The Book of Rights of a Child in a Divorce
To be told that my mother and father still love me and will never divorce me.
To be told that the divorce is not my fault and not to be told about the adult problems that caused it.
To be treated as a human being---not as another piece of property to be fought over, bargained over or threatened.
To have decisions about me based on my best interest, rather than past wrongs, hurt feelings, or parent's needs.
To love both my parents without being forced to choose or feel guilty.
To know both my parents through regular, frequent involvement in my life.
To have the financial support of both my father and mother.
To be spared hearing bad hurtful comments about either of my parents which have no useful purpose.
Not to be asked to tell a lie or act as a spy or messenger.
To be allowed to care about others without having to choose or feel guilty.
http://www.angriesout.com/kids4.htm
****************************************************************************
Aς μην γελιομαστε, τα νουμερα ειναι τρομακτικα, οι ερευνες το ιδιο.
Παιdια που χασανε εναν πατερα απο θανατο ειχαν λιγοτερα προβληματα απο εναν πατερα που εμενε αλλου.
Tα παιδια νιωθουν οτι πρπει να αποκοπουν απο τους δυο αυτους κοσμους μεταξυ των οποιων ταξιδευουν για να βρουνε τον εαυτο τους.
Αποκοβονται απο τους γονεις, δενε νιωθοτν ασφαλεια σε συντριπτικα ποσοσοτα.
Βαζω εδω καποια αποσπασματα και καποια λινκ.
Με την εξελιξη και την ευκολια που βγαζουν οι ανθρωποι διαζυγιο σημερα, το λιγοτερο που μπορουμε να κανουμε ειναι να ενημερωθουμε για τις συνεπειες και τι μπορουμε να κανουμε.
*******************************************************************8
We found that children of so-called "good" divorces often do worse even than
children of unhappy low-conflict marriages -- they say more often, for
example, that family life was stressful and that they had to grow up too
soon; and they are themselves more likely to divorce -- and that they do
much worse than children raised in happy marriages. In a finding that
shatters the myth of the "good" divorce, they told us that divorce sowed
lasting inner conflict in their lives even when their parents did not fight.
No matter how "good" their parents were at it, the children of divorce were
travelers between two very different worlds, negotiating often vastly
different rules and roles.
Although only one-fifth told us that their parents had "a lot" of conflict
after splitting up, the children of divorce said, over and over, that the
breakup itself made their parents' worlds seem locked in lasting conflict.
Two-thirds said their parents seemed like polar opposites in the years
following the divorce, compared to just one-third of young adults with
married parents. Close to half said that after the divorce they felt like a
different person with each of their parents -- something only a quarter of
children from intact families said. Half said their divorced parents'
versions of truth were different, compared to just a fifth of those with
married parents. More than twice as many children of divorce as children of
intact families said that after the divorce they were asked to keep
important secrets -- and many more felt the need to do so, even when their
parents did not ask them to.
.............
Iowa State Study Says Most Children Recover From Divorce Adjustment Problems
A recent study by sociologist Chris Menning has revealed that children of separated or divorce parents "do not simply absorb parental resources as sponges absorb water. Rather, they gather and interpret information about their parents, dodge questions, engineer images of themselves, parry parents' probes, maneuver between households, and cut ties with parents in efforts to exert their own authority and to secure their individual identities." The study found that adolescents used several strategies in this effort, in order to manipulate their parents, including: "
a.Withholding information from one parent to avoid punishment or to solidify a relationship with another parent. Children can gain an upper hand by controlling information flow because, following a separation or divorce,
there is often reduced communication between parents.
b.. Moving from one home to another. Children often move into the home of
the parent who is less controlling. They do this to punish the other parent
or to escape a situation they don't like.
c.. Cutting one parent completely out of the teen's life. This allows the
child to control when and where they have contact with that parent. "
[From a posting to the Smart Marriages listserv 6/24/04, Subject: Family Time/Teens of Divorce/Refugees -6/04. YOU'RE DIVORCED - DO YOU KNOW WHERE YOUR TEEN IS?
AP: Teens skilled at manipulating divorced parents.]
http://www.divorcereform.org/psy.html
http://www.collectionscanada.ca/obj/s4/f2/dsk2/ftp03/NQ57063.pdf#search=%22bad%20divorce%20child%20psyghology%22
******************************************************************************
http://www.extension.iastate.edu/Publications/PM1640.pdf
*************************************************************************
http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,1101030414-441201,00.html
Αναδημοσιευστε ό,τι θελετε αρκει να βάλετε πηγή από κάτω.
Η αναδημοσιευση των σκιτσων και φωτογραφιων επιτρεπεται κατοπιν αδειας για να νιωσω σημαντικη και γιατι δεν μεγαλωσατε σε σταβλο.:P
Η αναδημοσιευση των σκιτσων και φωτογραφιων επιτρεπεται κατοπιν αδειας για να νιωσω σημαντικη και γιατι δεν μεγαλωσατε σε σταβλο.:P
Saturday, September 02, 2006
Children of divorce
Posted by Lili at 10:54 AM
14 comments:
Πέθανα τώρα....
δεν πιστεύω πως παιδιά από ένα ήρεμο διαζύγιο υποφέρουν ή βγαίνουν χειρότερα από παιδιά που έμειναν με γονείς σε άσχημο γάμο.
εκτός αυτού είναι άδικο για το γονιό να υπομένει ένα γάμο που δεν τον ικανοποιεί, ακόμα κι αν είναι "low-conflict" δλδ δεν υπάρχουν τσακωμοί και φασαρίες.
ξεχνάμε δλδ πως και ο γονιός είναι άνθρωπος με δικαίωμα στην ευτυχία και όχι μόνο το παιδί.
και νομίζω ότι αδικούμε και τα παιδιά, τα οποία θέλουν να βλέπουν τους γονείς τους ευτυχισμένους και υποφέρουν πολύ περισσότερο από ενοχές αν νιώσουν πως τους είναι εμπόδιο στην ευτυχία, κάτι ππου ο γονιός μπορεί να εκπέμπει εντελώς άθελά του.
Κι ομως,εγω το πιο ισορροπημενο ατομο που εχω γνωρισει ειναι παιδι χωρισμενων γονιων, και ειναι μια αξιαγαπητη κοπελιτσα χωρις μισος για κανενα,λατρευει και τους 2 γονεις της (ειδικα τη μητερα της που τη μεγαλωσε και εχουν μια απιστευτα φιλικη σχεση) και γενικα μου φαινεται πως εχει πολυ υψηλο συναισθηματικο iq. Μερικες φορες αναρωτιεμαι αν ειναι το διαζυγιο των γονιων της που την εχει επηρεασει προς το καλυτερο (μιλα γιαυτο χωρις καμια πικρα,βεβαια ηταν πολυ μικρη τοτε) παντως φαινεται να ειναι μεγαλωμενη με τονους αγαπης, και αυτο το βγαζει και στους ανθρωπους γυρω της, και αυτο ειναι το θεμα με ολα τα διαζυγια, η αγαπη που ισως στερουνται τα παιδια λογω των καυγαδων,του μισους η της χολης που υπαρχει στην ατμοσφαιρα, αν δεν νιωσουν αυτο το κλιμα του πολεμου,και μεγαλωθουν μες στην αγαπη μια χαρα θα ειναι τα παιδακια,και ως εφηβοι ακομα,ισως τους ωριμασει πιο γρηγορα αυτη η κατασταση,αλλα αμα υπαρχει αγαπη κ ενδιαφερον...τα εμποδια ξεπερνιουνται
Και απ'οτι βλεπω δινεις αρκετη αγαπη στο κοριτσακι σου για να γινει κ αυτο αξιαγαπητο και γλυκο...
Βας
Μπορεις να διαφωνεις οσο θες και γω μαζι, ομως οι στατιστικες ειναι αυτες, οι ερευνες σε ολο τον κοσμο λενε αυτα και οσο και να χτυπιομαστε δεν αλλαζει
βεβαιως υπαρχουν και εξαιρεσεις-Μελινα- αλλα δεν ειναι ο κανονας.
οσο γιαυτο
**********************************
εκτός αυτού είναι άδικο για το γονιό να υπομένει ένα γάμο που δεν τον ικανοποιεί, ακόμα κι αν είναι "low-conflict" δλδ δεν υπάρχουν τσακωμοί και φασαρίες.
**********************************
και γιαυτο
********************************
ξεχνάμε δλδ πως και ο γονιός είναι άνθρωπος με δικαίωμα στην ευτυχία και όχι μόνο το παιδί.
*******************************
θα σου απαντησω σαν παιδι
"στ αρχιδια μου τα προβληματα σας και η κωλο ευτυχια σας, ας μην με κανατε. Ζησατε οσο ζησατε, κανατε τις επιλογες σας, τωρα live with it.σειρα μου να ευτυχησω."
οι άνθρωποι δεν παύουν να έχουν δικαίωμα στο λάθος, ούτε στο να το διορθώσουν, μόλις πατήσουν τα 18 γιατί τώρα ενηλικιώθηκαν.
το παιδί θα μάθει πως έχει δικαίωμα να κηνυγάει την δική του ευτυχία/ολοκλήρωση μέσα από το παράδειγμα των ευτυχισμένων γονιών, παρά μίζερων που έχουν παρατήσει την ζωή τους για χάρη του.
αυτή η απάντηση
"στ αρχιδια μου τα προβληματα σας και η κωλο ευτυχια σας, ας μην με κανατε.
δεν είναι παιδιού, αλλά τουλάχιστον 13χρονου εφήβου.
αυτό πάλι
Ζησατε οσο ζησατε, κανατε τις επιλογες σας, τωρα live with it.σειρα μου να ευτυχησω."
κάνει περισσότερο σε πικραμένου ενήλικα.
Η δυνατότητα να είναι ευτυχισμένος και ο γονιός ΚΑΙ το παιδί είναι πολύ μεγάλη όπως και το αν είναι και οι δύο μίζεροι. Μου φαίνεται πως υπάρχουν μεγαλύτερες πιθανότητες, αν ο γονιός είναι ευτυχισμένος να είναι και το παιδί ούτως ή άλλως...
Εμείς οι ίδιοι, με τον αδερφό μου,τους παρακαλούσαμε να χωρίσουν επιτέλους. Οι καυγάδες ξεκινούσαν μονίμως με αφορμή κάποια διαφωνία σχετική με εμάς, είχαν διαφορετική άποψη για "το καλό μας". Κουβέντα στην κουβέντα έκαναν την εμφάνισή τους οι πραγματικές, οι ίδιες και οι ίδιες, αιτίες. Παίρναμε συνήθως το μέρος εκείνου που έκλαιγε (της μαμάς δηλαδή). Έλεγαν ότι δε χωρίζανε για χάρη μας, από τα ελάχιστα στο οποίο συμφωνούσαν. Δε χρειάζεται να στο πετάνε συνέχεια στα μούτρα εντωμεταξύ, μια δυο φορές να το ακούσεις αρκεί για να σου φυτευτεί η ενοχή στον εγκέφαλο. Χρόοοοοονια μετά η μαμά ομολόγησε ότι σκεφτόταν τον εαυτό της, αν θα τα βγάλει πέρα μόνη της, παρότι έβγαζε καλά λεφτά, αν θα έχει παρέες μια και ο κύκλος τους ήταν ζευγάρια, αν θα πει η κοινωνία ότι δεν είναι καλή μάνα. Το τελευταίο την στοιχειώνει ακόμα, αλλά μετά το θάνατο του μπαμπά μου ανακάλυψε πόσο ικανή είναι και μόνη της, πως ο κόσμος δεν αποτελείται μόνο από ζευγάρια και πόσα χρόνια μιζέριας και ταπείνωσης ανάγκασε τον εαυτό της να υποστεί.
Κάθε περίπτωση διαζυγίου ή δυστυχισμένου γάμου είναι ξεχωριστή και δε νομίζω να χωράει σε στατιστικές.
Βας ερμηνευεις και δεκτη η αποψη σου αλλα δεν συμφωνω.
Οι στατιστικες ειναι εκει(διαβασατε?)
Υα παιδια ενος διαζυγιου δεν νιωθουν ασφαλεια,εχουν την ταση να κανουν σεξ πολυ νωρις και να εχουν πολλους σεξουαλικους συντροφους(γαμιομαστε χωρις να ξερουμε γιατι δηλαδη)ταση προς την καταθλιψη, τα ναρκωτικα κλπ
Ερμαιο, και μενα οι γονεις μου ηταν ιδια περιπτωση. αλλο ομως το μαθημα που παιρνει ενα παιδι οταν βλεπει οτι οι γονεις του get through it, και αλλο οταν οι γονεις εχουν τα παιδια θεατες, διαιτητες και παρηγορητρες.
Εκει δεν τιθεται θεμα διαζυγιου η γαμου αλλα μη ενηλικιωσης των μεγαλων.
και φυσικα, κακιστη συμπεριφορα.
Βαλε μου ενα διαζυγιο/ με γονεις που το παλευουν χωρις να κανουν τις διαφορες τους μαρμελαδα στο καθημερινο ψωμι.
και δυστυχως οι στατιστικες, ειναι πολυ πραγματικες.
για τις στατιστικές: στην ιστοσελίδα που παραθέτεις διάβασα το κείμενο και πρόκειται για μια στατιστική που αφορά 750 παιδιά που βίωσαν διαζύγιο και 750 παιδιά που δεν το βίωσαν. Οι ερωτήσεις, όσες παρουσιάζονται τουλάχιστον, είναι κάπως γενικές, παρ'όλα αυτά βλέπει κανείς ότι μεγάλο ποσοστό των ερωτηθέντων που δε βίωσαν διαζύγιο αντιμετώπισαν τα ίδια προβλήματα με τα παιδιά που το βίωσαν, και το αντίθετο, παιδιά που βίωσαν διαζύγιο δεν αντιμετώπισαν τα προβλήματα αυτά. Και μιλάμε μόνο για 3,500 παιδιά σε μια χώρα εκατομμυρίων γάμων που ο καθένας έχει τα δικά του μοναδικά χαρακτηριστικά.
Υπάρχει περίπτωση ένας γάμος όπου ο ένας από τους δύο γονείς να ήταν βίαιος ή σοβαρά εξαρτημένος να άφησε λιγότερα σημάδια στα παιδιά από ένα διαζύγιο με κοινή συναίνεση?? Καμιά λογική δε λέει ότι οποιοδήποτε διαζύγιο είναι χειρότερο από οποιαδήποτε τυπική συμβίωση. Η συγκεκριμένη οργάνωση απ'ότι διάβασα προωθεί κάποια "επιμόρφωση", ακόμα και πριν το γάμο, σχετικά με το λύσιμο διαφορών στο ζευγάρι ώστε να μη φτάνουν με ευκολία στο διαζύγιο. Τίποτα μεμπτό σε αυτό και μακάρι όλα τα ζευγάρια όταν επιλέγουν σύντροφο για να κάνουν οικογένεια να το σκέφτονται πιο σοβαρά το θέμα.
Εσύ μπορεί να πήρες από την οικογένειά σου το μήνυμα "they get through it", εγώ πάλι πήρα το μήνυμα "δε θέλουν να ξεβολευτούν και μας γράφουν στα @@ τους". Ούτε να είμαστε θεατές, ούτε διαιτητές, ούτε παρηγορήτρες αποφύγαμε. Όλα τα χαρακτηριστικά που αναφέρεις για τα παιδιά ενός διαζυγίου, τα έχω.
Εσύ έχεις πίστη στο θεσμό του γάμου και της οικογένειας και το πάλαιψες και το παλεύεις. Εγώ ανατριχιάζω και μόνο στην ιδέα της συμβίωσης με άλλον άνθρωπο, πόσο μάλλον να κάνω και οικογένεια. Να έπαιξε ρόλο το οικογενειακό μας background άραγε ή έχει να κάνει με την προσωπικότητα του καθενός?? Κλίνω στη δεύτερη εκδοχή.
"...than children raised in happy marriages"
Define "Happy".
Σε ποσα παιδια θα επρεπε να γινει η ερευνα για να ειναι σεβαστη;
Το οτι οι ανθρωποι που εκαναν την ερευνα πιστυουν στην επιλυση των προβληματων ειναι ασχετο εκτος αν πιστευεις οτι παραποιησαν τα αποτελεσματα η βαλαν ειδικες ερωτησεις(μονη σου ειπες οτι οι ερωτησεις ειναι γενικες)
Βεβαιως και δεν πιστευω οτι ειναι καλυτερα να μενεις με εναν εξαρτημενο γονιο/βιαιο κλπ
δεν πιστευω εγω οτι δει γκετ θρου ιτ, αλλα αυτο το μνμα περνιεται και τεινω να το υιοθετησω οταν βλεπω τα αγαπημενα γεροντια που ειναι τωρα οι δικοι μου, ενω πριν λιγα χρονια ο πολεμος για υπερισχυση μαινοταν.
Φυσικα και πληρωσα εγω το τιμημα,αλλα υπαρχει κατι το παρηγορητικο οταν βλεπεις οτι μολις καταλαγιασουν τα νιατα και οι εγωισμοι, υπαρχει συντροφικοτητα.
βεβαια αλλοι χωριζουν μολις το παιδι τους παντρευτει αλλα εκει εχουν μπει απιστιες και αλλα.
Οσο για την τελευταια φραση, εγω τεινω να πιστευω οτι ο οικογενειακος περιγυρος επηρεαζει.
Ακομα και το γεγονος οτι εσυ πιστευεις το αντιθετο με πειθει γιατι εψαξες απο νωρις να βρεις ποια εισαι και να αποκοπεις απο αυτους-ακριβως οπως λεει μεσα.
Η ανεξαρτησια σου επηρεαστηκε απο την οικογενειακη κατασταση.
Θα συνεχιζα με ερωτησεις επι προσωπικου για να κανω το ποιντ μου αλλα οχι εδω ;)
Filia
αννα
δεν εγραψα εγω το θεμα, δεν μπορω να σου κανω define εκτος αν διαβασω το μυαλο αυτου που το εγραψε. Το τι θεωρω εγω χαπι, ειναι ασχετο, και γω ψαχνομαι οπως ολοι οι γονεις που εχουν παρει διαζυγιο, ωστε να μην υποφερει απ αυτο το παιδι μου περισσοτερο απ οτι χρειαζεται.
αν εισαι παιδι χωρισμενων γονιων, εχε υποψη σου οτι το αρθρο δεν γραφτηκε για σενα η το ερμαιο η οποιονδηποτε που το εζησε απο την μερια του παιδιου, αλλα για να διαβαστει απο γονεις που στην πρωτη δευτερη μαλακια το διαλυουν νομιζοντας οτι ιτς οκ.
Και το ποσταρα γιατι και γω συμφωνω οτι ιτς νοτ οκ.
Πρεπει να εχεις πολυ σοβαρους λογους για να διαλυσεις το σπιτι του παιδιου σου.
Απο κει και επειτα, you re welcome ;)
Όχι δεν είμαι παιδί χωρισμένων γονιών αλλά τα τελευταία χρόνια γίνομαι πιο κυνική όσο αφορά τους "ευτυχισμένους" γάμους. Νομίζω το είχες γράψει και συ σε κάποια που είχε δηλώσει "happily married" εδώ στα σχόλια (τι αλαζονεία Θεέ μου).
Γενικά πάντως συμφωνώ μαζί σου ότι το διαζύγιο έχει γίνει μια τσίχλα που τη μασάνε οι πιο πολλοί χωρίς να ξέρουν καλά καλά γιατί.
Κι εγω παρακαλούσα τους γονείς μου να χωρίσουν να ησυχάσουμε... και όχι αυτό ποτέ δεν μου εδωσε την αίσθηση πως "το παλεύουν" πολύ περισσότερο πως α)δεν με παίρνου στα σοβαρά β)βαριούνται που ζουν σιγά μη ξεβολευτούν τώρα από αυτά που έχουν συνηθήσει για τα παιδιά. δλδ πάνω κάτω "σε γράφουμε στ @ρχίδια μας" όπως είπε και το έρμαιο...
όμως ξέρω και έναν άνθρωπο που οι γονείς τους έμειναν μαζί μέχρι και τα τρία παιδιά να τελειώσουν το κολλέγιο. ο φίλος μου λοιπόν έχει πολύ στενή σχέση και με τους δυο γονείς τους και λατρεύει την οικογένειά του. όμως οι γονείς του έζησαν πολιτισμένα μέχρι να μεγαλώσουν και τα τρία παιδιά.
λίλι, δεν ερμήνευα εσένα φυσικά αλλά αυτό που είπες γιατί δεν στέκει σαν επιχείρημα. ένα παιδι δεν ξέρει ακόμα τι έννοιες του εγωισμού κτλ για να κατηγορήσει με αυτές τους γονείς του.
Anna και Lili, αυτό που σκέφτεστε για το διαζύγιο, εγώ το σκέφτομαι για το γάμο, δηλαδή το πόσο εχμμ..αψήφιστα προχωράει κανείς στη δημιουργία οικογένειας (αρκεί ο ένας από τους δύο να είναι "τακτοποιημένος" επαγγελματικά, τώρα που το σκέφτομαι...)Χωρίζουν τελικά όσοι δεν είχαν συνειδητοποιήσει τις ευθύνες που αναλαμβάνουν απέναντι στα παιδιά τους κυρίως, αλλά και με ποιόν επέλεξαν να τις μοιραστούν. Κακά τα ψέμματα,από νωρίς χτυπάνε τα καμπανάκια του συναγερμού "λάθος σύντροφος" σε μια σχέση. Με τον ερχομό των παιδιών=υποχρεώσεων η όποια ασυνενοησία διογκώνεται και κάποιες φορές το διαζύγιο είναι αναπόφευκτο. Είπα, ωραία ιδέα τα "μαθήματα επίλυσης προβλημάτων", αλλά εφόσον προσπαθούν και οι δύο. Αλλιώς ο ένας υπομένει και χάνει την αξιοπρέπειά του και δε μου φαίνεται καλό παράδειγμα αυτό για ένα παιδί. Κανένα παιδί δε θά ήθελε ούτε να λυπάται το γονιό του, ούτε να ντρέπεται για αυτόν.
α! και "ευτυχισμένο γάμο" θα ονόμαζα αυτόν όπου ο ένας δε φέρεται άσχημα στον άλλον. Έχω παρακολουθήσει καυγά ζευγαριού τόσο έντονο που έλεγες τώρα θα πιαστούν στα χέρια, όπου όμως δεν ανταλλάχθηκε ούτε μια σκληρή κουβέντα που να χαρακτηρίζει τον άλλον, όλες οι κουβέντες επικεντρωμένες στη διαφωνία και μόνο, ούτε "τότε που μου έκανες εκείνο", ούτε "είσαι τέτοιος", ούτε απειλές...Αυτός ο καυγάς θα έπρεπε να διδάσκεται λέμε :D
Post a Comment