεγε και εχανα την ψυχραιμια μου.
Αφου αυτος δεχεται τις εκρηξεις μου και το βρισιδι που βγαινει απο την οργη μου τοτε και γω μπορω να δεχτω την ατιμια του,no?
Hρθε και η εγκυμοσυνη και εφοσον επελεξα να την συνεχισω, θεωρησα οτι αυτη ηταν και η τελευται επιλογη που εκανα.
Οπως εστρωσα θα κοιμηθω.
μενω και το παλευω.

Αυτο που δεν ηξερα τοτε ειναι οτι αλλο πραγμα ειναι το συμβιβαζομαι και αλλο το γαμιεμαι.
αλλο το λιαινω τις ακρες μου, και αλλο αυτο που εκανα.
εχασα κομματια μου που τα χρειαστηκα στην πορεια να με στηριξουν αλλα δεν υπηρχαν.
τα ειχα θυσιασει.

Μαραζωνα.
Αυτος σε ενα δωματιο εγω σε αλλο αλλα η αποσταση μεγαλυτερη και απο το γκραν κανιον.
Προσπαθουσα να τον πλησιασω...και ερωτικα.
Τιποτα.
Τοιχος,
"δεν εισαι ευτυχισμενος" του ελεγα αφου ειχα βαλει το χερι του γυρω απο τους ωμους μου και ειχα κατσει διπλα του
"ειμαι" τα ματια του δεν φυγανε στιγμη απο την οθονη της τηλεορασης.
Εγω ομως δεν ειμαι. Τι εκανα? γιατι δεν μου δειχνεις στοργη, αγαπη? Αν δεν μ'αγαπας πια γιατι δεν μου το λες? Και κοιτα με! Ποτε δεν με κοιτας οταν σου μιλαω, κοιτα με!!
"δεν δειχνεις ομως ευτυχισμενος" συνεχισα με ηρεμη φωνη που εκρυβε την εσωτερικη μου αγωνια
"ειμαι κουρασμενος. Ασε με να χαλαρωσω." εδειχνε ενοχλημενος.
Εχει δικιο, Τον πιανω απ τα μουτρα.- αισθημα ντροπης- Το οτι δεν μου το δειχνει με τον τροπο που χρειαζομαι δεν σημαινει τιποτα. Σε παντρευτηκε, ειναι εδω, σκασε επιτελους.



Ο γαμος.
Δεν ειναι τρομερο πως ολοι σου οι ελευθεροι φιλοι-πλην εναν δυο- εξαφανιζονται μολις παντρευτεις?
λες και σου ειναι ενοχληση.
λες και οι φιλοι ειναι για να περναει η ωρα μεχρι να "αποκατασταθεις"

μετα με το παιδι εξαφανιζονται και αυτοι, οι ζευγαρωμενοι που ακομα δεν καταλαβαινουν τι σημαινει "κοιμαμαι 20 λεπτα στη ζουλα τωρα που κοιμαται το μωρο" και που σου προτεινουν να ερθουν για καφε, οπως παλια στις 10,"αφου το μωρο θα κοιμαται" η ακομα να πατε εκδρομη "παρε και το μωρο μαζι" και αλλα.

με τον χωρισμο παλι, εμφανιζονται σαν τα μανιταρια ολοι οι χωρισμενοι.

οι παντρεμενοι την κανουν-για αλλους λογους ο καθενας, αλλα κυριως γιατι μαλλον υπαρχει η πεποιθηση οτι το διαζυγιο ειναι κολλητικο, βαζει ιδεες.

Και εμφανιζονται ολοι οι χωρισμενοι- μα που στο διαολο ηταν ολοι αυτοι?
και εχουν ολοι τρομαχτικες ιστοριες να διηγηθουν.
Και λες απο μεσα σου (και απεξω σου ενιοτε)
"δεν θα συμβει με μας αυτο, δεν ειναι τετοιος ανθρωπος, ουτε και γω"
και κουνανε συγκαταβατικα το κεφαλι, με ενα χαμογελο.Πικρο.
γιατι αυτοι Ξερουν.
τα ιδια λεγανε.
Γιατι ειδαν το Θηριο.

Ο χωρισμος ειναι επωδυνο πραγμα.
Ειναι σκισιμο, ξεριζωμα, καταστροφη ονειρων και πεποιθησεων και δεν γνωρισα ποτε καποιον που να μην αλλαξε μετα απ αυτο.

Και γινεσαι στατιστικη, και συ.
και βλεπεις τον αλλον, τον χειροτερο εαυτο του. Μεχρι που μπορει να φτασει απο τον πονο η απο την αισθηση ελευθεριας.
Διοτι τωρα δεν τον ενδιαφερει τι πιστευεις για κεινον, και αφηνεται, ξεσπαει.
Και ειναι διαφορετικο για το μυαλο σου να αγαπας εναν ανθρωπο που μυριζουν τα ποδια του, και αλλο πραγμα να αγαπας καποιον που σε εξευτελισε, σε πληγωσε και σκουπισε τον κωλο του με την μουρη σου.
Το μυαλο σου ουρλιαζει
"Τι κανεις ηλιθια?!
Μυξοκλαις?!! Σηκω πανω ΤΩΡΑ!!!"



Η ντροπη που νιωθεις για τα αισθηματα σου, το οτι ακομα αγαπας, το οτι ακομα δεν προχωρησες παραπερα σε χαντακωνει ακομα πιο βαθεια.Αυτο εκτιμηση μηδεν.
"τι αλλο πρεπει να σου κανει καποιος για να συνελθεις?"
"ποσο ανθρωπινο χαλί θα γινεις?"
και νιωθεις οτι σου αξιζει...αλλα και οτι δεν σου αξιζει ,ρε πουστη μου, κατι τετοιο.

Θυμαμαι....
ηξερα οτι θα εβλεπα τον πρωην μου σε αυτην την φριχτη περιοδο,
και μαζευομουν απο το πατωμα στο οποιο ειχα μετοικησει μονιμα, με κοπο, εβαζα ρουχα που πλεον επλεαν πανω μου, και δανειζομουν χρηματα να παω κομμωτηριο, για να ειμαι -εστω- ανθρωπινη οταν θα με εβλεπε. δεν αντεχα την εικονα μου μεσα απο τα ματια του.
Ηταν ακομα ο αντρας μου, μεσα στο σωμα μου, στα κυτταρα μου, με ολη την εννοια της λεξης, ασχετα αν το μυαλο -πιο γρηγορο - ουρλιαζε.
"δεν ειναι το "μωρο" σου ανοητη,
το μωρο σου ηταν ανικανο να πονεσει μυγα ποσο μαλλον εσενα, την ζωη του,
δεν ειναι ο εαυτος του θα συνελθει,
δεν ξερω τι γινεται,
οπως και ναχει μαζεψου, φυλαξου, προσεχε,
ποιος εισαι που εισαι? Μου λειπεις,ποναω.
εισαι γελοια.
αξια της μοιρας σου."

Δεν ειχα βρει πως μαζευουμε πισω την αφοσιωση, την αγαπη, και το αισθημα του "ανηκουμε ο ενας στον αλλον".
ειχα ομως αναγκη να μη με βλεπω θυμα.
Να μην ειμαι θυμα.
να ειμαι "καλα"
αντε και ισως, λιγο ομορφη.
Ημουν ακομα ερωτευμενη, τρελλη απο πονο, αλλα τρελλη και για κεινον.

Με τρεμαμενη καρδια εμπαινα στο σπιτι της πεθερας μου να αφησω το παιδι.
Με κοιταζε μετα απο λιγη ωρα αδιαφορα.
Ξαφνικα με κοιταζε πιο εντονα, σκεφτικος.
Ξεραινοταν το στομα μου, ενιωθα φοβο.ταχυπαλμια.
"θελω να μιλησουμε.....(τακ τακ τακ)
για την διατροφη, βλεπω οτι τα λεφτα πανε στο κομμωτηριο"

Δεν χρειαζεται να επεξηγησω σε ποσα διαφορετικα επιπεδα με πληγωσε η φραση αυτη.
Οταν αγαπας καποιον που δεν σ αγαπαει...you just cant win!

Ta σκεφτομαι τωρα με χαμογελο ανακουφισης, που δεν τα νιωθω πια.
Την ημερα που αποκαμωμενη αγκαλιασα τον εαυτο μου και αποδεχτηκα το γεγονος οτι θα τον αγαπω παντα, την ημερα που σταματησα να φοβαμαι το ενδεχομενο να τον αγαπαω ως το τελος της ζωης μου, την ημερα που σταματησα να το παλευω....ελευθερωθηκα.
Σταματησε η αφοσιωση, εφυγε ο ερωτας, ο φοβος, the closeness.
Δεν με πληγωναν πια οι λεξεις οι κινησεις.
δεν ενιωθα πια τα βελη, τον πονο...

ε, ενταξει, οχι ολα.
καποια πραγματα δεν νομιζω ποτε να φυγουν.
Καποιες λεξεις ειναι αρκετες για να νιωσω ταχυπαλμια και να βρεθω αυτοματως ΕΚΕΙ. Στην κολαση.Στη μυρωδια των σκατων στην μουρη μου.
Ποιος ειπε οτι δεν υπαρχει μηχανη του χρονου.?
Υπαρχει και λειτουργει ετσι.
Στο δευτερολεπτο εξαφανιζονται τα 2 χρονια +, και σφιγγω τις γροθιες μου και τα δοντια μου.
Ευτυχως ομως δεν συμβαινει συχνα.

Ασχημο πραγμα το διαζυγιο.
Σε τραυματιζει.
Σε σημαδευει.
Και σε γεμιζει με συναισθηματα που ακομα κι οταν φυγει η αγαπη επιτελους, αυτα μενουν.
Γιατι ουσιαστικα, χωριζεις μονο το κρεβατι σου και την καθημερινοτητα σου.
Οταν εχεις ενα παιδι, και δεν εισαι μαλακας, συνεχιζεις να εχεις μια -εστω διαφορετικη-σχεση,
Και αν δεν την προσεξεις αυτην την σχεση να μην την γαμησεις απο παντου, την εκατσες, γιατι ειναι ισοβια.

Εχεις προσεξει τι συμβαινει μεσα σου οταν αναγκαστικα πρεπει να χαμογελας σε καποιον η να εισαι "καπως' με ανθρωπους που νιωθεις οτι σου κανανε κακο, η που δεν εκτιμας, η που σε εκμεταλλευτηκαν( η την θεση αυτη?)







Και κοιττας και το Πριν, και το μετα.
και σουρχεται τρελλα.

Προσωπικα αποφευγω να τα σκεφτομαι ολα αυτα.
Αναβιωνουν στο λεπτο ολες οι πληγες, ολες οι αναμνησεις που δεν θα ηθελα να εχω.
Γιαυτο θελω και χρειαζομαι την ευγενεια.
για να εξευμενισω το θηριο.
Η αγενεια και η προσβολη ειναι μια επαναληψη του εργου σε χρονο dt, μεσα μου.


Δεν μπορω να πω , ομως οτι , 2 χρονια μετα κραταω κακια.
οχι γιατι μου ζητηθηκε-θεος φυλαξοι -τετοιο πραγμα.
Νοητικα, συνειδητα,εγω δεν θελω να ειμαι τετοιο ατομο, θυμωμενο.οργισμενη, πικραμενη, πληγωμενη.δεν μου παει, με αποδιοργανωνει.
Ειμαι υπευθυνη για το πως νιωθω
Δεν θα ασχοληθει κανεις με τις πληγες μου ετσι κ ι αλλιως.
Οποτε νοερα προσπαθω να γιατρευτω( το σωμα μου, τα κυτταρα μου δεν γιατρευονται,η μνημη τους χαραχτηκε) και νομιζω οτι σε μεγαλο βαθμο τα καταφερα.
Μιλαω μαζι του, γελαω, ξεχασα.
Ισως οχι οσο θα ηθελα, οχι ολοκληρωτικα.
Ισως γινει καποτε, με τον χρονο, με την αγαπη στο παιδι...Ποιος ξερει.
Οι απωλειες οσον αφορα την προσωπικοτητα και τον χαρακτηρα μου μου ηταν σημαντικες αλλα σημαντικα ηταν επισης και τα μαθηματα ωριμοτητας που πηρα μεσα απο αυτην την διαδικασια


Δεν λεω εδω οτι ο πρωην αντρας μου ειναι κακος, ουτε οτι εφταιγε αυτος.
Ουτε οτι δεν εφταιξε.
Αυτο ουσιαστικα, το ξερει ο ιδιος, οπως και γω ξερω τι εκανα και τι δεν εκανα.
Δεν ειναι αυτο το θεμα.
Ο καθενας μας ξερει μεσα του αν επελεξε την καλυτερη δυνατη συμπεριφορα που τιμουσε και σεβοταν την αγαπη που καποτε νιωσαμε ο ενας για τον αλλον.


Kαι αν η αναμνηση, και η αναποληση της, μετα απο ολα,
ειναι πλεον εφικτη....