Ξεματιαστε με να συνελθω ...

Εφαγα βαρια χτες, και πολυ, αλλα το ονειρο που ειδα με λυπει.
Εχω μελαγχολια οποτε το σκεφτομαι.
Τον Αυγουστο ειχα δει ενα ονειρο που σηματοδοτουσε μεγαλες αλλαγες στην ζωη μου(χαρτονομισματα), και ουτε δεκα μερες μετα εγινε οτι εγινε...και η ζωη μου αλλαξε.

Χτες ειδα οτι πηγα σε ενα σπιτι που εχτισαν οι δικοι, ακομ αεβλεπες τσιμεντα, υπηρχαν 2 μικρα δωματιακια, ουσιαστικα, αλλα μολις εμπαινες λιγο πιο μεσα υπηρχε ενα σαφεστατα μεγαλυτερο δωματι, νομιζω με κρεβατι, σκοτεινο, το οποιο ομως ηταν η αρχη ενος πολυ μεγαλου διαδρομου με παρκε ξυλινο πατωμα. Σανιδες σκουρες...κατεβαινε ελαφρως και κατεληγε μπροστα σε μια τζαμαρια ηλιολουστη. Και εκεινη την στιγμη απο φασισα οτι αυτο θα ηταν το δωματιο μου, ειδα το καλοστρωμενο κρεβατι, το κομοδινο, τπεροχη εικονα.
Εφτασα στο τερμα και οι σανιδες κουνηθηκαν και πεσανε η μια με τα την αλλη, ετρεξα αλλα δεν προλαβα, ολο το "τμημα" του κρεβατιου επεσε και πιαστηκα απο την ακρη μιας σανιδας που εβφαινε απο τον τοιχο. Κατω απο τα ποδια μου υπηρχε κενο. Gradual Σκοταδι, τοιχωματα βραχων και οι σανιδες πεφτανε ακομα και δεν ακουγα τον γδουπο τους.
Πολυ τρομακτικη εικονα.

Φωναξα να με πιασει το ατομο που ηταν μαζι μου, αλλα δεν μπορουσε.
Δεν ειχα πανικοβληθει περιεργως, αλλα ειχα αγχωθει. Μεχρι που ηρθε το παιδι και κρατηθηκε και αυτο απο το σανιδακι και φωναζα να φυγει, οτι δεν θα μας αντεξει.
δεν σκεφτηκα στιγμη πως βρεθηκε εκει.
Το παιδι δεν καταλαβαινε και με κοιταζε. Με τα πολλα καταφερα να την κανω να φυγει και τοτε την ειδα. Κολυμπουσε.
Επιπλεαμε.
Ειμασταν σε νερο και δεν το ειχα καταλαβει.




Θα το εβαζα στον ονειροκριτη αλλα το θεωρω πολυ σημαντικο ονειρο.
τα θεμελεια του σπιτιου που πεφτουν υποδηλωνουν καταρρευση συναισθηματικη, ψυχικη, πνευματικη, σωματικη ποιος ξερει;
Το υπνοδωματιο υποδηλωνει την ξεκουραση, το σεξ, το νερο η θαλασσα τον συναισθηματικο κοσμο. Τα σκοταδια το υποσυνειδητο.
Ειλικρινα, φοβαμαι.



Η ζωη μου εχει δυσκολεψει πολυ, καποια πραγματα πρεπει να αλλαξουν αλλα δεν ξερω προς ποια μερια να κινηθω, φοβαμαι μην τα κανω χειροτερα. Η κατασταση που αντιμετωπισα τον Σεπτεμβρη...επανηλθε, με απαιτησεις, ιδιες καταστασεις και αντιστεκομαι.
Ισως να εχει σχεση με αυτο.
Και νιωθω μια απιστευτη λυπη και μελαγχολια οπως εχω νιωσει καθε φορα πριν απο καποιο μεγαλο γεγονος, σαν να κλαιει η ψυχη μου.