Puke story

"μαμα ποναει η κοιλιτσα μου"
"αληθεια μωρο μου? που?"
"εδω....μπλιαρχκφξξγσγξκγξλσιξιρθοι"

Προς δευτερολεπτο επαθα πανικο, τι να πρωτοπιασω τι να πρωτοκανω.
Το παιδι πρωτα απ ολα.
χαμογελο
"δεν ειναι τιποτα αγαπη μου, μην φοβασαι"
τρεξιμο στην ντουλαπα
πετσετες πανω στον εμετο.
Κουβαλημα το παιδι στο μπανιο.
"θελω κακα"
"το ξερω, εκει σε παω"
Καθισμα παιδιου στην λεκανη.
Βιαστικη ματια.
κιτρινη, γυαλινα ματια...δεν παω πουθενα.
Σκυβω, αγκαλια.
Αφηνει το κορμακι της, εξαντλημενη.
"δεν θελω αλλο κακα, κρυωνω"
Σκουπισμα
σηκωμα
μολις μπαινουμε στο δωματιο, εντονη η μυρωδια του εμετου
"θελω παλι κακα, ποναει η κοιλιτσα μου"
Ξανα τρεξιμο στην λεκανη.
"θελω το αλογο μου"
ζηταει παιχνιδι, θα ειναι καλυτερα.
Το φερνω, παιρνω την λεκανη με νερο και ενα σφουγγαρι και παω να πλυνω την μοκετα.
Φτου δεν βγαινει.
απλωνεται.
τωρα?
Κιαλλες πετσετες
κιαλλο νερο.
"μαμα"
Τρεχω
"θελω νερο"
Κανει?
παιρνω τον γιατρο.
τηλεφωνητης.
αφηνω μνμα.
Της δινω δυο γουλιες, τα ματια της μαυρα. Μα ηταν καλα χτες και σημερα...αν και με ξυπνησε 6 φορες την νυχτα για να πιει νερο...λες?
Μαζευω τις πετσετες απο κατω, βαζω νερα, τραβαω νερα, τιποτα, ενα χαλι μαυρο.
Παω στο μπανιο
"κουραστηκα"
Την κραταω αγκαλια και της λεω οτι ολα θα πανε καλα...χτυπαει το τηλεφωνο.
ο γιατρος.
μετα απο συνομιλια βγαινει οτι εχει γαστρεντεριτιδα.
Ο πατερας της εχει το ιδιο.
Αυριο δουλευω, αν αρρωστησω και γω την κατσαμε.

Η μικρη επιτελους ενεργειται.
Νιωθω οτι ειμαι σε ταινια του jim carrey με τα ηχητικα εφε.
Ετοιμαζω μια θερμοφορα, την σκουπιζω την παω στο κρεβατι σηκωτη.
βαζω την θερμοφορα στην κοιλια της.
βαζει το χερι της στο μαγουλο μου και μου λεει
"΄σ'αγαπω"


"Και γω μωρο μου, θελεις να κατσω μαζι σου?"
"οχι, θα κανω νανι" και γυρναει απο την αλλη.
Κοιμαται
Βαζω πλυντηριο τις πετσετες.
Το δωματιο μυριζει ξινιλα και δεν ξερω τι να κανω, νερο δεν με παιρνει να βαλω αλλο, απο κατω ειναι παρκε.
θελω να την κοψω την φτηνιαρα, αλλα εφαγα δουλεμα απο τον τυπο που την εβαλε και φοβαμαι μην εχει καταστρεψει το πατωμα απο κατω με καμια κολλα υπερδυνατη.


η μικρη κοιμαται πλεον ησυχα.
με ποναει ο λαιμος μου.
Λες?
Δεν τολμω να πεσω για υπνο πριν σιγουρευτω οτι ολα ειναι καλα.






Το μυαλο μου τρεχει κοντα 3 χρονια πριν, Μαρτιος του 2003.
Λαβαινω τηλεφωνημα.
Ειχαμε τσακωθει αγρια.
Μολις ειχε φτασει, μετα απο 20ημερο ταξιδι και προτιμησε να παει για φαγητο με τα "παιδια", παρα να μπει στην βαση και να μας μιλησει μεσω ιντερνετ. Δεν του ειχαμε λειψει?
Κατι βρωμαγε και του τοχα πει.
Ειχαμε να μιλησουμε κατι μερες, και τωρα με πηρε.
Και με σηκωσε.

Ηθελε διαζυγιο.
μετα απο 1002 συζητησεις και δικες του ικεσιες για καινουργιες αρχες, μετα απο τοσα, ηθελε διαζυγιο, το καταλαβε μεσα σε 5 μερες, και μου το ειπε μεσω τηλεφωνου.
Αμεσως καταλαβα οτι υπηρχε κατι αλλο.
Οτι ηθελε να ειναι "ενταξει", χωρισμενος πριν το προχωρησει.
Μου ρθε αναγουλα.
"Πηδα την ξεχαρμανιασε και μην μου ξανακανεις κουβεντα γιαυτο" του ειπα
"οταν ερθεις και με δεις θα φρικαρεις με την μαλακια που κανεις, ξεκολλα"
Πεισμωσε.
Δεν ειχα την αντοχη να συζητησω αλλο.
"κανε οτι θες" του απαντησα
"κουραστηκα"
Πηγα στο μπανιο και εκανα εμετο.
Με πονουσε η κοιλια μου.
Ποιον να φωναξω να προσεχει το παιδι?
Ευτυχως η καλυτερη μου φιλη ηταν εδω και ηρθε.
Θυμαμαι εικονες σκοτεινου δωματιου, τσαγιου με μελι και αλατι, εμετους, και μια εντονη επιθυμια να πεθανω.
Εγω ημουν εδω, με ενα παιδι, το παιδι μας και συ εκει, φιλουσες αλλη, γελουσες με αλλη, εζησα ολο το ρομαντζο στο μυαλο μου, σε κομματια.
Το πως θα το ειπατε, το πρωτο φιλι( μου ξεσκισε τα σωθικα τουτο), και οι νυχτα διαδεςχτηκε την μερα που διαδεχτηκε την νυχτα.


δεν ξερω κατα ποσο αρρωστησα απο τα νεα η ημουν αρρωστη απο πριν.






Περιπτωση τριτη
Μισω. Τουλαχιστον ετσι νομιζω γιατι πλεον δεν το σκεφτομαι.
Μισουσα για πρωτη φορα στην ζωη μου.
Μισουσα σε βαθμο να θελω να δαγκωσω την σαρκα και να γευτω το αιμα.Να βασανιζω και να γελαω.
Με τρομαζει ο χτυπος της καρδιας μου μολις βλεπω μακρυ μαυρο μαλλι.
H αδρεναλινη.
Μισω ακομα. Μαλλον.
Νομιζω ποτε δεν σταματας να μισεις τον ανθρωπο που σου κανει κακο εσενα και του παιδιου σου, που σε βιαζει, σε πολτοποιει με το τακουνι του οσο εισαι πεσμενος.
καποια πραγματα το σωμα δεν τα ξεχνα ποτε.
Ομως το σωμα δεν αντεχει τοσο μισος.
ειδικα φυση σαν την δικη μου που ποτε δεν μισησε, ποτε δεν κρατησε κακια.
Ενα βραδυ ξαναρθε -για Χη φορα- και ενω ημουν στην αγκαλια του μου ηρθε εμετος(*).
Και εβγαλα χολη, κιτρινη.
και καταλαβα οτι ο θυμος μου με αρρωσταινε.
και οτι αν γυρνουσε πισω, θα κουβαλουσε μαζι του και ολα οσα ηθελα να ξεχασω.
Και ξερναγα οσα ποτιστηκα επι μηνες.
Και ευχηθηκα να βγει το δηλητηριο που εφτιαχνα, και να βρω την υγεια μου, και να χωσω μια μουντζα και να προχωρησω την ζωη μου.
And I did, I think...I hope.


(*)Μετα ειχα φαγουρα, το σωμα μου αρνιοταν καθε επαφη.
αλλα αυτο ειναι αλλη ιστορια.