14 -03 -2004

Χτες,ελευθερη απο καθε υποχρεωση μπηκα στο ιντερνετ,να το ευχαριστηθω...
Δωδεκα ωρες αργοτερα ημουν ακομη μεσα..Περασα απο την πειραχτιρικη και χιουμοριστικη διαθεση στο σταδιο της "μαστουρας"...Σερνομουν.
Δεν καταλαβαινα γιατι ειχα κατσει 12 ωρες μπροστα σε εναν υπολογιστη,κατι που δεν ειχα ξανακανει...

Οταν ξαπλωσα,κατα τις 4,στριφογυριζα στο κρεβατι μου.Σκεψεις θυμου,φοβου...και καταλαβα οτι προσπαθουσα να αποφυγω τα συναισθηματα μου,ολη μερα..
Ειχα ελευθερο χρονο και αυτο με φοβισε.
Σηκωθηκα και πηρα το περσινο ημερολογιο μου,πιστευωντας οτι μες το μυαλο μου οι αρνητικες μου σκεψεις θα δικαιωνωνταν και ο φοβος μου θα εξαφανιζωταν,ο φοβος οτι μπορει να μην ειχα δικιο....


Διαβαζωντας τα γραπτα μου,εβλεπα ενα θυμωμενο πληγωμενο ανθρωπο,δυστυχισμενο.
Που περιμενε απο καποιον αλλον να αλλαξει.
Που ελπιζε.Που ανελυε.Που εδινε και περιμενε...
Θυμαμαι τους λογους της πικρας μου.
Δεν ειχα αδικο σε αυτο.
Ειδα ομως μια ταση να πιστευω οτι ημουν καλυτερη και οτι μου αξιζε κατι καλυτερο.
Ουτε αυτο μεμπτο.
Το εδειχνα ομως....

Συνεχεια κατηγορουσα,υπεδεικνυα το λαθος.
Αρχισα να κλαιω.

Αντι να ενισχυθω,κατερρευσα.
Εφταιγα.
Και εγω.

Και καταλαβα,ξερωντας το πως λειτουργουσε,οτι οτι εκανε τους τελευταιους μηνες,δεν ηταν επειδη τελικα δεν με αγαπουσε...
Με ειχε αγαπησει.
Απλα ειχε ξενερωσει.
Ειχα γινει κατι σαν την κατερινα γιουλακη στο ιταλιδα απο την Κυψελη.
Και γιαυτο με εκδικηθηκε.
Γιατι παντα αντιδρουσε παιδικα....


Δεν μου αξιζε το τι επακολουθησε αλλα η σκεψη οτι εφταιξα,με μαλακωσε και βγηκαν τα δακρυα που προσπαθουσα να καταπιω.
Δεν εκλαψα πολυ.
Δεν μπορω πια
Ομως με κλονισε αυτη η ματια του εαυτου μου.
Και εκλαψα για μια πολυ μεγαλη αγαπη που πεθανε,μεσα σε φωνες,ταπεινωσεις,και πληγες.
Εκλαψα γιατι αντι να βγαλουμε τον καλυτερο εαυτο μας,βγαλαμε τον χειροτερο.
Εκλαψα γιατι δεν μου αρεσε αυτη η πτυχη του εαυτου μου.


Και εκλαψα για τα "αν"
"αν" δεν ελεγε ψεμματα
"αν" ειχε περισσοτερη εμπειρια
"αν " ειχα φυγει αντι να τον ζαλιζω
"αν"....

Ομως χανωντας αυτον,εμας.....μηπως τελικα βρω εμενα...?
Και μου δωσω αυτα που χρειαζωμαι

Με αυτην την σκεψη αποκοιμηθηκα.




Φυσικα σημερα,μετα απο τοσες ωρες ακτινοβολιας,4 πακετα τσιγαρα και 5 ωρες κακου υπνου,εχω ενα πονοκεφαλο που δεν περιγραφεται αλλα τεσπα...



2 μερες μετα, εκοψα το καπνισμα
Δεν ξαναειπα "πρεπει", " το σωστο ειναι"
και δεν ξαναεδωσα πανω απο μια ευκαιρια σε ανθρωπους που φερονται με σκληροτητα.

2 χρονια μετα με βρηκα
Ξερω οτι δεν μ αγαπησε.Αυτο κιαν ηταν δυσκολο να καταπιω και να καταλαβω.
Ξερω επισης οτι μπορει να με εξαπατησε για 4 χρονια, αλλα δεν θα μπορουσε να το κανει χωρις την επιλογη μου να τον πιστεψω.
Ξερω οτι υπαρχει ασχημια εξω και πολυ επιθετικοτητα και εμαθα να μην εμπλεκομαι Ξερω πια οτι πρεπει να παιρνω αποφασεις με πιο ωριμη σκεψη.
ξερω οτι να μαλλιασει η γλωσσα σου, ο αλλος δεν θα αλλαξει.
Eμαθα οτι δεν εχω το δικαιωμα να του ζητησω να αλλαξει, ακομα κι αν θεωρω μεμπτο αυτο που κανει, ακομα κιαν μου το υποσχεται.
Δεν ειμαι το αφεντικο του. Ο γονιος του, ο φυλακας του, ο δασκαλος του.
Εμαθα.
Αλλαξα.Ελπιζω προς το καλυτερο.

Ξερω οτι αν καποιος σου λεει αλλα, και φερεται αλλιως, να μην ακουω τα λογια.
Ξερω οτι χρειαζονται δυο για να διαιωνιζεται ενας καβγας η μια κατασταση.




Ξερω πια, εμενα την νεα εκδοχη
and that feels great.