Μεταblogging one year and a half later

Το μπλογκ αυτο ειναι τζαμπα, yet, οσοι το διαβαζουν εχουν αξιωσεις απο τα γραπτα που στον ελευθερο χρονο μου παραθετω.
Καμια φορα εκνευριζονται κι ολας.


Το μπλογκ αυτο καποτε μου ηταν σημαντικο, ηταν Εγω, γι αυτο εσβυνα κακοπροαιρετα σχολια, σπαμ κλπ. Τωρα εναμιση χρονο αργοτερα, καταλαβα οτι απο τα 100 σχολια, μονο ενα 5 τις εκατο εχει κατι να προσθεσει, να πει για τον εαυτο, του το θεμα , να εμπλουτισει.

Οι υπολοιποι "ψηφιζουν".
Μονο που δεν κατεβηκα σε εκλογες-ακομα.

Καμια φορα γραφω για μενα, καμια φορα γραφω για αλλους-συγκεκριμενους που εχω στο μυαλο μου, καμια φορα κανω stand up comedy, καμια φορα απλα μαλακιζομαι.
Οποιος και να ειναι αυτος που ενδιαφερεται να τα διαβασει, μαλλον δεν εχει καταλαβει οτι αυτος, ειναι the furthest thing from my mind οταν το κανω αυτο , και το οτι τον ενδιαφερει αυτο που γραφω, δεν σημαινει αυτοματως οτι με ενδιαφερει αυτο που θα μου γραψει εκεινος, αν δεν εχει ουσια η εστω τρελλο χιουμορ. Να αποκομισω κατι, μια διαφορετικη ματια, η εστω 5 λεπτα παρεας.

Αποψη.
Η νεα καραμελλα του συμπλεγματικου.
Το πουλι αναπληρωσε την πενα.


Το να πεις την αποψη σου με το στανιο (κυριως και ιδιως για τον θεματο θετη) δεν σε κανει πιο ενδιαφερον, η πιο σημαντικο. Αντε να σου φερει 5 ατομα στο προφιλ σου απο περιεργεια να δουνε ποιος ειναι αυτος ο μαλακας. Ενας απο αυτους ειμαι και γω, αλλα εγω εχω πολυ ελευθερο χρονο τωρα τελευταια.



Στα μπλογκζ υπαρχουν επισης και οι συναισθηματο -μεντιουμ. Περιεργως ξερουν αν γραφεις με παραπονο, με οργη, με διαθεση να σε λυπηθουν, με διαθεση να σε μαθουν. Περιεργως απο την γκαμα τους λειπει η διαθεση για πλακα, το χιουμορ, η απλη flat συζητηση.


Μαλλον δεν παιρνω πολυ τον εαυτο μου στα σοβαρα εδω μεσα, αλλα εγω εχω το δικαιωμα να το κανω αυτο, με ξερω και 35 χρονια αλλωστε. Και οταν θα μου πω κατι, με αγαπαω, και αν κανω κατι ακομα και δημοσια, ειναι μερος της εξελιξης μου. Της μαθησης μου.

Οι αποψιαρηδες που κολλατε;
γιατι μου ζαλιζετε τον ερωτα;
τι αποψη μπορειτε να εχετε; σιριουσλι ναου,



Οσοι γνωρισα στην ζωη μου που ειχαν βρει αληθειες, δεν ειχαν ποτε την αγωνια να την μοιραστουν η επιβαλλουν.


Θα κατσω να τσακωθω εγω με την μικρη αν επιμενει οτι 2+3=7;

Οχι βεβαια.
(ουτε θα την πω ηλιθια επειδη το πιστευει)



Θα εγραφα κιαλλα αλλα εχω παθει ψυξη και με ποναει ο αυχενας μου.
και βαριεμαι.