Χτες και σημερα

Και κλαμμα η κυρια....
9 χρονων στην Σκιαθο, εκπληκτοι οι θεατες ειδανε ενα παιδακι να εχει πλανταξει στο κλαμμα(εγω) για τον θανατο του κινγκ κονγκ, ενω οι γυρω μου συνομηλικοι και μη ειχαν στεγνα ματια και απορουσα (απο τοτε υπηρχε ασυμβατοτητα με τον εξω κοσμο)
Επομενη ταινια στην οποια εφριξα στο κλαμμα?
Η μεγαλη ληστεια της Μοντανα
Τα καλυτερα μας χρονια.
Και να πεις οτι καταλαβαινα το νοημα της ταινιας?
Μονο την απωλεια στο τελος μαζι με την μουσικη.

Και μετα ET, starman...
Το μικρο σπιτι στο λιβαδι.
Αν κι αυτο ειναι τηλεοραση και μιας αλλης εποχης.


Ολα μου τα εργα τα ειδα πανω σε ενα μπαλκονι.
Απεναντι μας ηταν η Αμικα, ενα θερινο σινεμα που επαιζε διαφορετικα εργα την Δευτερα Τριτη, Τεταρτη πεμπτη και Παρ/σαβ/κο.
Θυμαμαι την ανυπομονησια μου να νυχτωσει και να αρχισουν να διαφαινονται καθαρα οι υποτιτλοι, και να φυσηξει αερακι.
Θυμαμαι την μυρωδια απο τα καγκελα οταν εγερνα μπροστα απο αγωνια.
Ειχαμε μια καρεκλα και ενα μικρο καρεκλακι απο αυτα που ειχαν οι γιαγιαδες στα χωρια,μια αντικα παραγεμισμενη με κουρελια.
η μανα μου το πεταξε, τι κριμα.
πιο πισω το μπαουλο με τα ρουχα.
χωραγαν ετσι 2-3 ατομα.

ερχοταν οι μανα μου με μεγαλες γαβαθες σαλατα μαρουλι και ντοματα και στο ακουσμα των ποδιων της πεταγαμε στην διπλανη αλανα τα παγωτα και τα γαριδακια που καποιος ειχε φερει κρυφα.

Στο διαλειμμα μπαιναμε στο σπιτι και μας ξενιζε το φως του δωματιου.
τα χρονια περασανε και εκει γυρω στα 17 κατεβηκα κατω πληρωσα εισητηριο...δεν το ευχαριστηθηκα οσο στο σπιτι μου. ειχαμε κεντρικο μπαλκονι και στο σωστο υψος και αποσταση.
Εκει σ αυτο το σινεμα ειδα το αγορι μου να φιλαει αλλη.
σ αυτο το σινεμα πηγαινε οποτε χωριζαμε, για να τον δω.
Μαρσαρε την πειραγμενη εξατμιση στο παπι του.
Ενα παπι το οποιο αναγνωριζα παντου τα 3 χρονια που ειμασταν μαζι αφου το πηρε.

Καθε φορα που αναπολω μια ταινια, επαναφερομαι στιγμιαια στο μπαλκονι μας.
Αλιεν και η φρικη μου οταν ειδα το τερας να βγαινει.
Ενα με τον ιστγουντ,γουεστερν οπου σκοτωναν ενα παιδι, το Γκρηζ, ενα σεξοειδες οπου κουνιταν το σεντονι(μαλλον καμια γρανιτα απο λεμονι), ολα του μπρους λη, ολα του τσακι τσαν, το 9 μιση εβδομαδες, το the thing,το χρυσο παιδι...
Η δεκαετια του 80 στα τελειωματα της, με τα πολυχρωμα ρουχα της και τις κορδελλες στο μετωπο. Τα παπακια, τον κοσμο στις πλατειες, τα νυχτολουλουδα τα γιασεμι και τον σινεμα να παιζει την δευτερη προβολη ενω ειχα ξαπλωσει στο κρεβατι μου με ανοιχτα παντζουρια και φυσαγε το αερακι.

Πλεον αερας δεν υπαρχει, το κλιμα πεθαινει,γερασε, και μεις μαζι του..τα παπακια, οι πλατειες οι θερινοι σινεμαδες γινανε applebees, friday και smart.
H κορδελλα στο μετωπο μεταπηδησε στα αντρικα κεφαλια.
Η αμικα εγινε πρωτα παρκινγκ, αγονο ξερο για λιγα χρονια και ονειρευουμουν να αγκερδιζα ενα λαχειο και να το ξαναλειτουργουσα, αυτον τον θερινο κινηματογραφο...Τελικα σημερα στεγαζεται πανω του το κτιριο του ΙΚΑ στους αμπελοκηπους.
η απεναντι αλανα και η ομορφη μονοκατοικια γιαν σουπερμαρκετ και κτιρια ψηλα, μοντερνα, που κοβουν τον αερα αν αποφασιζε να φυσηξει.
Τα μονα παιδια που παιζουν ειναι κατι κακομαθημενα που πετανε χιονι στα τζαμια τον χειμωνα, η παιζουν μπαλα στο μοναδικο παρκακι της περιοχης, εξωστρακιζοντας τα νηπια που δοκιμαζουν τις δυναμεις τους στο περπατημα.


Μου λειπει η γειτονια μου, μου λειπει η εφηβεια μου, περασε τοσο γρηγορα.
Μου λειπει κατι που δεν θα ξαναρθει ποτε.
Και μονο οταν βλεπω μια ταινια απο αυτες στην τηλεοραση πια, μεταφερομαι για λιγο μαγικα σε κεινο τον θαυμαστο τοπο, μυριζω παλι την σκονη στα καγκελα και το γιασεμι, νιωθω τον αερα στο σωμα μου και ακουω τους πνιχτους ηχους των διαλογων πριν αποκοιμηθω.
Γιατι ακομα και οταν παω στο πατρικο μου, το δωματιο μου δεν υπαρχει, εχει γινει αποθηκη σαβουρας, χαρτιων, ψευτομπιχλιμπιδιων, αλλος ενας τροπος ενος αλλου ανθρωπου φανταζομαι να γαντζωθει σαυτα που περασανε και δεν θα ξαναρθουνε.

Πεθαινει η γιαγια μου.
Η μανα της μανας μου.
δεν νιωθω τιποτα.

Εχω να την δω απο κεινη την εποχη που περιεγραψα...περιεργο πως λειτουργει το μυαλο.
Πανω απο 20 χρονια.
δεν την συμπαθησα ποτε, ποσο μαλλον να την αγαπησω.
Σκληρη γυναικα.
δεν την γνωρισα και καλα
κιομως εζησα μαζι της πολλα καλοκαιρια.

Και ομως η ψυχη μου κλαιει.
Γιατι φευγει η πρωτη μου ριζα, η πρωτη γυναικα μιας μακριας γραμμης γυναικων, που ξεκιναγε -στα δικα μου ματια- απο κεινη, και τελειωνει για την ωρα στην μικρη μου.

Πεθαινει η γιαγια μου και την λυπαμαι.
και στεναχωριεμαι για κεινη.
που δεν με γνωρισε καλυτερα, που δεν με αφησε να την πλησιασω.

κλαιει η ψυχη μου γιαυτα που φυγανε και φευγουν, και δεν θα ξαναρθουνε.