Να διευκρινησω οτι γραφουμε μονο τους πρωην, οχι τους νυν και οχι σχεσουλες του μηνος.
Τωρα που τα γραψατε, κυκλωστε τα κοινα ελλατωματα.
Συνεχιζεται....
Αναδημοσιευστε ό,τι θελετε αρκει να βάλετε πηγή από κάτω.
Η αναδημοσιευση των σκιτσων και φωτογραφιων επιτρεπεται κατοπιν αδειας για να νιωσω σημαντικη και γιατι δεν μεγαλωσατε σε σταβλο.:P
Η αναδημοσιευση των σκιτσων και φωτογραφιων επιτρεπεται κατοπιν αδειας για να νιωσω σημαντικη και γιατι δεν μεγαλωσατε σε σταβλο.:P
Saturday, August 12, 2006
Τεστ ψυχολογιας του εαυτου (2)
Posted by Lili at 2:14 PM
My first book
A funny Homebirth
18 comments:
Μπορούμε να συμμετέχουμε και εμείς οι άντρες?
Fysika!
Θα μου βγάλεις την ψυχή.
:P
Αφορά προηγούμενο ποστ σου, αλλά το βάζω εδώ για να φαίνεται. Σου έχω ήδη στείλει το παρακάτω e-mail και περιμένω την απάντησή σου:
"Δεν θα επεκταθω στην καταπατηση των δικαιωματων μου οταν βαλανε με το ζορι την φατσα μου στο νετ, αυτο ηταν γαιδουρια σκετη. (και βγηκανε χαμενοι τελικα)".
Κάποιος καλός φίλος με ενημέρωσε για το παραπάνω απόσπασμα από το "blog" σου. Γιαυτό σου απαντώ μόλις τωρα.
Προφανώς δεν ήθελες να εκτιμήσεις τη στάση μου για το θέμα του video από το blogoparty. Παρόλο που όλοι (πλην του Ηλ.Δικηγόρου) επέκριναν τη στάση σου, εγώ προτίμησα αποχή από το διάλογο και ειδικά από τότε που άρχισες να γράφεις σε διάφορα με blog με -το γνωστό σου αντιαισθητικό- ύφος. Μόνο και μόνο για να κλείσω ένα ανώφελο θέμα και μια ηλίθια κουβέντα.
Κι εσύ η ίδια παραδέχτηκες ότι φαίνεσαι ελάχιστα στο βίντεο, και μάλιστα κανείς δεν είναι δυνατόν να ξέρει ποιά είναι η "Λιλη" μέσα στα τόσα πρόσωπα. Παρόλα αυτά επέλεξες να επαναφέρεις το θέμα σε μια κουβέντα στην οποία δεν συμμετείχα ή παρακολουθούσα. Και μίλησες για "γαϊδούρια" και "χαμένους".
Λοιπόν, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Έχεις τρεις επιλογές:
1. Μου εξηγείς με ποιό τρόπο ήμουν "χαμένος" από αυτή την ιστορία (η αίσθηση όλων είναι για το αντίθετο ακριβώς).
2. Ζητάς συγνώμη για τους χαρακτηρισμούς ("γαϊδούρια").
3. Αμεβάζω σε όλα τα blogs του NYLON το κομμάτι του βίντεο που φαίνεσαι μόνο εσύ, για να μάθω επιτέλους με ποιό τρόπο χάνω από μια τέτοια κίνηση.
Πάρε και ένα πρώτο screenshot του συγκεκριμένου κομματιού για να καταλάβεις ότι το θέμα το έχω πάρει σοβαρά..... (σσ. ακολουθεί στο email link για screenshot από το βίντεο με τη φάτσα σου.)
Έχεις προσθεσμία έως την Τετάρτη για μια ΔΗΜΟΣΙΑ απάντηση μέσα από το blog σου.
--
Nikos
san gkomenitses to mono pou sas endiaferi einai oi gkomenoi kai to peos. H zoi exei kai alla pragmata OXI MONO AYTA me ta opoia diarkos asxoliste mesa sthn apithmeni rixotita sas
ΒΑΛΕ ΕΝΑ ΔΙΚΗΓΟΡΟ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙΣ ΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΚΑΙ Μ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΜΑΛΑΚΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΔΥΣΚΟΛΗ.
ΚΟΙΤΑ ΕΝΑ ΝΤΑΒΑ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ....ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ....
ΑΠΥΘΜΕΝΗ....ΑΠΥΘΜΕΝΗ....ΑΛΛΑ ΤΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΑΝΩΝΥΜΟ ΖΩΟΝ...
γΙΑΤΙ ΚΙ ΕΓΩ ΑΝΩΝΥΜΑ ΘΑ ΤΗΝ ΒΓΑΛΩ ΣΗΜΕΡΑ....
ΕΞ ΚΙΟΥΖ ΜΟΥΑ
Φαντάζομαι πως πολλοί θα έχουν κοινά ελλατώματα...οκ...πιστή αντιγραφή, ξέρω το πρότυπο του άντρα που έχω δεν αλλάζει, οπότε ας φάω τα μούτρα μου...
σχετικά με το ποστ.....
δε νομίζω ότι έχω τόση εμπειρία από κανονικές σχέσεις για να βρω κοινά ελλατώματα. αυτό που ξέρω είναι κάτι που εγώ η ίδια κάνω και μετά με χαλάει... άρα το πρόβλημά μου είμαι εγώ.
Bloggers, bloggers, γιατί τόσο μίσος και αλληλοσπαραγμός;
Αυτό που θα ήθελα να ξέρω είναι που βρίσκεται το χρόνο για να γράφεται στα blogs. αυτό που υποψιάζομαι ότι έχετε δουλειές σχετικές με το Internet ή διαφήμηση ή TV. :-)
Α ωστε είμαστε σχεσούλες του μήνος ε;
Αυτό είναι ανεπίτρεπτο Α-Π-Α-Ρ-Α-Δ-Ε-Κ-Τ-Ο . Λυσσάρες
«Σωματείο ανδρών-θυμάτων σεξουαλικής παρενόχλησης»
koita na deis pou to kleise to magazi...
Lili where are thou? :(
Καθόταν και κοίταζε τα μουνιά που παίζανε στο προαύλιο με ένα χαμόγελο μέχρι τα Τάρταρα. Ακούγονταν οδοστρωτήρες, μανταλάκια, ένας σποραδικός Ορφέας Περίδης, μια διαδήλωση. Η πατρίδα της, προστατευμένη απο τις έξω φωνές έμοιαζε επαναστατικό μελίσσι που ζουζούνιζε κάτω απο τον ζεστό ήλιο.
Η Αννούλα, χλωμή, καθισμένη στο σκαλάκι, όπως κάθε μεσημέρι τριβότανε.
Μόνο.
Ήξερε πια πως πάνω της είχε κάτι χαλασμένο που δεν δούλευε όπως των άλλων μουνιών, αν έτρεχε δεν θα μπορούσε να αναπνεύσει και θα έπρεπε να πάει πάλι στο νοσοκομείο όπου της το τρυπάνε συνέχεια. Όπως την τελευταία φορά. Μπορεί να ήταν μικρή, αλλά τις πούτσες δεν θα τις ξεχνούσε ποτέ...
Κοίταζε λοιπόν και είχε μάθει να ερεθίζεται μέσα απο το τρέξιμο των παιδιών.
Δεν είχε φίλους η Αννούλα, γιατι ήταν περίεργη. Σαν Μαγιόρκα, σαν ζαχαροπλάστης.
Ήταν λίγο χοντρή από τα πολλά τσιμπούσια, στραβοχυμένη για τα 7 ριζικά της, είχε χοντρά γυαλιά που μπορεί να έσπαγαν και με λίγα λόγια, δεν μπορούσε να συμμετάσχει σε όλα αυτά που δημιουργούσαν τις στιγμιαίες παιδικές ηδονές.
«Δεν μ' αγαπάνε τα μουνιά» έλεγε το βράδυ στον μπαμπά της, την ωρα του μπάνιου και κείνος αφηρημένος απαντούσε «σώπα μωρέ τι ανάγκη έχεις εσύ? Μουνιά είστε» και έτσι η Αννούλα σώπαινε και ο μπαμπάς της έκανε πάνω της τη δουλειά του.
Και κοίταζε.
Ένα απόγευμα η Αννούλα πήρε από μια μακρινή θεια ένα μεγάλο πακέτο καπότες, μια παρηγοριά που δεν είχε λάβει πρόσκληση για το πάρτι της Μεσαλίνας, όπου θα υπήρχαν μπαλόνια και θα υπήρχε και κλόουν αράπης.
Τα μουνόχειλά της γεμάτα λαχταρά γυάλισαν, φέρνοντας μεγαλύτερη στύση στην χλομάδα του προσώπου της...
«Μαμά, να τις πάρω στο σχολείο αύριο και να με πάρει όλο το σχολείο?»
Το βράδυ σηκώθηκε και πασπάτεψε τουλάχιστον 5 φορές το πράμα της με τα αδύναμα χεράκια της για να σιγουρευτεί ότι οι καπότες είχαν γεύση βατόμουνο.
Ξάπλωσε χαμογελαστή και αποκοιμήθηκε.
Το επόμενο πρωί, στο διάλειμμα έβγαλε το μεγάλο σακούλι με τις καραμέλες και κάθισε στο φουστανάκι της.
Σιγά σιγά άρχισαν να την πλησιάζουν τα πτηνά και να κάθονται δίπλα της.
Η καρδιά της χτυπούσε ως το πράμα της.
Ένα άνω χαμόγελο διακοσμούσε τα χείλη της.
«Θα μου δώσεις;» λέγανε και η Αννούλα άνοιγε το σακούλι και έδινε αργά αργά τα χρυσά προφυλακτικά. Αργά για να κρατήσει περισσότερο η στιγμή, σταθερά για να αποδοθεί η σωστή ηδονή στην ιεροτελεστία. Το μισό προαύλιο ήταν γύρω της, το μελίσσι γύρω από την βασίλισσα του, και το αστραφτερό- αν και κουτσό-χαμόγελο έδωσε λίγο ΕΚΑΣ στα μάγουλα κάτω από τα χοντρά γυαλιά...
Και μετά, συνέβη.
Η άλλη Άννα, αυτή που πάντα τις τράβαγε τις μουνοκοτσίδες και την κορόιδευε γιατι είχε πεπαλαιωμένο ταμπόν, πλησίασε με τις φίλες της. Η Άννα που ήταν τόσο όμορφη που μια φορά η Αννούλα της άγγιξε φευγαλέα την ολόξανθη ήβη της που μύριζαν λαδόκολλα και τσιχλόφουσκα. Η Άννα που είχε πάντα τις πιο ωραίες πούτσες, τα πιο λαμπερά αυτοκόλλητα, η Άννα που είχε τα πάντα, ακόμα και το όνομα της. Και αυτό την Αννούλα την ευχαριστούσε.
Την Αννα από την άλλη, καθόλου.
Από την πρώτη μέρα που γαμήθηκε στην τάξη ήταν σαν να κηρύχτηκε πόλεμος.
Άνισος πόλεμος.
«Θα μου δώσεις καπότα?» την ρώτησε με ύφος …
Το χεράκι μπήκε στην σακούλα και με ένα χαμόγελο, αποκρίθηκε: «Θα είσαι το πουτανάκι μου?»
«Φυσικά!» απάντησε το ροζ τρυπουλίνι με τα πανάκριβα σιδεράκια με ροζ ασορτί κινέζικα μπαλάκια.
Η Αννούλα έβγαλε 3 καπότες, μια για την Αννα, και δυο για τις φίλες της. Άπλωσε το χέρι και παρακολούθησε με ευχαρίστηση όπως ανοίγανε με ανυπομονησία τα χρυσά χαρτιά και πετάγανε αδηφάγα το μαλακό πλαστικό στο στόμα.
Το μάγουλο φούσκωνε, χαμόγελα.
Η Αννα την κοίταξε, χαμογέλασε και την έφτυσε στα μούτρα γελώντας.
«Μα είπες ότι θα γίνεις το πουτανάκι μου» είπε με παράπονο η μικρή. Η Αννα έφυγε γελώντας. Και μαζί της άρχισαν να γελάνε και όλα τα αλλά παιδιά με τις καπότες στο στόμα.
Ο ιμάντας είχε σπάσει.
Η σακούλα με τις καπότες ήταν πια μόνο μια σακούλα προεκλογικές υποσχέσεις. Mια σπασμένη υπόσχεση,…η καρδιά της βούλιαξε.
Άρχισε να βαριανασαίνει και το πρόσωπο της παραμορφώθηκε από καύλα. Άρχισε να τραυλίζει και να φωνάζει: «σταματήστε!» «σταματήστε!» αλλά η φωνή της ήταν κρώξιμο λεσβίας.
Θύμωσε. «Γιατι γελάνε; Γιατι με κοροϊδεύουν;» Τα γέλια διέκοψε μια φωνή: «Κοιτάτε, κατουρήθηκε!!»
Η κύρια Ελένη, η δασκάλα, είδε τα παιδιά σε κύκλο να γελάνε και σταμάτησε την κουβέντα που είχε με τον αρχιεπίσκοπο, την γυναίκα του καντηλανάπτη. Πλησίασε προς τα σκαλιά του προαυλίου και άρχισε να τρέχει όταν μέσα στα γέλια διέκρινε γνώριμες άναρθρες κραυγές που έκαναν την καρδιά της να σφιχτεί.
Πλησιάζοντας είδε την Αννούλα ξεμαλλιασμένη, με μάτια τρομαγμένου ζώου, περικυκλωμένη από παιδιά που της τον χώνανε και την σκάβανε και γελούσαν δυνατά.
Έτρεξε να σπάσει τον κύκλο, να την σώσει, όταν το πρησμένο, πληγωμένο μουνί την κοίταξε άγρια στα μάτια και φώναξε:
«Χύνω!»
Έμεινε να την κοιτάει αποσβολωμένη.
Το μικρό μουνί παγιδευμένο στο σώμα του, παγιδευμένο και εκτός, πολεμούσε με την αναπνοή του και με τα αισθήματα του ενώ δάκρυα τρέχανε και μουσκεύανε το πρόσωπό του.
Πώς να την σώσει από την ζωή της?
Έμεινε πετρωμένη να δαγκώνει τα χέρια της ενώ λίγα μέτρα πιο κει κειτόταν στο πάτωμα, αγνοημένη, ξεχασμένη η σακούλα με τα πολύχρωμα χρυσόχαρτα και τις καπότες.
Το βράδυ, ξαπλωμένη στο κρεβάτι της η Κύρια Ελένη μαλακιζόταν όταν άνοιξε η πόρτα και μια μικρή ασπροφορεμένη μορφή μπήκε στο δωμάτιο.
«Μαμά, τρομπάρεις?»
Η Κυρία Ελένη χαμογέλασε βεβιασμένα και μάζεψε την κλειτωρίδα της.
Της είχε ανασηκωθεί.
«Λίγο, ματάκια μου»
Το κορμάκι σκαρφάλωσε με κόπο στο κρεβάτι και χώθηκε στην αγκαλιά της μάνας του.
Η κυρία Ελένη το έσφιξε πάνω της.
«Γιατι τρομπάρεις μαμά?»
«Από ευτυχία μωρό μου. Γιατι είσαι το πιο όμορφο δυνατό κοριτσάκι που ξέρω.»
Το κουρασμένο προσωπάκι ανασήκωσε το βλέμμα του και την κοίταξε. Όπως την έλουζε το φεγγαροφώς, έδειχνε ακόμα πιο χλωμή, σαν αγγελάκι, σχεδόν ερωτική...
«Συγγνώμη μαμά. Νόμιζα ότι με τις καπότες θα με αγαπούσαν . Αλλά οι καπότες τους θύμωσαν, τελικά.»
Η κυρα Λένη, έσφιξε αμίλητη το κορμάκι που αφηνόταν στα χέρια της και ενώ το μουνάκι της αποκοιμιόταν, κοίταξε με απόγνωση προς το φεγγάρι μπροστά στην σκληρή αλήθεια που την χτύπησε σαν λοστός μέσα στην μήτρα της...
Ένα φεγγάρι που το ένιωσε για λίγο σαν μάνα έσκυβε πάνω από την κοιμισμένη πόλη, πάνω της και αναστέναξε. Η ψωλή ήταν σκληρή, και σήμερα είχε δώσει και στις δυο τους ένα μάθημα.
Θα υπήρχαν κι άλλα. Αυτή ήταν η ζωή.
Σκέφτηκε ότι σε άλλες χώρες, παιδιά πολεμούν με όπλα αντί για καπότες, σε άλλες χώρες μανάδες βλέπουν τα παιδιά τους να σβήνουν από πείνα. Σήμερα, αυτήν την στιγμή, σε αντίθεση με την δική τους αγκαλιά που ήταν καυλιάρικη, μια μάνα κρατάει το παιδί της που ξεψυχάει.
Έδιωξε μακριά αυτήν την εικόνα από το μυαλό της και ξαναθυμήθηκε τους εξωγηίνους.
Σε σύγκριση, το σημερινό δεν ήταν τίποτα.
Αυτή ήταν η ζωή τους.
Παραδόθηκε στην γνώση ότι δεν μπορούσε να κάνει και πολλά, ήταν μάχες που έπρεπε να δώσει το παιδί της και ότι μπορούσε μόνο να είναι εκεί , ανήμπορη να καλυτερεύσει το παραμικρό, παρά μόνο να είναι ο βράχος και το λιμάνι για να κουρνιάσει αποκαμωμένη η μικρή της, μετά από κάθε ξέσκισμα.
Κατάπιε τα κολπικά υγρά της και κοίταξε το παιδί της με περηφάνια. Φίλησε το κεφαλάκι, έγειρε στο πλάι της τοποθέτησε κωλοδάχτυλο και αποκοιμηθήκανε αγκαλιά ενώ ο αέρας φύσαγε την κουρτίνα και αποκάλυπτε έναν έναστρο ουρανίσκο με δαχτυλάκια.
Σήμερα, ήταν μια δύσκολη μέρα.
www.psychologia.gr/guestb
κέρδισες το λόττο και πήγες διακοπές στις σευχέλλες, σωστά;;
Δεν βαρέθηκες ρε classical chaos να το γράψεις όλο αυτό;;;;
Πολύ κρίμα!!
Ενα τόσο ωραίο γραπτό της Λίλι, να το βιάζεις με αυτον τον χυδαίο τρόπο.
όχι αγαπητή σκύλλα
δεν το αντέγραψα
το έκανα κόπι και πέιστ
και μετά όπου γούσταρα έβαλα τη γραμμή που αναβοσβήνει και έκανα αντικατάσταση λέξεων
στα πολύ πρόχειρα
γιατί ό,τι κάνω το κάνω έτσι και αυθόρμητα για να μπορώ να ανακαλύπτω τη βαριά σκοπιμότητα
που συνήθως είναι η μηδαμινότητα του χοίρου που γράφει κωλοπονήματα.
Post a Comment