Ονειρα γλυκα.

Τα ονειρα μου υπηρξαν παντα πολυτιμος οδηγος στην ζωη μου και συνηθως με παιρνουν φιλοι και φιλες να τους τα εξηγησω.Για χρονια επαιρνα ξεκαθαρα μνματα του υποσυνειδητου που μου μετεδιδε πραγματα που δεν ειχα "πιασει" με τροπο που να μην χρειαστω να ξυπνησω αποτομα και τρομαγμενα.
Πχ, λιγο πριν παντρευτω τον αντρα μου ειδα οτι θα παντρευομουν και φορουσα ενα μαυρο νυφικο.
Φυσικα αγνοησα το μνμα( το οποιο δεν ψαχνω σε ονειροκριτες. Αν δυσκολευτω ψαχνω ενα βιβλιαρακι γραμμενο απο μια κυρια η οποια εχει μεγαλη πνευματικοτητα και αναφερεται στην ψυχη, στο αστρικο σωμα, στα ανωτερα επιπεδα χωρις να γινεται religious)
Οταν παντρευτηκαμε ονειρευτηκα οτι εγινε σεισμος και το σπιτι αρχισε να γερνει μεχρι που επεσε στο πλαι. Στην ολη διαδικασια φωναζα τον αντρα μου ο οποιος κοιμοτανε και δεν ηρθε διπλα μου,ξυπνησε ανεπηρεαστος απο την καταστροφη του σπιτιου μας.
δεν νομιζω οτι χρειαζεται να το αναλυσω περισσοτερο, ενιωθα την μη συμμετοχη του και το ονειρο μου, ο εαυτος μου μου το ελεγε ξεκαθαρα.
Αργοτερα, λιγο πριν χωρισουμε, ονειρευτηκα ενα παλοιρριακο κυμα.
Μας κυνηγουσε μεχρι την κορυφη ενος βουνου, αλλα επεμενα να σταματησουμε να κανουμε προμηθειες σε ενα σουπερ μαρκετ. Εκεινος φωναζε αλλα τελικα το νερο σταματησε λιγο πριν.
Tο ονειρο αυτο εδειχνε την αναμπουμπουλα που θα ειχα αλλα οτι θα εβγαινα πιο "πλουσια" και unharm.
Ενα διαφορετικο ειδος ονειρου που εβλεπα ηταν αυτα που μου εβγαζαν στην επιφανεια αυτα που φοβομουν.
Αλλες φορες αυτο με ανακουφιζε, αλλες με προβληματιζε αφου εφερνε στην επιφανεια πραγματα που δεν ειχα καταλαβει οτι συμβαινανε γυρω μου.
Και μεσα μου.
Ηταν ομως πολυτιμος οδηγος στην πορεια μου.

και μετα το διαζυγιο, ξαφνικα, τσαφ!
Κανενα ονειρο.
Το απολυτο κενο.
Υποψιαζομουν οτι ουτε συμβολικα δεν αντεχα να βλεπω καποια πραγματα και γι αυτο το μυαλο μου εφερνε την ληθη.
Οσο γινομουν καλα, τοσο με προβληματιζε η απωλεια μνημης ονειρων.

Περασανε 2 χρονια.
Εχω 10 μερες που ξαναβλεπω ονειρα.
Ειναι ψιλο δυσαρεστα, και δεν τρωω το βραδυ για να το αποδωσω εκει.
Ουτε εφιαλτες ειναι.
Αλλα ειμαι τοσο χαρουμενη που επιστρεψανε.
Ενας πολυτιμος βοηθος μου ξαναδωθηκε.

Τελικα, και μπορεσα να ξαναερωτευτω, και τα ονειρα μου ξαναηρθανε, και την ζωη μου μπορω να την ζησω....περασα την αναμπουμπουλα χωρις σοβαρες απωλειες, τελικα.
Και αυτο με κανει χαρουμενη, γιατι καποια πραγματα επανω μου τα γουσταρα και χαιρομαι που -εφοσον ειναι επιλογη μου- τα εχω ακομα.

μετα 2 χρονια "ξηρασιας"
μπορω ξανα να ονειρευομαι.
και τον υπνο μου, και στον ξυπνιο μου.