You' ve got male

"Αυτό θα φορέσεις για να βγούμε? Να σε κοιτάει ο κάθε μαλάκας και να τον παίξει σπίτι του μετά? Ξέχνα το."
Κοιτάς το -πραγματικά- απλό μπλουζάκι με V κόψιμο και αναρωτιέσαι πόσες φορές τον έχει παίξει αυτός τελικά στο σκύψιμο μιας κοπέλας, ή στο ξεκούμπωτο κουμπί μιας συναδέλφου.

Άλλο αυτός…
Αυτός ειναι άντρας.
Θέλει να ειναι άντρας.
Κάπου υποψιάζεται ότι δεν θα γίνει ποτέ ο άντρας που ήταν η μάνα του.
Και αυτό είναι η ρίζα του προβλήματός του.

Εκεί που ο "μετροσέξουαλ" αγκαλιάζει και πολεμά με τα ίδια όπλα την γυναίκα που περιφρονεί, εκεί ο Νεαντερταλ θα πατήσει πόδι, θα σκίσει την γάτα, θα, θα, θα,...


Και σου γανώνει τον εγκέφαλο γιατι κατ' αυτόν ΟΛΟΙ θέλουν να σε γαμήσουν και οφείλεις σαν καλή σύζυγος/ φιλενάδα να μην φερθείς σαν πουτάνα και να βάλεις την μπούργκα που σου παράγγειλε.
Κανονικά θα έπρεπε να είναι πανευτυχής που θα βγεις με τον γκέι φίλο σου, αλλά αυτός «δεν τα καταλαβαίνει αυτά».
Νιώθει άβολα αλλά ντρέπεται να το πει-ή και όχι.
Και θα σου πει ότι δεν έχει πρόβλημα.
Άλλωστε του αρέσουν οι λεσβίες.



Το καλό μ’ αυτόν τον τύπο όταν δεν μιλάει σαν αρχηγός, όταν δεν τρως 15 ώρες να διεκδικείς το δικαίωμα στην εργασία, στην ψήφο και στην ύπαρξη, (πέρα απο προσωπικό του χανουμάκι/ μαγείρισσα), ειναι η σεξουαλική του όρεξη.
Ότι θέλει,... θέλει.
Μπορεί να θέλει και με οτιδήποτε περπατάει αλλά αυτό το παραβλέπουμε.


Αν είσαι και τυχερή, η θέληση συνδυάζεται και με κάποια εμπειρία, ξέρει τι θα πει προκαταρτικά, ξέρει να κουνηθεί.
Αν δεν ξέρει, πρέπει να διαθέτεις την διπλωματία του Ανάν, για να τον φέρεις στον σωστό δρόμο (μωρό μου, αυτό δεν ειναι η κλειτορίδα μου αλλά ο αφαλός μου), διότι μην ξεχνάμε ότι έχει έναν υπέρμετρο εγωισμό.


Αυτός μπορεί να μην ενδιαφέρεται για τρίχες, παχάκια, ιδρώτες, μυρωδιές και μάλιστα να τρελαίνεται εκεί που ο άλλος σιχαίνεται.
Όμως δεν παύει να ειναι άντρας, έστω σε διαφορετική εκδοχή, και κάπως πρέπει να επιβεβαιώσει την αίσθηση υπέροχης απέναντι στο αδύναμο θηλυκό.


Τουλάχιστον, στην προσπάθεια του αυτή, ρίχνετε καβγάδες και συνήθως, αν υπάρχει συναίσθημα, δημιουργείται πάθος.
Σου γαμάει την ψυχολογία, σε κάνει να νιώσεις αντικείμενο, αλλά τουλάχιστον ΠΟΘΗΤΟ αντικείμενο....
Δεν του περνά από το μυαλό ότι μπορεί να μην έχουμε αντίρρηση να είναι αυτός που αποφασίζει, να έχει τα ηνία, αρκεί να το αξίζει και όχι πατώντας πάνω μας…
Tο παρουσιαστικό του με τα χρόνια εξελίχτηκε. Δεν είναι απαραίτητα μουστακαλής και οικοδόμος ή νταλικέρης. Μπορεί να τον συναντήσεις οπουδήποτε, να φοράει σκουλαρίκια και η συμπεριφορά του να είναι γλυκιά σαν καραμέλα. Μπορεί να κλαίει με το παραμικρό.
Όμως τον καταλαβαίνεις σχετικά εύκολα.

Το χειρότερο βέβαια είναι να σου βγει νεαντερταλ ο trendy…
Ξέρεις, αυτός ο νευρωτικός με τις κρέμες ημέρας, που ζει για να σου την πει. Όσο πιο όμορφη και ποθητή, τόσο περισσότερο θα σε ανταγωνιστεί…
Τις υπόλοιπες μέρες της ζωής του, τις περνάει στο γυμναστήριο.
Είναι basically ερωτευμένος με τον εαυτό του.


"Με θες αλλά δεν σου κάθομαι".
"Απαπα έχεις κυτταρίτιδα."

Ευγενές θάψιμο. Στα μούτρα σου.
Nα σου κουρελιάζει τα νεύρα και την ψυχή, αχρηστεύοντας με μιας την θηλυκότητα που θα μπορούσε να ξυπνήσει έναν ήδη, μισό κατεστραμμένο ανδρισμό.

Ούτε άσπονδες φιλενάδες να ήμασταν.
Ποιος την «είπε» σε ποιον...

Ότι θα 'ρχοταν η μέρα που θα έβρισκα τουs brutal τύπους, του γούστου μου...δεν το περίμενα.

Αλλά απο το να έχω το βλαμμένο το intellectual με το ξυρισμένο πέος/ στήθος που μυρίζει πατσουλί, να μου γανώνει τον εγκέφαλο γιατι βρήκε τρίχες (στη γάμπα, στη μασχάλη, στο μ**νι, δεν έχει σημασία), ή να με κοιτάει με κριτικό μάτι επειδή έχω ψωμάκια, χίλιες φορές τον Νεαντερταλ που δεν ασχολείται με τέτοιες λεπτομέρειες και θέλει να με φάει ολόκληρη.
Εδώ και τώρα.
Ντυμένη, ιδρωμένη, ξαναμμένη.


Και άσε τους άλλους να φοβούνται μην σπάσουν κανά νύχι.



( εχω διαθεση ανασκαφης, ειτε απο αυτο το μπλογκ, ειτε απο αρθρα που εχω παραδωσει , ειτε απο παλια μου ημερολογια, οσοι τα εχετε ξαναδιαβασει, συγχωρεστε με και δειξτε καταννοηση σ αυτην μου την τρελλα)