Τι ειχες Γιαννη? Τι 'χα παντα...

" θα μου παρεις σε παρακαλω 5 πορτοκαλια?"
εχω να φαω 5 μερες και θελω να μασουλησω λιγο, να δυναμωσω σιγα σιγα.
τα ματια του με κοιτανε.
Δε λεω, παει να πληρωσει τον λογαριασμο που ληγει, θα μου φερει και το παιδι απο το σχολικο...μηπως ζηταω πολλα?
Του ανταποδιδω το βλεμμα. Νιωθω καμπουρα, γερασμενη, αδυναμη...πρεπει να κατσω.
"Και που να τα βρω?" μου απαντα.



Μεσα μου μια φωνη ουρλιαζει "στα δεντρα με τους αλλους γοριλλες" αλλα δεν εχω δυναμη ουτε να σκεφτομαι.
"καλα."
Κλεινω την πορτα.



Προσπαθω να σκεφτω οτι δεν ειναι υποχρεωμενος να παει ως την τραπεζα να μου πληρωσει τον λογαριασμο,ηρθε να παρει τα λεφτα, μην ζηταω πολλα... να μην το παρω κατακαρδα.
Με πιανει το παραπονο ομως για την ελλειψη προθυμιας.
Για την ελλειψη μιας τετοιας καταστασης: "πεινασες κοριτσακι μου? βεβαιως να σου παρω και πορτοκαλακια κιοτι θες"
Με ενα χαμογελο, με μια χαρα του να προσφερει.
Οχι ενοχληση.







Δε βαριεσαι.
Εμαθα να διεκδικω και να παλευω για μια θεση στο τραπεζι, για μια μεριδα φαγητου, για το δικαιωμα να βγω και γενικως να υπαρχω.
Να ενιωθα και αγαπη μεσα σ ολα αυτα, καλα θατανε.