Ξεχειλισα

Ειμαι καλα. το λεω το πιστευω.
Γιατι? Επειδη δεν κλαιω πια καθε μερα? Επειδη δεν θελω να πεθανω?Επειδη δεν παθαινω πια panick attacks? με τι κριτηριο πιστευω οτι ειμαι καλα?
Χτες ειδα τις Ανθισμενες Μανολιες. Ξερω οτι η Ρομπερτς πεθαινει.No biggie.
Bλεποντας ομως την Σαλι Φιλντ...Αρχισα να κλαιω. Και το κλαμμα εγινε λυγμος και δεν μπορουσα να σταματησω.
Μια φωνη μεσα μου ειπε
"γιατι να σταματησεις? let go."
Η σκεψη και μονο οτι θα πηγαινα "εκει", μου εκοψε το κλαμμα μαχαιρι.
Και εκει αναρωτηθηκα τελικα ποσο καλα ειμαι.
Εχω εναν καθημερινο φοβο τον οποιο δεν εχω καμια διαθεση να συζητησω εδω. Μονο εμμονη θα μπορουσα να το χαρακτηρισω.Και με τρωει "απο μεσα."
Οπως εκλαιγα, ηξερα γιατι.
Χωριζοντας οπως χωρισα εμεινα με το σοκ.
Ειδα πραγματα που δεν πιστευα ποτε οτι θα δω, θα ζησω. Βρεθηκα σαν τρομαγμενο ελαφι μπροστα σε καταστασεις τις οποιες με πολυ προσπαθεια αποδεχτηκα και εβγαλα οτι καλυτερο μπορουσα απο τα μαθηματα.
Οτι ολοι εχουν δικο τους σετ αξιων(η οχι), οτι τιποτα δεν ειναι αυτονοητο, τιποτα δεν ειναι δεδομενο. Αποχωριστηκα τον δογματισμο μου και την αισθηση υπεροχης που ενιωθα επειδη εγω ημουν τιμια, ηθικη, κλπ.
Ομως περα απο τιν θετικη πλευρα, ολη αυτη η γνωση τι μου λεει?
Οτι τα παντα μπορουν να συμβουν.
Απο ανθρωπους που εμπιστευομαι.
Εχει γινει επανελλειμενα, δεν ειναι η πρωτη φορα.
Απλα τουτη ξεπερασε καθε προσδοκια και καθε υποψια που θα μπορουσα να εχω, αν ειχα.
Ωραιο δωρο.
Πως να μην εχω εμμονη μετα?
Φοβηθηκα τους ανθρωπους.
Ο τροπος που χωρισα σηκωσε μια κουρτινα και ειδα την κολαση.
Αλλος μπορει να το εβλεπε αλλιως.
Εγω ετσι το βιωσα.
Ενιωσα την εχθρα, τα χτυπηματα, καταπια πολυ δυσκολα την αληθεια,μου πηρε πολυ χρονο να παω απο το "υπαρχει αγαπη" στο αδιαφορει αν πεθανω(για να μην πω το ευχοταν μερικες φορες που με ενιωθε εμποδιο στο να ξαναρχισει απο την αρχη...Ενιωθα οτι αντιπροσωπευα ολα οσα ηθελε να ξεχασει οτι υπαρχουν, το προχειρο, η προβα τζενεραλε που δεν τον"αφηνε" να κανει το ιδιο εργο με αλλους πρωταγωνιστες .
Απο το "αν σε χασω ποτε δεν ξερω τι θα κανω", τα ξυπνηματα μεσα στην μεση της νυχτας γιατι ειδε ονειρο οτι τον χωριζα...σε αυτο......ηταν μεγαλη η διαδρομη και με πολυ οδυνηρα χτυπηματα που φερανε συγχιση στο μυαλο μου.Μια συγχιση που τελικα ακομα εχω...).
Οταν συνειδητοποιησα την νεα πραγματικοτητα και την αποδεχτηκα χωρις να ποναω σε σημειο μη-λειτουργικοτητας, μπορεσα να αμυνθω.
Δυσκολο πραγμα να πρεπει-ενω δεν το θελεις- να εμπλακεις σε πολεμο.

Ποσες φορες δεν ευχηθηκα να χωριζαμε αλλιως.
Ισως η ματια μου για τον κοσμο να αλλαζε.Να μην φοβομουν να αφεθω,να αφηνωμουν να με αγαπησουν...αφου θα πιστευα στην αγαπη.
Εως τωρα, την γονικη αγαπη την εχω γνωρισει διαφορετικα απο τους υπολοιπους.Και την συζυγικη.
Πιανω τον εαυτο μου να χωνεται στην δουλεια και στο μπλογκ, σαν να αποφευγω να δεθω με το παιδι μου.
Οχι παντα, αλλα συμβαινει.
Μηπως τελικα εχω το νετ οπως αλλος το ποτο η τα ναρκωτικα?
Μηπως τελικα δεν ειμαι καλα, ακομα?

Αυτα σκεφτομουν μεσες ακρες και εκλαιγα.
Η ταινια προχωρησε.
Εφτασε στο σημειο που ελεγε οτι θα ονομασουν το παιδι τους Σελμπυ οπως την νεκρη κορη της Φιλντ.
Θυμηθηκα κατι που ειχα πολυ καιρο να σκεφτω.
Μεγαλωνωντας, εκει γυρω στα 15, θυμαμαι 1-2 ανθρωπους να μου φερθηκανε με γλυκα.
Ο ενας ηταν ο 35ρης που εχω γραψει αλλου, οτι τα 'ειχαμε" εστω κι αν δεν κοιμηθηκα μαζι του, και ο δευτερος ηταν ο ξαδελφος μου ο Christophe.
Ο Christophe παρελαβε μια αγριεμενη εφηβη που την πηγαιναν απο δω και πο κει, σε διαφορετικα σχολεια,που κατα την μανα της ηταν πολυ "χοντρη",χωρις φιλους, κλεισμενη σε ενα μικρο σπιτακι με μια γιαγια που φωναζε, μια μανα που φωναζε, ενας πατερας που δυστυχως ΔΕΝ φωναζε.
Και αρχισε να μου μιλαει γλυκα, με υπομονη, εξηγωντας μου τα μαθηματικα που για μενα ηταν ιερογλυφικα.
και πιστεψτε με, θελει πολυ υπομονη οποιος παει να μου εξηγησει καποια πραγματα που για αλλους ειναι αυτονοητα η ευκολα. Παντα ετσι ηταν.
Σιγα σιγα, μερα μερα την μερα μαλακωσα.
Δεν του εδειξα ποτε την συμπαθεια μου-ειχα ξεχασει πως να ειμαι" απαλη", απλα σταματησα -μαζι του- να ειμαι τοσο επιθετικη. Δεν ειχα λογους. Ισα ισα.

Φυγαμε.
Πηγαμε Ολλανδια, μετα εγω απεδρασα και ηρθα στην Ελλαδα.
Ηρθαν οι δικοι μου μετα απο ενα χρονο...και καπου εκει εμαθα τα νεα.
Ο Christophe πεθανε.
Πηρε φωτια το διαμερισμα τους και πεθανανε απο τον καπνο, αυτος και η κοπελλα του, στον υπνο τους.
Νομιζω εκει πηρα την αποφαση.
Οταν εμεινα εγκυος ετυχε να ειναι οι γονεις του στην Ελλαδα. Το ειχα συζητησει και με τον αντρα μου. Τους ρωτησα αν θα τους ενοχλουσε να βαλω το ονομα του στο παιδι αν ειναι αγορι.
Υπηρξε αμηχανια.
Ισως να μην ξερανε πως ενιωθα για κεινον.
well I did.


Yπηρξαν μετρημενοι οι ανθρωποι που μου χαιδεψανε το μαγουλο στην ζωη μου. Λιγοστα τα "κουκλα μου" με τρυφερη φωνη.
και οποιος -ακομα και τωρα- το κανει,ανιδιοτελως, βουρκωνω.
there s a lot of sadness inside.



Be kind to your kids people.