Taking out the trash 3

1-08-03

Ξυπνησα νωρις σημερα,και τον πηρα.Φυσικα ειναι οξυμωρο να περνεις τον ανθρωπο που σε κανει δυστυχισμενη αποριπτωντας σε και απομονωνοντας σε,αλλα,....δεν εχω καποιον αλλον προς το παρον.
Ψεμματα.
Εχω αλλα θελω να παραμυθιαστω.Να φυγει αυτο το πλακωμα...
Φυσικα δεν ειπαμε και τιποτα...
Ξανακοιμηθηκα και οταν ξυπνησα τον ξαναπηρα για να τον ρωτησω κατι(σημερα παμε Καλαβρυτα),αλλα το κινητο του ηταν κλειστο,καιδεν ηταν στο καραβι.
Συμβαινει πολυ συχνα αυτο και με ριχνει ψυχολογικα...
Και το χειροτερο???
Δεν εχω δικαιωμα να νιωθω ετσι,τυπικα...
ΤΩΡΑ οταν παιρνω,η συνδεση δεν ειναι εφικτη.....

Πολλα μικροπραγματα με κανουν καχυποπτη,να νιωθω αβολα...
Πρεπει να τελειωνω.
Πρεπει να τελειωνω...
Ειμαστε σαν ξενοι,η μικρη θα παραδειγματιστει απο κατι τετοιο?
Νιωθω μονη,οι φιλοι μου απομακρυνθηκανε,δεν εχω διαθεση να φτιαχτω πια(σαν να βαζεις κραγιον σε σκατα,whats the use?)....και νιωθω οτι θα χρειαστω την βοηθεια ψυχολογου πια.
Εχει μεγαλη βαρυτητα αυτο το ειδος της συνεχης αποριψης.
Μουχει γινει φυση μου να νιωθω οτι δεν αξιζω...
Το παλεψα τοσα χρονια,αγανακτουσα,φωναζα,αμυνωμουν,γαντζονωμουν απο το γεγονος οτι"ειναι ακομα εδω,με αγαπαει"..
Οταν εγινε οτι εγινε it was too much,το βλεπω τωρα.
Ποσο ντρεπωμαι που δεν του εκλεισα τη πορτα,που ανοιχτηκα,(μεταφορικα και κυριολεκτικα)να μπει παλι μεσα μου χωρις να δωσω την παραμικρη αξια στον πονο μου εστω,...
Η μηπως του παραεδωσα (αξια στον πονο μου) και ηταν αβασταχτος και ηθελα να τον εξαφανισω,με οποιοδηποτε τροπο?

Το χειροτερο ειναι οτι τοσο καιρο,αυτο που με αγανακτουσε,τελικα ειναι αυτο που μου εχει κανει την χειροτερη ζημια..
Το να βγαινει απο πανω και να τα παρουσιαζει οπως ηθελε,ηταν παντα πηγη τριβης μεταξυ μας.
Καποια στιγμη αποκαρδιωμενη με ολα οσα ακουγα,δεν απανταγα.Και κει αρχιζε το χειροτερo:ΕΧΤΙΖΕ πανω στο ψεμα..
Σαν να σου χεζουν το πιατο,... και να απαιτουν να το φας ΚΑΙ να απαιτουν να το ονομασεις ΣΑΝΤΙΓΥ.
Το χειροτερο συναισθηματικο μαρτυριο.
Καταπιεση.
Αδικια.
Τρομοκρατια.

Και το χειροτερο?
He calls that love.

Και στο τελος αμφιβαλλεις για τον εαυτο σου,και μπερδευεσαι και ψαχνεις να βρεις την ακρη του νηματος για να βρεις τον εαυτο σου-οχι τιποτα αλλο-,και ακους απο πανω το ποσο κουραστικη εισαι και νιωθεις οτι τον κυνηγας,νιωθεις μειονεκτικα γιατι obviously εσυ ενδιαφερεσαι πιο πολυ γιαυτη την ιστορια,και σου θυμιζει το ποσο ασημαντη του ησουν και του εισαι και μεσα σε ολα αυτα,πρεπει να βρεις τη δυναμη να τον στειλεις απο και που ηρθε,να στηριχτεις στα ποδια σου,να μεγαλωσεις το παιδι σου,,και να νιωσεις ανθρωπος.
Οχι ανθρωπινο χαλακι.

Και ξερεις ποιος ειναι ο τροπος,αλλα το αναβαλεις..
Ως ποτε?
Γιατι?
Θα ειναι χειροτερα μετα?
Βγαλε το πυον ,ματωσε και αρχισε να επουλωνεις επιτελους!
Τι το κρατας μεσα σου το γαμημενο,ανοιχτη πληγη.Μολυσμενη.γαγγραινα.

Γιατρεψε την ψυχουλα σου και μεινε μακρυα.
Μπορει να μην υπαρχει παραδεισος,ομως αυτος δεν ειναι λογος να ζεις στην κολαση.