Οι ανθρωποι με κουραζουν

Δεν με φοβιζουν οι λεξεις.
Ουτε αυτες που δεν καταλαβαινω, ουτε αυτες που θεωρουνται "ασχημες".
Γιατι να υπαρχει περιορισμος?
Αναλογα με το τι λες, πως θες να το παρουσιασεις, διαλεγεις.
Χωρις διακρισεις.
Απλα επιλεγεις την σωστη στιγμη.
Μου αρεσει να κανω τους αλλους να γελανε. ..συνηθως το καταφερνω.
Στο γραπτο δεν ξερω αν το πετυχαινω.


Ομολογω οτι με κουραζουν οι ανθρωποι που γραφουν λυρικα. Δεν τους διαβαζω.
Κανενας δε σκεφτεται ετσι.
Ειναι ενας τροπος εκφρασης, ενας τροπος ωραιοποιησης αλλα ο στοχος ειναι η ωραιοποιηση, και οχι τοσο η ουσια. Η οποια συνηθως απουσιαζει.
Και μαυριλα, και μελαγχολια...
Για μενα απο κει φαινεται ο ανθρωπος που δεν εχει πονεσει πραγματικα.(Ο πληγωμενος εγωισμος ποναει πολυ , συμφωνοι, αλλα εχει διαφορα)
Οποιος εχει υποφερει δεν αρεσκεται στο να κυλιεται στα ιδια του τα υγρα, ωραιοποιωντας την κατασταση, βγαζοντας ενα "ειμαι μαρτυρας".
Μπλιαχ.
Οσοι εχουν πονεσει, κατ εμε, αναζητανε την χαρα, το χαμογελο τον ηλιο σαν "κολλημενα" λαγωνικα, και προσπαθουν να συνεχισουν την ζωη τους.

Αυτην ειναι η θεωρια μου και μοιαζει λιγο με την ιδεα που εχω για τους ναρκομανεις. Αν εισαι τεμπελης, και κακομαθημενος, υπαρχει περιπτωση να μπλεξεις. Γιατι αν δουλευεις απο το πρωι ως το βραδυ, εισαι πολυ κουρασμενος για να βαρεθεις και να σκεφτεις ποσο αδικος ειναι ο κοσμος. Γιατι αν εσυ φτιαχνεις το κρεβατι σου και αντιμετωπιζεις τον εαυτο σου και παιρνεις τις ευθυνες σου, δεν καταφευγεις σε ηδονικες φυγες.
Αλλωστε δεν ειναι τυχαιο που στα προγραμματα αποτοξινωσης, βαζουν τους εξαρτημενους κατω απο αυστηρο προγραμμα αυτο πειθαρχειας. Αυτους και τους γονεις τους.

Επιστρεφω στις λεξεις.
Ελεγα για τον λυρισμο και τις μεγαλες λεξεις.
Ο κολλητος μου μου ελεγε καποτε να μην εμπιστευτω ποτε καποιον που φοραει γραβατα on his free time.
Εγω δεν εμπιστευομαι πλεον κανεναν που γραφει λυρικα. Ακομα και στα sms.
Πιστευω οτι οταν καποιος κανει τοσο κοπο να ειναι αρεστος απ εξω του(δεν μιλαω για ενα δυο κειμενα γιατι του ρθε το κεφι, μιλαω για μια "συμπεριφορα" πλεον, εστω και γραπτη), μαλλον δεν νιωθει σιγουρια για το απο μεσα του.

Να το παω και λιγο πιο μακρυα...αυτη η γαμημενη εξωτερικη εικονα. Βλεπω ποσο σημαντικη ειναι στους περισσοτερους. Καβγαδες στα φορουμς γιατι καποιος" εθιξε" το νικ νειμ του, πισωπλατες μαχαιριες αν καποια ειναι αξιοπροσεκτη(μην ξεχναμε τον παραγοντα "μπηκα στο ιντερνετ να βρω γκομενο"), βρισιες,χαμος.
Το βλεπω παντου, οχι μονο στο ιντερνετ, και ισως να ειμαι εγω λαθος και ο υπολοιπος κοσμος να ειναι εξυπνος, αφου εχω νιωσει το τσουξιμο του τι μπορεις να παθεις η να χασεις αν δεν εισαι popular,αγαπητος, προσαρμοσμενος και αποδεκτος απο το majority.

και γω θελω να ειμαι αγαπητη, δεν υπαρχει ανθρωπος που δεν θα του αρεσε.
Αλλα να ειμαι αγαπητη και appreciated για μενα, οχι να φοραω στολη και να παρουσιαζομαι κρυβοντας επιμελως τα ασχημα.
Η μονη ειμαι που εχει ελλατωματα η απωθητικες πλευρες?
Οχι.
Λοιπον? προς τι ολο το θεατρο?
σαν να φορας αποσμητικο για να καλυψεις την φυσικη σου μυρωδια.
Ανοητο.
Εκτος αν βρωμας.