Perfect fit

Nομιζω οτι περα απο την απιστευτη αναγκη που βιωνω να αφεθω και να "εκφραστω" ελευθερα με καποιον
που δεν θα ειναι στην τσιτα
που δεν θα ειναι στην παρεξηγηση
που δεν θα ειναι στην κριση
και τιγκα στα προσωπικα κομπλεξ
νιωθω πολυ εντονα την αναγκη να ερθω κοντα σε σενα.
οχι επειδη εισαι cute.
Βλαμμενο εισαι.
Καμμενο και συ.
Αλλα εφοσον βλεπω την μαλακια που σε δερνει και θελω να πλησιασω αναρωτησου λιγο, μηπως δεν θελω τιποτα απο σενα παρα μονο αυτο που μου δινεις τα βραδυα?


Και να αναρωτηθω και γω, γιατι η απολυτη "fitting" αγκαλια μεταξυ 2 κορμιων το βραδυ ειναι τοσο σπανιο φαινομενο? Μια αγκαλια οπου κανενας αγκωνας δεν περισσυει, κανενα ποδι δεν ειναι βαρυ, κανενας κωλομερι δεν μας "πονει".
Σαν το απολυτο ταιριασμα χεριου μεσα σε αλλο χερι.
Και το φιλι, το ιδιο.


Και να αναρωτηθω...
Αξιζει αυτη η αγκαλια, την ταλαιπωρια που με περιμενει?
Αξιζει αυτη η στιγμη να χτυπηθω για 100 αλλες?
Αξιζει?