Διαλογος μεταξυ των Ροουζ

-" Τι εχεις;"
-"αστο. δεν μπορω να το συζητησω μαζι σου.Δεν εχουμε επενδυσει και προσπαθησει να ειμαστε φιλοι....και χρησιμοποιω τον πλυθυντικο πολυ γενναιοδωρα."
Αμηχανο γελιο στην αλλη ακρη του τηλεφωνου.
-" ειμαι προθυμος να ακουσω."
Γιατι οχι σκεφτηκa?
Εκεινος δεν μου ελεγε λεπτομερειες ανατριχιαστικες ενω ποναγα? Εκεινος δεν ποναει, δεν ενδιαφερεται οποτε δεν θα τον πληγωσω...και εκτος αυτου ειναι τοσο "παιχτης" που μπορει να με προσγειωσει λιγο...να με επηρεασει.
-"Εφυγε καποιος που θα γυρισει σε 2 μηνες.Μου λειπει, εχω αμφιβολιες και ανασφαλεια."
-"Μην το αναλυσεις πολυ και το χαλασεις."
-"Μην κρινεις απο το πως ημουν μαζι σου. Εσυ δεν υπηρχες στην σχεση, εκανες την μια μαλακια μετα την αλλη και μου φορτωνες ολο τον γαμο στην πλατη. Αν δεν ανελυα και επρατα οπως μου εβγαινε, θα διαλυομασταν."
-" Γιατι στεναχωριεσαι?"
-"Γιατι για πρωτη φορα ξαναπιστευω,...μετα απο σενα πιστευα οτι οι αντρες τελικα αγαπανε με το σωμα τους μονο..."
-"Μην παιρνεις εμενα για παραδειγμα, δεν κανουν ολοι τις δικες μου μαλακιες..."
-" Μπορει..."
Παυση

-"Ξερεις το συναισθημα, που εχεις, οταν κανεις ερωτα με καποιον και μετα απο ωρες εξουθενωμενος κοιμασαι και μετα απο μια ωρα ξαναξυπνας γιατι θες τον αλλον, δεν αντεχεις...?"
-"δεν το πιστευω!"
-"τι?"
-"εγω το ψαχνω τοσο καιρο αυτο το συναισθημα και τωρα το εχεις εσυ?"
Σειρα μου να απορησω.
-"Δεν το ειχες με την (δεν γραφω ουτε το ονομα της, γεμιζω δηλητηριο)?"
-"οχι ακριβως"(ναι καλα)
-" με μενα?"
-"Ναι."

Ηθελα να του πω οτι το "παθος" τελειωνει.
Οτι ο εθισμος σε ενα συναισθημα δυνατο σε καταδικαζει, οταν τελειωνει να ψαξεις να το βρεις αλλου.
Οτι το μυαλο σου γεμιζε ορμονες με την κατακτηση, την επιβεβαιωση, αλλα αυτο δεν ειναι αγαπη.
Οτι ναι μεν χαιρομουν που ειχα παθος στην ζωη μου, αλλα δεν το εψαξα.

Ειπα να φανω καλη "φιλη" και του ειπα τι πραγματικα πιστευα.


"Τα συναισθηματα ειναι δομημενα το ενα διπλα στο αλλο, σαν παζλ.
Οταν σπρωχνεις προς τα κατω, βαθια, τον πονο, και τον φοβο, για να μην τα νιωσεις...σπρωχνεις ολο το πακετο.
και πολυ συντομα δεν νιωθεις τιποτα.
και οσο πιο πολυ δεν νιωθεις τιποτα, τοσο πιο πολυ αποζητας εντονες απολαυσεις και συγκινησεις για να νιωσεις ζωντανος.
...."

με ακουγε


"Δεν πενθησες τον χωρισμο μας ουτε μια μερα. Ηξερα οτι πονουσες, ισως να ημουν και η μονη που το ηξερε...και στραφηκες αλλου, δεν αφησες τον πονο να βγει. Μετα, οταν πεθανε ο πατερας σου, δεν προσπαθησες καν να ερθεις στην κηδεια του, δεν εκλαψες, δεν το εχεις νιωσει...ακομα...αλλα καποια στιγμη, δεν θα τα αποφυγεις. θα σου βγουνε.
Και τοτε ισως να ειναι και χειροτερα.

Πως περιμενεις να νιωσεις ερωτα, αγαπη, οταν απο μικρος εχεις μαθει να νεκρωνεις τα παντα?"


Τολμησα να τλειωσω λεγοντας
"2 χρονια τωρα, προσπαθησα να γιατρευτω, να βιωσω τον πονο μου μεσα απο θεραπεια, τους φοβους μου...να καθαρισω. Βλεπω οτι εχω ακομα ανασφαλειες...αν χασω τον Γ. λογω των ανασφαλειων μου, θα ειναι ενδειξη οτι δεν ημουν ετοιμη. Αλλα το προσπαθω. κραταω τα αισθηματα μου στην επιφανεια, τα ζω, τα αφηνω να με παρασυρουν, να με τρελλανουν, δεν ασκω ελεγχο πανω τους.
Ο χωρισμος μας μου εμαθε την "ηττα". το να αφεθω στην αληθεια, οτι μερικες φορες, δεν εχουμε την δυναμη να αλλαξουμε τιποτα.
και ετσι να αποδεχτω την αδυναμια μου χωρις να με κατηγωρω και να ποναω.
Ενα βημα προς την αποδοχη.
Και η αποδοχη μου προς εμενα με εκανε να μην εχω αναγκη-πιστευω- την αποδοχη καποιου αλλου...τουλαχιστον στον βαθμο που ειχα πριν."

με ακουγε?
περιμενε να τελειωσω?

-" Παλι κανω κυρυγμα ε?'
-"Μπα, οχι."


Παυση.


-"Τι θα κανεις τωρα?"
-"Θα παω στο ιντερνετ, και μετα για μαθημα."


δεν ρωτησα γιατι ρωτουσε, ηταν ηδη πολυ περιεργο αυτο.
Οχι γιατι ημουν φιλικη μαζι του(ειμαι σχεδον παντα)
αλλα γιατι τον θεωρουσα παρεισακτο σ αυτο που ζουσα και δεν ενιωσα ανετα να τον βαλω "μεσα" στην ιστορια μου με τον Γ.
Κι ομως το ειχα κανει...
Ισως τελικα να χαιρομουν που ενω μιλουσαμε, το ζητουμενο μου δεν ηταν το πως το επαιρνε εκεινος(ουτε απο πληγωμενο εγωισμο και απωθημενο), αλλα επειδη θελω να μιλαω για τον Γ, ολη την ωρα.

Συνεχεια.



ρε μπας και ερωτευτηκα?