Junkies

Με αφορμη το ποστ με τους γονεις που καπνιζουνε και το σχολιο περι "ασθενειας", μου ηρθε συνειρμικα στο μυαλο τα γνωστα που ακουμε για τους ναρκομανεις, οτι ειναι αρρωστοι κλπ.
Προσωπικα δεν εχω προβλημα να συμπονουμε και να καταλαβαινουμε τον οποιονδηποτε δεν μπορει να βοηθησει τον εαυτο του εαν και εφοσον ΖΗΤΗΣΕΙ βοηθεια, και ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ να βλαπτει τους γυρω του.

Προσωπικα οι επαφες μου με εξαρτημενα ατομα ηταν ξωφαλτσες, τυχαιες και καθοριστικες.
17 χρ. ημουν μπροστα σε τραπεζια με οτι μπορει να φανταστει ανθρωπος, αποτελεσμα της "cool" παρεας που ειχα. Δεν τα ακουμπησα ποτε. Τα φοβομουν. Δεν θεωρησα ποτε οτι ημουν πιο εξυπνη και δυνατη και οτι "σιγα μωρε, το κοβω οποτε θελω".
Οσοι κανουν ναρκωτικα συνηθως σε πιεζουν να κανεις και συ.
Misery loves company.

Σε μια περιπτωση μιλησα με εναν μεγαλυτερο μου, τον Αντρεα, ο οποιος μου εξηγουσε με ηπιους τονους την οικογενειακη κατασταση του, και ποσο θα ηθελε μια δικη του κοπελλα.Να τον τραβηξει απ ολα αυτα. Να παει γυμναστηριο παλι.
Με ηπιο τονο τον ρωτησα αν ηθελε να του μιλησω ειλικρινα.
Απαντησε ναι.
"Πως να ερθει μια κοπελλα ρε Αντρεα? Εισαι μαστουρης, απλυτος, τα μαλλια σου λιγδωμενα. Μονο μια πρεζου θαρθει και αυτο γιατι εχετε τα ναρκωτικα κοινα. Μια καλη κοπελλα θα σε αποφυγει. Δεν θα σε βοηθησει η κοπελλα να βγεις απο την λουμπα.Καμια κοπελλα με μυαλο δεν θα παιξει αυτον τον ρολο."
Μετα του προσφερα να του δωσω το χαρτζιλικι ενος μηνος να ξεκινησει γυμναστηριο.Χαρηκε, συγκινηθηκε και ειπαμε να το ξεκινησουμε.Εμεινε εκει.


Μηνες αργοτερα περπατουσα μπροστα απο καφετεριες οταν καποιος φωναξε το ονομα μου.Γυρισα και ειδα εναν κουκλο να ερχεται προς τα μενα με ενα αστραφτερο χαμογελο.
Ηταν ο Αντρεας, φρεσκοκουρεμενος, λουσμενος, καθαρα ρουχα, σκουλαρικι στο αυτι, και γεματος περηφανεια μου εδειξε την κοπελλα στο τραπεζι τους.
"καθαρισα" μου ειπε.
Δεν το πιστευα!
"με ταρακουνησες"
Παλι δεν το πιστευα. Οση ωρα του μιλαγα ενιωθα οτι εχανα την ωρα μου.
Μου ειπε οτι σε λιγο καιρο θα πηγαινε φανταρος και οτι ειχε βρει δουλεια.
Ανανεωθηκε μια πιστη μεσα μου εκεινη την ημερα.


Λιγο καιρο αργοτερα διαβασα στην εφημεριδα οτι ο Αντρεας Μπ. φανταρος πεθανε με αναρροφηση στον υπνο του.


Ο Αντρεας ομως ηταν η εξαιρεση.
Ολοι οσοι γνωρισα απο τοτε ηταν ατομα που λεγανε ψεμματα ακομα και στο καλημερα, που ξεκινησανε για να δοκιμασουν κατι νεο, η για να κανουν τους εξυπνους στους φιλους η απο αδυναμια τους να μεγαλωσουν.
Και παντα πισω απ αυτους, καποιος πληρωνε την νυφη, μεταφορικα και κυριολεκτικα.
Μια μανα, μια αδελφη, ενας πατερας, ενας συζυγος, ενα παιδι.
Καποιος που το μονο του ατοπημα ηταν να τους αγαπαει και να διχαζεται η να καταστρεφεται.
I have no sympathy for these people.



Εξαιρουνται βεβαια οι μικρες ηλικιες και οσοι μπλεκουν χωρις να το καταλαβαινουν, αλλα νομιζω οτι ακομα και ενα 14χρονο ξερει να καταλαβαινει ποτε κατι ειναι επικινδυνο και να μεινει μακρυα του.
Βεβαια για τα ανηλικα εχω συμπονοια και διαθεση, διοτι ειναι ανηλικα.
Αλλα αλλο το ανηλικο που δεν μπορει μονο του και αλλο ο ενηλικας που εκμεταλλευεται τον διπλα του με "θα προσπαθησω".
Οποιος το εννοει και θελει, γαμιεται, αλλα το καταφερνει.
Και ζηταει βοηθεια, και τοτε ολοι θα τρεξουν, ολοι θα βοηθησουν με πρωτη εμενα.



Καταλαβαινω οτι αυτην η αδυναμια που μεταφραζεται σε παρασιτισμο ειναι ενα θεμα που μου βγαζει σκληροτητα. Ενω εχω συμπονοια μεσα μου και καταλαβαινω - η εχω την καλη διαθεση εστω να καταλαβω τον αλλον, σ αυτην την περιπτωση γινομαι ενας τοιχος απο παγο.
Αυτο ισχυει και για οσους κλαιγονται για να αποφυγουν τις ευθυνες τους.
Γιατι τις φορτωνουν σε ασθενειες, αδυναμιες καιουσιαστικα, στις πλατες των αλλων.




For the record, εχω καπνισει 3-4 φορες στην ζωη μου, και εχω παρει μια φορα ηρεμιστικα χαπια για να εκβιασω τον γκομενο μου που ειχε ψιλομπλεξει οταν χωρισαμε.
"αν παιρνεις θα παιρνω και γω,αν μ αγαπας, δεν θα θες να παθω κατι."
Θυμωσε(φυσικα)
με εβρισε, αλλα ευτυχως τα εκοψε
και λεω ευτυχως γιατι για μενα ηταν a one time thing,μια μπλοφα,