Me ζωσανε τα φιδια....

...κατι πηρε τ' αυτι μου οτι μυριστηκανε λεει δημοσιογραφοι τα βιβλια και ξαφνικα, αυτο που εμενα μου φαινοταν εσωτερικη υποθεση-κυριως,αποκτα αλλη διασταση.
Θελω να γινω σελεμπριτι?
Με ριαλιτι την ζωη μου?
Οχι.
Το βιβλιο ας γινει γνωστο και μακαρι να βγαλει κανα φραγκο να παω το παιδι διακοπες.
Αλλα να πουλησει σαν μια ιστορια.
Σαν την ιστορια καποιας γυναικας μες την πολη.

Το να πουλησω εμενα δεν ειναι κατι που επιθυμουσα ουτε επιθυμω.
Θα μου πεις, πως? Αφου λες προσωπικα σου πραγματα.
Ναι.
λεω ιστοριες.

Ιστοριες μου, οπως τις εζησα, οπως τις βιωσα.
Εχω τον ελεγχο στο τι βγαζω προς τα εξω.
Dεν εχω βγαλει το ονομα μου, την φωτογραφια μου, δεν εχω βγαλει-παρα σε ελαχιστες περιπτωσεις- τους γονεις μου, τις λεπτομερειες του διαζυγιου μου...
Εβγαλα σκεψεις, ηλπιζα σε κατανοηση και ταυτιση, διψαγα για εκφραση χωρις "μη"...και τελικα βρηκα κατι πολυ καλυτερο. Αυτοπεποιθηση.
Αναγκαστικα, κυκλοφορει τοση βλακεια..:P



Ο εκδοτης μου και γω συμφωνησαμε, ετσι κι αλλιως οτι δεν θα φανω πουθενα, δεν θα υπαρχει προσωπο ποσω απο το βιβλιο.
Δεν υποστηριζω ενα διηγημα, παρουσιαζω παραθυρακια μιας ζωης-κυριως μιας τραυματικης περιοδου και την επουλωση της, σκορπια, και αν κρινω απο καποιες αντιδρασεις, καλο ειναι να μην θεωρω δεδομενο οτι τα παραθυρακια αυτα θα τα δουνε νοημονες ανθρωποι.
Ομως, και κυριοτερος λογος που θελω την ανωνυμια μου, ειναι οτι δεν ζω μονη μου, κιαν ολο αυτο παρει διαστασεις... ας πουμε απλα οτι...στην Ελλαδα ζουμε, ξερουμε τι γινεται αμα καποιος ακουστει λιγο.

Παλι, δεν θα μου αρεσε να παω σε μια εκδηλωση και ο απεναντι -αγνωστος- να ξερει τα παντα για μενα, απο το ποτε και με ποιον πηγα μεχρι και το τι μου αρεσει να τρωω.
Εξω απο το νετ, εξω απο το μπλογκ, εχω μια φυσιολογικη ζωη, την οποια θα ηθελα να συνεχισω να ζω, σε ισους ορους με τους αλλους....


Μολις βγηκα απο εναν κυκλωνα, δεν θα ηθελα να μπω σε αλλον.