Aπολογιζμος...shall we?

Εχουμε και λεμε λοιπον....

Χανω το κινητο μου και το παιρνω πρεφα μετα απο 1 λεπτο περιπου.
Χτενισα την Λαρισης αλλα τιποτα.
Παω σπιτι.
Το ποδι μου ποναει, Η μποτα ειναι λασκα.
Μα ω ναι, στο τρεξιμο που εκανα, η μποτα 10 ημερων, χαλασε. Το εσωτερικο καλουπακι που κρατα την φτερνα εγινε θρυψαλα.Μποτες που ηταν εκτος προυπολογισμου μπαι δε γουει.
Ψαχνω για την αποδειξη...και φυσικα δεν υπαρχει.

Με πιανει το αυχενικο μου.
Δεν ξερω αν ειναι απο το κρυο η τα νευρα μου.

Παω στο μαγαζι.
Ζηταω νερο.
Πινω τρεις γουλιες και μουρχεται θανατος.
Δεν ειχε ξεπλυθει η Χλωρινη.

Παιρνω τον πρωην να του πω για το κινητο(οτι δεν θα με βρισκει).
Προσφερεται να μου δωσει το παλιο δικο του.(και η Συνηθης το ιδιο...σνιφ, με συγκινησατε)
Θα μου το φερει ομως στο μαγαζι.

Παραγγελνω το μπειλις με παγακια.
Μετα απο λιγο εχουν λιωσει εκτος απο ενα βλεπω την κορυφη του.
Πινω.
Το παγακι, με το που ακουμπαω το ποτηρι, βγαζει ποδια.
Ω μα ναι, ηταν μια ωραιοτατη κατσαριδουλα, που απ ολο το μαγαζι διαλεξε το δικο μου ποτηρι για να προσγειωθει.



Δεν ξερω αν φταιει το φεγγαρι, ο ανδρομος Ερμης, η γλωσσοφαγια, η οτι δηποτε αλλο, ηταν απλα η μερα τετοια(σαν να μου ελεγε ο Θεουλης,...κατσε σπιτι σου).
Αλλα αυτα ΔΕΝ γινονται ρε παιδια.





Α, ναι, ειχαμε και ραγισμενα ποτηρια, συναντηση του πρωην με τον κολλητο(τον οποιο ειχα να δω ενα μηνα και διαλεξε χτες να περασει...{δεν χωνευονται) ) στην συνεχεια και αλλα τετοια πταισματα.






Χαιλαιτ της βραδυας οταν ανεβηκα στην σκηνη και ανακοινωσα στο μικροφωνο
"Αγαπη μου...δυο χρονια μετα το διαζυγιο μας, μπορω επιτελους να σου αφιερωσω το τραγουδι αυτο με την σοβαροτητα που του αρμοζει" ενω στο μπακ ραουντ επεφταν οι πρωτες νοτες του "Ανοιξε Πετρα" και επαιρνα μελο σταση αλα βωβος κινηματογραφος.

Α ναι, και το je t aime
(Mono που δεν βουρκωσε...ρε μπας και να το καθιερωσω να τους ριχνω?)