Χρονομηχανη

Ξεκινησα απο χτες να μελεταω το" Call_Me_When_You_re_Sober "(πατας εδω για νταουνλουουντ) των evanescence γιατι περαν του γεγονοτος οτι μου παει στην φωνη, ηταν και το πρωτο τους που μου αρεσε αρκετα για να το μαθω.
Καθομαι λοιπον στον υπολογιστη, εκτυπωνω τα λογια και αρχιζω να σιγομουρμουραω.
και κει αρχιζω να νιωθω την ενταση που θελει το κομματι.
Γαμωτο το κερατο μου και την χρονομηχανη που εχω στο μυαλο μου.

Μυριζω axe?
Ειμαι 25 και στην αγκαλια του Κυριακου για ενα δευτερολεπτο. Οχι νοερα. Τον νιωθω, γυρω μου, ακουω την αποχρωση στην φωνη του και μολις ανοιξω τα ματια ειναι σαν να τον χαιρετησα μολις.
Μυριζω drakkar Noir?
Ειμαι 16 και εχω παει επισκεψη στο σπιτι του Μαρκους οπου στον δευτερο οροφο του σπιτιου εχω ανακαλυψει το μπουκαλακι με το αρωμα του και το μυριζω κλεινοντας τα ματια μου. Η μαμα η γιαγια οι θειοι και ολο το σοι με βρηκανε charming young woman και γω θελω μονο να χωθω στην αγκαλια του χωρις να τον τρομαξω, αφου κατα βαθος ειναι καθως πρεπει εγγλεζακι.


Ακουω το " τι ειναι αυτο που το λενε αγαπη" η το 'πουκαμισο το θαλασσι" και βρισκομαι αυτοματα στο Παρισι στο μικρο σαλονακι οπου ο μπαμπας μου κανει προβα και μου μαθαινει να τρωω κορομηλα με αλατι. Η μαμα, μου ομορφη, μου χαμογελαει και χωραω στην αγκαλια της. Παει καιρος που δεν χωρεσα σε καμια αγκαλια χωρις να νιωσω out of place.
Βλεπω το σπασμενο δαχτυλακι της και παραδιπλα το δαχτυλιδι με την μεγαλη γκρι περλα, η ιδια που χαθηκε μετα απο χρονια στην θαλασσα.


Ακουω το τραγουδι, και διαβαζω τα λογια.

Dont cry to me , if you loved me, you would be here with me.
Χμμ καποτε τα εχω πει αυτα τα λογια. Καποτε που κρατιομουν με νυχια και με δοντια που δεν ηθελα με τιποτα να δω την αληθεια.
Απευθυνομουν σε κεινον με παραπονο, οργη... ζητουσα ολα οσα μου ειχαν υποσχεθει με το ενα ποδι προς την εξοδο
Should I let you fall? loose it all?
I m sick of the lie(s)
Must be exhausting to lose your own game
You cant play the victim this time
You were never mine
Απιστευτα ευστοχα.

Και ξαφνικα βρισκομαι μπροστα σε μια κατασταση που γυρισε τουμπα, οπου αγαπω, πονω, περιμενω να συνελθει, να περασει η μπορα, η οργη, περιμενω να καταλαβει, και περιμενοντας παρακολουθω την μανια του, τον πονο του, την λυσσα του, το μισος του και δεχομαι τα χτυπηματα.
Και δεν μπορω να τον μισησω, βλεπω την απελπισια και το ποσο τυφλος ειναι, βλεπω ποσο κακομαθημενα εχει μαθει να αντιδρα στον πονο, βλεπω που μπορει να τον πληγωσα, που τον προσβαλλα, που ισως εφταιξα, και οπλιζομαι με υπομονη.

Και μια μερα δεν εμεινε τιποτα απο μενα, τιποτα απο μας. Τι να σωσεις που δεν θυμομουν καν πως ηταν το να ειμασταν σε ενα δωματιο μαζι.Η αγαπη κρυφτηκε λαβωμενη, καπου στο βαθος της υπαρξης μου-και ισως της δικης του τελικα-, και ο γαμος κειτοταν κατω απο τα χτυπηματα σαν κουρελι που δεν προδιδε σε τιποτα τι ηταν πριν.
Με οση υπομονη και να οπλιστηκα, οσο και να περιμενα δεν σταματουσε να χτυπα, να μισει.
Δεν σταματησε.
Ποτε


Με προδωσε η αντοχη μου, επαναστατησα μπροστα στο μεγεθος της οργης, στο να πληρωσω εγω λογαριασμους που του χρεωθηκανε απο το σπιτι του, την δουλεια του, την ζωη του ολοκληρη.
Αγριεψα οταν τα χτυπηματα πηραν ξωφαλτσα την μικρη μας.

Αποκοπηκα, απο ταυτιστηκα, γυρισα την πλατη.
should i let you fall?
Loose it all?



Ι did. And somehow, he lost it all.
κι ας μην το ξερει.








Σημερα θυμηθηκα πως ηταν να τον συμπονω, να τον καταλαβαινω και να λυπαμαι.
(πολυ μου την σπαει που μπορω ακομα και ετσι να μεταφερομαι στα παλια.Αλλα το τραγουδι θα βγει γαματο)