Μικρο και τριανταφυλλενιο...

Γνωρισα καποιον.
Ειναι ολιγον στοκος, ολιγον παιδι,πολυ-υπερβολικα πολυ- μικρος και τοσο καλογυμνασμενος που δεν θα με δει ποτε οπως με γεννησε η μαμα μου.
Δεν συμφωνουμε σε τιποτα.
Δεν καταλαβαινα ποτε εκανε πλακα, δεν καταλαβαινε τι του ελεγα.
Αμερικανος.
αλλα ηταν σαν απο αλλο πλανητη.
Και οσο επωδυνη και να ηταν η προσπαθεια συννενοησης μειναμε μαζι ως τις 2 να μιλαμε.


Γιατι καποια στιγμη εσκυψε να με αγκαλιασει και ενιωσα να ξυπναει κατι εκει κατω.(πορνογριαααααα)
Δεν ηταν συντροφικοτητα
Δεν ηταν τιποτα απ αυτα που αναζητω συνηθως.
Και μετα τον θυμηθηκα.
Ειναι ο τυπακος που ειχε ζητησει να μου μιλησει πριν 2 εβδομαδες στο καραοκε και εφυγα μετα τα καθιερωμενα 5 λεπτα ευγενειας.

Οταν τραγουδαω πραγματικα δεν βλεπω την τυφλα μου...
η αυτες τις μερες ειμαι στην γυρα...(?)

Τον κοιταξα.
Δεν ηθελα να κοιμηθω μαζι του.
Ηθελα να με φιλησει, να αλειφτω με βουτυρο και να τριφτω επανω του.







Δεν τολμησα να τον φιλησω.
δεν τολμησα να κανω τιποτα.
Μπορει και να τρομαζε.
Μπορει να του αρεσε.

Αλλα...
Αυριο θα μου περναγε.
γιατι να προσθεσω αλλον εναν?






ps
αυριο καραοκε.
Οσοι πιστοι....