Stop crushing your kids for the support you need

“….ξερεις, στα 2 χρονια που ειχαμε να μιλησουμε, γινανε πολλα. Χωρισα. Ας τα, ηταν τρελλη εχω εγω εδώ την γνωματευση»
«εχεις εσυ τα παιδια λοιπον;»
«όχι, τα αφησα μαζι της, δεν ηθελα να τα αναστατωσω παραπανω»
«…»
«τα βλεπεις κάθε…;»
«κάθε σαβτοκυριακο εκ περιτροπης.... μικρος ο χωρος και κουραζομαι πολύ, τωρα μολις τα αφησα" (μεσημερι)
«Αν δεν ειμαι αδιακριτη ποσα δινεις;»
«τα φροντιστηρια τους μονο,»
«κατσε να καταλαβω…ειχατε σαν ζευγαρι γυρω στα 3000 μηνιαιως και τωρα αυτή πρeπει να ταισει, ντυσει, αγορασει παπουτσια μονο με τον μισθο της?»
«εχει την γρια και την βοηθαει»
(αρχιζω και νιωθω ανακατεμα στο στομαχι)
«Η….... γρια;»
«η μανα της...ηταν κι αυτη αιτια που χωρισαμε»
«Μα εσυ εισαι ο πατερας των παιδιων.
το ότι εφυγες από το σπιτι δεν σε καθαριζει από τις ευθυνες σου»
«εφυγα γιατι θα με σκοτωνε»
«εφυγες γιατι ενιωσες ότι ειχες επιλογη, αν πιστευες οτι θα σε σκοτωνε θα την ειχες κλεισει μεσα»
«Αυτή δεν θα παρει φραγκο από μενα»
«στα παιδια σου τα δινεις»
«δεν τους λειπει τιποτα και όταν είναι μαζι μου, τους αγοραζω»
«μονο τοτε εισαι μπαμπας δηλαδη?»
«το ξερεις ότι για πρωτη φορα φετος μου πηραν δωρο?»
«και? Φυσικο είναι, χασανe τον πατερα τους από το σπιτι και δημιουργηθηκε ανασφαλεια. Όμως βλεπω να σκεφτεσαι παλι εσενα.»
«Πρεπει να ζησω, δεν θα πεθανω για κανεναν»
«Πρεπει? Θελεις.»
«Ναι, θελω. Θελω να αγορασω σπιτι, της αφησα το άλλο»
«τους αφησες….δε ξερω, είναι λιγα. Από την στιγμη που δεν μπορεις να εισαι εκει να βοηθησεις στο μεγαλωμα τους επρεπε να παρεχεις περισσοτερα για να μην χασουν και την παρουσια της μανας τους που θα παει για δευτερη δουλεια. Κανεις δε ζει 4 στοματα με 1200 ευρω. Φοβαμαι ότι θα το βρεις μπροστα σου.»
«γιατι?»
«γιατι παρατησες την μανα τους, εκεινα ουσιαστικα, ετσι θα το δουν.»
«φυσικα αφου αυτην θα τα στρεψει εναντιον μου.. Να τιμωρηθει...ρε, αυτή προσπαθει να τα στρεψει εναντιον μου, μπηκα και γω στο παιχνιδι»
«μα τι λες? Τα παιδια σου στην μεση? Ακομα κιαν σε κατηγορησει η πρωην σου οσο δυσκολο και να είναι, μην τα βαλεις στην μεση…»
"φταινε κι αυτά γι αυτην την κατασταση…με την γκρινια τους…....την τραβηξανε από μενα με κανανε ολοι στην ακρη. Αν μου πουν οτιδηποτε θα τους γυρισω την πλατη»

there it was.
Η αληθεια γυμνη.
«θελω,να σας κανω να με εκτιμησετε, να με προσεξετε, και θα σας κανω ολους να πληρωσετε που δεν με εκτιμουσατε. Τωρα θα σας χορεψω στο ταψι".Τυφλος θυμος.Κακομαθημενο παιδι.Προτεραιοτητα στο κωλογαμημενο πληγωμενο ΕΓΩ που δεν ηταν το χαιδεμενο.

Δεν την ξερω την γυναικα του. Μπορει να είναι οντως τρελλη, μπορει απλα μετα από κοντα 20 χρονια γαμου να μην ειχε διαθεση να νταντευει 4ο μωρο. Την σκεφτηκα όμως όπως μου την περιεγραφε τοτε που μιλαγαμε στα φόρα, που ειχαν ηδη προβληματα, (όπως όλα τα ζευγαρια) και αυτό που μου ειπε τωρα, ότι τους πρωτους μηνες που αυτος εφυγε, κοιμοταν στο πατωμα του δωματιου των παιδιων τους.
Σκεφτηκα το γκρεμισμα μιας ζωης οπου ολοι πονανε, ολοι είναι θυμωμενοι, αλλα δεν μπορεσα να μην αγανακτησω για το γεγονος ότι συγχεει τα παιδια του με την πρωην του. Οποτε του εδινα ένα επιχειρημα πηγαινε από την μια στους αλλους, μην εχοντας ξεδιαλυνει τι και ποιος του φταιει. Και ενταξει…είναι επωδυνη εμπειρια και ολοι λιγο πολύ θολωνουν αυτην την περιοδο.
Όμως η άλλη ΕΜΕΙΝΕ.
Και κάθε μερα εχει να μεγαλωσει 3 παιδια, να ορθοποδησει, να αντιμετωπισει την καταθλιψη της και να χωνεψει τα νεα δεδομενα, και να τα ζησει. Πρακτικα.Ταισμα, ντυσιμο, πλυσιμο, φροντιδα.
Αυτος ΕΦΥΓΕ.
Επιλογη του και καλα εκανε. Αλλα ας είναι ο αντρας που θελει τοσο απεγνωσμενα να γινει και να φερθει αντρικια στα παιδια του.

Φωναζα στο τηλεφωνο.
Ηξερα ότι δεν ειχα κανενα δικαιωμα.
Εκεινος, ηρεμος.
«δεν ξερεις τι εχει γινει, τι μου χει κανει»
«δεν εχει σημασια τι εχει κανει εκεινη. Εσυ τι κανεις με τα παιδια σου»
«είναι μια χαρά, δεν υποφερουν»
Εκλεισα το τηλεφωνο βιαστικα.
Βαρεθηκα.
Είναι η 34618569690807650η ιστορια που ακουω. Η ιδια, παντα, με διαφορετικα προσωπα κάθε φορα.
Και αυτό γιατι νομοθετικα, μπορουνε να το κανουνε.
Αν ο νομος ελεγε «τοσα» για κάθε παιδι, σιγα μην βαζανε ολοι ένα Χ, εκει γυρω στα 40 (η μολις γεννιοταν και επρεπε να γινουν μπαμπαδες) και Ξαναφτιαχνανε την ζωη τους εις βαρος των παιδιων τους.
Να την ξαναφτιαξεις την ζωη σου ρε φιλε. ΑΝ σε παιρνει.
Αν δεν σε παιρνει, θα κατσεις εκει, να μεγαλωσεις το παιδι που εφερες στον κοσμο και θα σταματησεις να ονειρευεσαι ανεμελεια, αυτοκινητα, γκομενιτσες και ότι άλλο είναι αυτό που σου λειπει. Γιατι πολύ απλα ο χρονος σου δεν σου ανηκει. Η ζωη σου ανηκει σ αυτό το πλασμα που εσυ εφερες στον κοσμο και είναι ανυπερασπιστο για οσα του συμβαινουν.
Δεν θα το αφησεις να το μεγαλωνει ο άλλος μονος του ουσιαστικα επειδη εσυ «δεν αντεχεις άλλο»
Οι γυναικες δεν ονειρευονται μια άλλη ζωη μακρια παο πλυσιματα μαγειρεματα δουλεια και ξεραιλα συναισθηματικη?
Δεν ηταν νεαρες αυτονομες ωραιες και ανεμελες, πριν παντρευτουν?
Δεν το ποθουνε και αυτές, λες?

Δεν ειχα δικαιωμα να του πω τιποτα ποσο μαλλον να του φωναξω αλλα φρικαρα.
Το πρωι βρηκα μνματα στο μεσεντζερ.
«βλεπω μια ταυτιση με την πρωην και βλεπω ότι συνεχιζεις να εισαι εριστικη όπως τοτε , δεν αλλαξες καθολου. Να το προσεξεις αυτό, ηταν κατι που το προσεξανε ολοι(και τωρα που προσπαθησες να με πληγωσεις, φανταζομαι νιωθεις καλυτερα).
Τα παιδια μου είναι μια χαρά και δεν ξερεις όλα τα δεδομενα μπλα μπλα»
Οκ φιλε μου.
Ολοι φταιμε για όλα.
Μονο εσυ δεν φταις.
Λακαμα.







(Ο πανω διαλογος είναι στο περιπου και με πολλες προτασεις συμπυκνωμενες για χαρη συντομευσης)

Εχουν περασει 48 ωρες και ειμαι ακομα θυμωμενη.
Και λυπημενη για ολους τους.Τον τυπο τον ξερω μονο απο το ιντερνετ και ειχα μι ακαλη αποψη, ισως κυριως γιατι ηταν ενα αποκουμπι τοτε, στις μεγαλες φουρτουνες...μιλαγαμε στο μεσεντζερ και εβγαζα τον πονο μου. Νιωθω λυπη για το παραπονο του, το προβλημα του και την διαλυση της οικογενειας του.Αλλα περιορισμενα.
Το σκεφτηκα πριν τα γραψω εδω...μπαινει ιντερνετ-δεν του εχω πει για το μπλογκ μου. Αν το δει και ανγνωρισει τον διαλογο,θα νιωσει ασχημα φανταζομαι, αλλα εδω βγαζω τις σκεψεις μου και δεν τον ονοματιζω.
Ειμαι λυπημενη,ναι
Ειμαι ομως κυριως θυμωμενη με τον ενηλικα που φερεται σαν παιδι και θυματοποιει τους υπολοιπους....
που ειναι οντως παιδια.Παντα ειχα προβλημα μ αυτο.
Κιας ταυτιζομαι οπως λεει(φυσικα ταυτιζομαι και με πιο πολλες καταστασεις απ οτι μπορει να φανταστει, και οχι απο τον γαμο μου), κι ας τον αδικω ΑΥΤΟΝ, οπως λεει.
Ας αδικησω και γω καποιον, μια φορα.
Ειναι τοσο διεδομενο και αποδεκτο.
Σιχτηρ.