Μπουρδοεντοπιστης βραχυκυκλωμενος

Κλεινω τα ματια και σκεφτομαι ποσο μου αρεσε που μου φιλαγες τις παλαμες και το κουτελο, ποσο μου αρεσε να ξαπλωνω πανω σου στον καναπε, η αισθηση της ανεσης, η αισθηση του "μαζι".
Το ποσο αβιαστα και χαλαρα ηταν ολα.
Η μπορει και να ηταν τοσο χαλαρα επειδη δεν υπηρχε αγχος απο πλευρα του.
Στην φαση που ειμαι δεν ξερω, εχω μπερδευτει.
Εχω μεινει καιρο μονη. Δυσκολα θα μου τραβηξει καποιος το βλεμμα.
Εχω αποδεχτει το γεγονος οτι αν ημουν αντρας θα μου αρεσανε τα ξεκωλλα, οι bimbo, οι δευτερες. Οχι αυτες που φαινονται, αυτες που δεν φαινονται και βγαινει η φυση τους στην πορεια.
Δυσκολα θα μου τραβηξει καποιος το ενδιαφερον και το χανω σχεδον αμεσως.
Τα ιδια λογια, η ιδια επαρση.Μην τυχον και πει καμια κουβεντα καλη και το παρω επανω μου,(με αποτελεσμα να ακουω συνεχεια κακιουλες-νομιζοντας οτι πρωτοτυπουν-αλλα ετσι μπαινοντας μες το τσουβαλι με τα κλισε)


Μαζι του ενιωσα να ξαναμπαινω σε ενα ζεστο χουχουλιαρικο υφασμα. Ειδα σε κεινον κομματια καποιου πριν πολλα χρονια, ειδα εμενα πριν πολλα χρονια.
Μου αρεσε η ευγενεια του, τι λεω?
Η ευγενεια του με εριξε, γιατι παρουσιαστικα δεν ηταν το καλυτερο μου, αν εξαιρεσουμε το χαμογελο, και τα βαθια γαλανα ματια.
Το χερι του πανω μου, η αισθηση προστατευτικοτητας και το κυριοτερο...η γνωση και η ανακαλυψη οτι ηθελα να νιωθω υπο την προστασια του.


Δεν ξερω τι εγινε αυτην την φορα.
Δεν ξερω αν ολο ηταν σκαρτο απο την αρχη, αδιαφορο και αποτελεσμα μιας μικρης κτητικοτητας απο μερια του.
Δεν ξερω αν ηταν ολο μια μπουρδα.
Δεν ξερω αν υπηρχε κατι αλλα παιζει παιχνιδια δυναμης.
Το οτι δεν ξερω και οτι δεν τομν ξερω τον κανει exciting.

Το οτι δεν βγηκε μαζι μου προχτες και "αρνηθηκε" να παω να τον βρω με εριξε ψυχολογικα.
Δεν τον πηρα εκτοτε. ουτε και κεινος.
Πιθανον τελειωσε και ηταν ο τροπος του να το πει.
Πιθανον θελω να πιστευω οτι δεν τελειωσε και ψαχνομαι.
Με κουραζει ολο αυτο και με λυπει.
Φτυναινει οτι κι αν νιωθω.


Και ξερω οτι δεν μιλαω για αγαπη, ουτε για ποθο.
Δεν κοιμηθηκα μαζι του.
Τσιμπημα, καξουρα....γαντζωμα στο τι θα μπορουσε να ειχε γινει, στην εικονα του πριν φυγει, στο συναισθημα αυτο που με απομακρυνε τελειωτικα απο καποιες αλλες καταστασεις και με εφερε ξανα κοντα στα 20 μου χρονια.



"....και δεν χτυπαει το τηλεφωνο...."