Οτι θυμαμαι χαιρομαι

O Μ. εμενε απο την πανω μερια της Λεοφωρου, εγω στην απο κατω.
Για τα επομενα χρονια στο μυαλο μου-και πιθανον στο δικο του, η γειτονια θα ηταν χωρισμενη απο μια αορατη γραμμη κατα μηκος της λεοφωρου. Ο χωρος του και ο δικος μου.
Ο κοσμος του και ο δικος μου.
Τον γνωρισα στο σχολειο, σε ηλικια 13 χρ. και για μενα ηταν η πορτα και η αιτια να βγω απο την απομονωση στην οποια ημουν.
Γνωρισα συμμαθητες, εμαθα τι θα πει"μαλακας",(και αλλες βρισιες απο τοτε), ηρθα σε επαφη με παιδια της ηλικιας μου και καλεσα κοσμο για πρωτη φορα σπιτι.
Εγω δεν φορουσα ποτε παντελονια, επρεπε να εχω παντα τα μαλλια μαζεμενα, και δεν εβγαινα ποτε απο το σπιτι μονη και ασυνοδευτη.
Ο Μ. ηταν αρκετα περπατημενος και "αληταμπουρας" οπως τον ελεγε ο πατερας μου-αγνοωντας οτι το μπουμπουκι του τα ειχε με το μαυριδερο αγορακι...
Ο Μανος υπηρξε ο πρωτος που φιλησα.
Οταν εγινε αυτο, ενα απογευμα σε ενα στενο κοντεψα να λιποθυμισω. Ειχε βαλει τοση δυναμη στο να με ακινητοποιησει που τα χειλια μου μετα ειχαν πρηστει.
Θυμαμαι να κοιταω μπροστα μου και να ειμαι σε κατασταση σοκ σκεφτομενη μονο" τι κανει? τι κανει?"
Μου ειχαν στειλει την γιαγια εδω και λιγες μερες- μια παμπονηρη αχωνευτη γρια- η οποια μολις ειδε τα χειλη μου γυρισε στην διπλανη της στο παγκακι και ειπε: "Πουτανα σαν τις αλλες".
Σ'ευχαριστω για τις ωραιες αναμνησεις γιαγια,και για τις φημες που ξεκινησες.

Eναμιση χρονο μετα εφυγα στο εξωτερικο παλι με καποια ανακουφιση γιατι ειχε γινει αρκετα πιεστικος και καταπιεστικος.
"Φιλα με ετσι", "κανε αυτο", "μη φορας εκεινο". "Μην πας στο παρτι(το μοναδικο και πρωτο που θα πηγαινα ως τοτε) αλλιως τα χαλαμε."
Γυρισα πισω λιγο πριν τα 16α μου γεννεθλια.Mονη μου.
Ειχα παρει βαρος, το φυσιολογικο βαρος που παιρνει μια εφηβη με καμπυλες αλλα λογω προσωπικων απωθημενων και ελαφρως διαστρεβλωμενης αισθητικης της μαμας, ειχα πειστει οτι ημουν πελωρια και εκανα την μια τραβηγμενη διαιτα πισω απο την αλλη.Η αυτοπεποιθηση μου ηταν στο μηδεν.
Και με περιμενε.
Οχι μοναζοντας φυσικα αλλα πρηζοντας ολον τον κοσμο για μενα.
Ακομα και τις κοπελλες του.

Την ημερα των γεννεθλιων μου εκανα για πρωτη φορα ερωτα.
Δεν μπορω να πω οτι ηταν ενα συνταρακτικο συμβαν. Ουτε οτι το ευχαριστηθηκα.
Ουτε αυτην την φορα, ουτε τις επομενες.
Δεν μπορουσα να καταλαβω τι εφταιγε.


Ηθελα οσο τιποτα να βρεθω στο κρεβατι μαζι του γιατι τοτε με αγκαλιαζε, με φιλουσε...
Ειχε αλλαξει. Συνεχιζε να ειναι καταπιεστικος και "μπαμπας μου" αλλα ειχε σταματησει αυτο που το εκανε υποφερτο.
Την τρυφεροτητα, την εκδηλωση.
Γινοταν και cruel.
Αρχισε να ειναι πιο φανερος στις "δραστηριοτητες" του.
Βραδυα ολοκληρα να κλαιω και να τον φανταζομαι στην αγκαλια μιας φιλης μου.
Μονη μου, εφοσον οι παρεες μας ηταν οι παρεες του.
Οταν αρχισα να βγαινω και να δημιουργω δικο μου κυκλο, εβρισκα αντισταση.
ξαναερχοταν, ξαναεφευγε, αν καποιος μου την επεφτε,τον επιανε στο φιλοτιμο"αυτην που αγαπαω ρε?"
η στο ξυλο.
Α, ναι, το ξυλο.
Την πρωτη φορα που με χτυπησε ενιωσα την γη να πεφτει κατω απο τα ποδια μου.I was mortified.
Την δευτερη φορα ανταπεδωσα. και με τουλουμιασε.
Την τριτη, παιξαμε κανονικο ξυλο.


Τα βραδυα εκλαιγα, δεν μπορουσα να καταλαβω που ειχε παει το "μωρο" μου, μεσα σε ολα αυτα.
Τι ειχα κανει.
Ηξερα οτι μ' αγαπουσε και δεν ειχα αμφιβολια γι αυτο.
Με αγαπουσε.
Φαινοτανε στο ταξιδι που εκανε μεχρι την Καβαλα για να με δει στις διακοπες, στην αντισταση στον πατερα του οταν του εβαλε βετο" η αυτην, η το μηχανακι σου".Ενα μηχανακι που λατρευε και που ηταν ολο το πρεστιζ ενος εφηβου.Και σε αλλα πολλα. Στις πραξεις.
Μου ελεγε οτι οι δικες μου πραξεις δεν ειχαν βαρυτητα και νοημα.
Δεν ηθελα να τον πληγωσω.
Αλλα προφανως, το εκανα.
Ειχα ομως κουραστει να προσπαθω να μαντευω, να καταλαβω, να νιωθω ασχημα επειδη καποιος μου μιλησε η επειδη εγω μιλησα αποτομα, η, η, η...

Τα χρονια περασανε.
Εβλεπα την ενηλικιωση να ερχεται και φοβομουν οτι θα κατεληγα παντρεμενη, δαρμενη, με 2 παιδια.
Γιατι να μην μπορω να ξεκολλησω?
Το ζευγαρακι των 13 χρ, υπηρχε μεσα μου.
Η ρομαντικη ιδεα οτι μεγαλωσαμε μαζι, το δεσιμο ηταν απιστευτο.
Οι φιλες μου λυσσαγανε.
"πηγαινε και με κανεναν αλλον να δεις πως θα ξεκολλησεις"
Λες και ηταν ευκολο.
Και ενταξει βρηκα καποιον που δεν τον γνωριζε, και πες οτι ημουν τοσο κολοφαρδη να μου αρεσε. Πως θα αφηνα καποιον να με αγγιξει?


Καπου στα 19 μου, ευτυχως συνηλθα.
Εκει που δεν το περιμενα, φυσικα.
Εκει που ειχα αποδεχτει οτι μια ζωη θα τραβιεμαι σε μια κατασταση που δεν ειχε πλεον νοημα.
Ενα απογευμα, Πασχα, με "χωρισε" γιατι δεν ηθελα να βαλω φουστα.
Και γιατι μιλαγα στον κολλητο μου.


Ενιωσα μια παγωμαρα.
και του κουνησα το μαντηλι.

Οταν θελησε να τα βρουμε, το ιδιο βραδυ ουτε οι συναισθηματισμοι, ουτε τιποτα δεν μπορεσανε να με κρατησουν πια σ αυτην την κατασταση. Ημουν ελευθερη.



Λενε οτι δεν ξεχνας ποτε την πρωτη σου αγαπη.
Για να ειμαι ειλικρινης, δεν μπορω να πω οτι τον θυμαμαι. Πιο πολυ θυμαμαι αλλον.
Θα επρεπε να τον εχω καπου πιο ψηλα, πιο ξεχωριστα, αλλα πρεπει να σκεφτω αρκετη ωρα για να θυμηθω καλα πραγματα, και δεν μπορω να θυμηθω το συναισθημα.
Δεν μπορω να θυμηθω το πως ηταν να τον αγαπαω.

Δεν θεωρω οτι εφταιγε.
Ηταν παιδι, και μαλιστα με αρκετα προβληματα στην πλατη του, και μοναχοπαιδι.
Βρηκε και τα εκανε.
Πανω σε ενα αλλο παιδι, που εψαχνε εξω απο το σπιτι κατι που δεν εβρισκε μεσα.
Μια αγκαλια, μια κατανοηση.
Και που βρηκε εξω, ακριβως οτι υπηρχε και μεσα.


Δεν αλλαξανε και πολλα απο τοτε.
Ακομα μπλεκω με ανθρωπους που μου δημιουργουν συναισθηματικες ανασφαλειες, που δινουν στοργη με το σταγονομετρο, η ψευτικα προσωπεια.
Αναγνωριζουμε οτι "οικειο" as going back home.


Χαιρομαι ομως, που η πρωτη μου φορα εγινε με καποιον που αγαπουσα και μ αγαπουσε, με καποιον που ηταν μαζι μου-on and off- τοσα χρονια, και που αν τον ξαναεβλεπα θα χαιρομουν.
Απο 13 εως 19 ειναι μια ολοκληρη ζωη.
Και θελω να κρατησω μονο αυτα...τα καλα.
Τα κακα, και να ηθελα, δεν μπορω να τα κρατησω.
Ηταν καμωματα 2 παιδιων.
2 παιδιων που δεν υπαρχουν πια.
(αν και το "δικο μου" παιδι, συνεχιζει να καθοριζει καποια πραγματα μεσα μου- κατω η καταπιεση!!)



Τον ειδα στον υπνο μου σημερα, και τον θυμηθηκα.
Η αληθεια ειναι οτι θα ηθελα να τον δω,( μεχρι και τα 25, τον εβλεπα αραια και που, στο τελειως φιλικο.)
Να δω πως ειναι τωρα που πλησιαζει τα 40, να βρεθω με καποιον που να ξερω τα 3/4 της ζωης μου.
Αν θα ειναι ανετο, οικειο, και ευχαριστο.
Να θυμηθω εμενα.
Παντα μου ελυνε τις αποριες που ειχα, ειτε βλεποντας τον μονο, ειτε απαντωντας μου σε ερωτηματα περι "πουστιας" των αντρων.
Μετα ομως απο καποιες συμπτωσεις( ιδιο μερος διακοπων) και παρεξηγησεων νομιζω οτι η γυναικα του δεν θα χαιροταν ιδιαιτερα...



Αναγνωριζω στον G. αρκετα στοιχεια του, οπως και του Κυριακου.( ο εγωισμος, ο τροπος που ακουμπαει, οι εμμονη με τους φιλους του κλπ)
Απο την αλλη στον πρωην μου εβλεπα αλλα στοιχεια του Κυριακου, και αλλα στοιχεια του Μ.( η ζηλεια, η παιδικοτητα, οι εκρηξεις μετανοιας)
Στον πρωην μου βρηκα, καιρο μετα, ολα αυτα στα οποια γυρισα την πλατη και εφυγα σαν κυνηγημενη απο το σπιτι μου( σε ηλικια -ναι- 16 χρονων)

Η ζωη μου κανει κυκλους και με οδηγει προς το σπιτι, παντα.
Αλλα δεν θελω να παω.