Τhe sound of silence

Πηγα χτες στην εκδήλωση του Ιδρυματος Κωφων.
Ήμουν λίγο αγχομενη ως προς το αν θα γινοταν η παρουσια μου αποδεκτη, αλλα πολυ γρηγορα χαλαρωσα.Γελαστα πρόσωπα, νοηματα, προσπαθεια να διαβασουν τα χειλη...
μια δυο φορες λογο μουσικής εσκυψα με το αυτι και αμεσως ζητησα ζυγγνωμη.
Χαλαρα γλασανε με την γκαφα μου.
Πολλες μαθητριες, ωραια παιδια, κοπελλες αντρες γυναικες καθε ηλικιας.
Καλαμπουρισαμε, με βαλανε να πειραξω εναν ντροπαλο 28χρονο, μιλησα με τον ρεμπελο δασκαλο που θα εχω τα επομενα ετη, ο οποιος μου ελεγε ποσο του αρεσει η γυναικα να εχει ωραιο σωμα και το σεξ αλλα δεν υπαρχει ευκολα συνδυασμος εξυπνη, ομορφη και ανοιχτο μυαλο.
Ενας αλλος μου ελεγε ποσο πληγωθηκε που η κοπελλα του φοβηθηκε να του πει να χωρισουν και το τραβαγε...ιστοριες, απο δω, απο κει...Αρχιτεκτονας, με ακουοντα παιδια, αρχοντατρας...ο αντρας της δασκαλας μου, αστειος, συμπαθητικος,διερμηνεις, κωφοι, ακουοντες, ολοι μαζι..και η πρωτη ερωτηση με νευμα "Ακουων η κωφη?"
Για να ξερουν πως να συννενοηθουν.
Αλλα αυτο που εμενα μου εκανε εντυπωση, ειναι το αισθημα γαληνης που ειχα φευγοντας.

Θες επειδη δεν χρειαστηκε να φωναζω και να μιλαω αλλα να παρατηρω(θαυμασια ασκηση για μενα!)Θες επειδη ολοι εστιαζουν στο προσωπο και επιθυμουν να επικοινωνησουν?
Και αυτο εκανα σημερα?

Δεν ξερω.
Βγηκα ομως αναλαφρη απο κει.