Beeing with friends.

Μολις γυρισα.
η Ηλεκτρα ειναι μια πολυ γλυκεια και με περιεργη ομορφια κοπελλα με χαμογελαστα ματια και χαμηλους τονους.
Ο Νικος και γω μπηκαμε σε μια συζητηση-παρασταση οπου του τα εχωνα, και οι ατακες δινανε και παιρνανε. Γελια, διασκορπα με κανα αναστεναγμο που και που.
Αραια και που, ερχοταν στο προσκηνιο κατι...πχ τους εκανα το ψυχολογικο τεστ και θυμηθηκα τις απαντησεις του. Μια αλλη φορα ενιωσα εντονα την μυρωδια του.(μα δεν ειχα πλυθει;)
Ομως, και αυτο ειναι το καλο, ηταν σποραδικο και λιγο.
Οποτε ενιωθα οτι θα λυγισω, οπως οταν ο Νικος με πηρε αγκαλια και ενιωθα τα χερια μου να αγκαλιαζουν αλλο σωμα, η οταν καταλαθος βρηκα την φωτο που μολις χτες ειχα βαλει-και ξεχασει- στο πορτοφολι μου, μιλουσα γιαυτο ανοιχτα.
Οτι για κεινον, μπορει να ειμαι this psychochick, η οτι μπορει να υπαρχει κατι αλλο(με συμφερει να σκεφτομαι ετσι, παγωνω αμεσως), η οτιδηποτε. Υπενθυμιζα στον εαυτο μου οτι δεν ηξερα, και οτι αυτη η αγνοια διογκωνε τα παντα σε βαθμο να μην μπορω να λειτουργησω. Ενιωθα ντροπη και ξενερωνα με την ολη φαση αυτοματως θυμουμενη την ασυνειδητη προσπαθεια μου να εκμαιευσω τι ενιωθε.
Υπενθυμιζα στον εαυτο μου οτι απλα νιωθω την αποκοπη και την στερηση της αισθησης οτι ειμασταν κοντα, κατι που τελικα στερηθηκα πολυ απο τι φανηκε, και οτι θα μου παρει λιγο καιρο μεχρι να δω την πραγματικη αποσταση μεταξυ μας.
Ανακουφισμενη εβλεπα οτι δεν μου επαιρνε πολυ.

Αρχισαμε να μιλαμε για τον Κυριακο. Ποσο φανταστικο ηταν που εμφανιστηκε.
Οτι ποτε δεν ειχα αμφιβολιες οτι θα τον ξαναδω.
Και το τι σχεση εχει με ολες αυτες τις σχεσεις μου.
Ηταν 21 οταν τα ειχαμε.
Βρηκαμε και αλλα κοινα...
Τους ειπα πως χωρισαμε.

Ειχε ερωτευτει μια πιτσιρικα 16 χρονων μετα απο 1, 5 χρονο που ζουσαμε μαζι και εφυγα. 2 μηνες μετα ξαναβρεθηκαμε και το συναισθημα ηταν ακομα εκει.
Ξαναρχισαμε να βλεπομαστε αλλα αυτος εμενε σπιτι του και γω στο δικο μου. Καποια στιγμη διαβασε το ημερολογιο μου και ειδε οτι οσο ειχαμε χωρισει, ειχα κοιμηθει και Ο εγωισμος του δεν το αντεξε.(Ισως επειδη η πιτσιρικα δεν του ειχε κατσει;)
Τσακωνομασταν, τον εβλεπα να ειναι πιο αδιαφορος απο τι θα ηθελα.
Μια Παρασκευη, και ενω ειχε ρεπο τις επομενες 2 ημερες (ντραμς-πληκτρα επαιζε), μου ειπε χαλαρα οτι θα βρισκομασταν απο εβδομαδα.
Η δουλεια μου ειχε τελειωσει στο Λονδινο(ειχαμε ερωτευτει Κυπρο, με ακολουθησε Ελλαδα και μου ζητησε να παω Αγγλια, οπου και βρισκομασταν τωρα), ζουσα απο τις οικονομιες μου, ειχα κανει την δευτερη προσπαθεια μου, δεν ηθελα να νιωθω οτι περιμενα ψιχουλα στοργης.
Αγορασα το εισητηριο μου την επομενη, αποχαιρετησα την φιλη μου και την τρελλοπαρεα η οποια δεν πιστευε οτι ειχα την δυναμη να φυγω(πολυ ερωτευμενη λεμε), της αφησα ενα γραμμα για τον Κυριακο και εφυγα το ιδιο βραδυ.
Την Τριτη χτυπησε το τηλεφωνο, και ενας Κυριακος στα προθυρα του εμφραγματος με ρωτησε "wherethfck are you?!"
"Που πηρες? " του απαντησα ηρεμα και ψυχραιμα
Αρχισε να φωναζει πως δεν φευγουν ετσι χωρις ενα αντιο αλλα ο βηχας του κοπηκε οταν του υπενθυμισα οτι ειχα φυγει απο την παρασκευη και το πηρε πρεφα μολις τωρα.
Κατι ελεγε αυτο για την σχεση μας.

Ηθελε να ερθει να με παρει, να ξαναρχισουμε.
Δεν εγινε ποτε. Τσακωθηκαμε και χαθηκαμε..
Ηξερε οτι τον αγαπουσα, δεν κρυφτηκα ποτε, και οτι ελπιζα να κανει τα απαραιτητα βηματα για να βρεθω κοντα του χωρις να νιωθω "χαλι". Αν δεν τα εκανε, δεν θα γυρνουσα. Επρπε να νιωθω την απαραιτητη ασφαλεια που θα εγγυοταν οτι το καθετι δεν θα επαιρνε διαστασεις μες το μυαλο μου, επρπε να νιωθω εμπιστοσυνη στην αγαπη του.
Δεν ξερω τι κανουν οι αλλες γυναικες, αλλα εγω αν δεν νιωθω ανασφαλεια, πληγωνομαι ευκολα και ενω εχω πολυ αυτοπεποιθηση στο ποια ειμαι, δεν ειμαι παντα σιγουρη οτι ο αλλος με βλεπει για το τι ειμαι. (Και το τιμημα αυτο το πληρωσα πολυ ακριβα με τον πρωην μου, ειναι ξεκαθαρο οτι χρειαζομαι ενα αλφα πλαισιο reassurance οτι για τον αλλον ειμαι αρκετα σημαντικη.)
Αν δεν νιωθω , δεν ξερω αν μ αγαπαει ο αλλος, η αξιοπρεπεια μου με προστατευει και δεν γυρναω που να χτυπιεμαι κατω.Φανταζομαι οτι ειναι με αλλη, οτι γελαει και αδιφορει, επιτηδες και ετσι καθομαι στ αυγα μου. Δεν εχω την ψευδαισθηση που εχουν οι περισσοτεροι ερωτευμενοι οτι καταβαθος ο αλλος τους αγαπαει αλλα δεν μπορει να το δειξει, με αποτελεσμα να τρεχουν απο πισω σαν σκυλακια.
Απο την αλλη, αν πιστευω/ξερω οτι μ αγαπαει καποιος- μετα απο μακροχροναια σχεση, τα σκατωνω και δεχομαι πολλα, αλλα αυτο ειναι μια αλλη πονεμενη ιστορια.

Πειστικα οτι για κεινον ημουν απλα μια, που περασε απο την ζωη του και συνεχισα την δικη μου. Αλλα δεν ειχα επαφη να δω την εξελιξη του, να αλλαξει η σχεση μας με τα χρονια και αυτο δεν μπορεσα μαλλον να το αντιμετωπισω σωστα μετα απο κοντα 2 χρονια που συζουσαμε. Στριφογυρναγε μερικες φορες στο μυαλο μου και αναρωτιομουν που να ηταν.Ηθελα να τον παρω τηλεφωνο μερικες φορες τοσο πολυ που ο κολλητος μου επιστρατευε ολη του την τεχνη να με μεταπεισει.
"Ουτε που θα σε θυμαται. θα τον παρεις και θα εχει απορημενο υφος, του στυλ "τι θελει αυτη τωρα?", του εισαι ξενη. Οι περισσοτεροι ετσι νιωθουν εσυ μονο δενεσαι και θες να κρατας επαφη και αλλα. "
Δεν πηρα ποτε.
3 χρονια αργοτερα με πηρε τηλεφωνο ενω ημουν με τον τοτε αρραβωνιαστικο μου-νυν πρωην αντρας μου.
Επαθα σοκ, εννοειται.
Μου ειπε οτι του ειχα μεινει και δεν ειχε γνωρισει ποτε τελικα ατομο σαν και μενα (ε οκ ειμαι μοναδικη τι να κανουμε) και ηθελε apo καιρο να με παρει.
Bλεποντας ποσο αβολα ενιωθε ο πρωην μου, του ειπα βιαστικα να τον παρω εγω αργοτερα. Η καρδια μου χτυπουσε. Αγαπουσα τον αντρα μου αλλα αυτο ηταν κατι πολυ σημαντικο.
Ειχα πειστει οτι η σχεση moy me ton Kyriako ηταν μια μπουρδα και με το τηλεφωνημα του εβλεπα οτι τελικα οτι ζησαμε ηταν αληθινο, και απο την μερια του ηταν δυνατο.Ασχετα αν υπηρξαν πιτσιρικες και μαλακιες.
Ο πρωην αντρας μου ομως επαθε τετοια φρικη στην ιδεα οτι θα μιλαγα σε πρωην μου (ασχετα αν προσπαθησα να του εξηγησω οτι δεν ηταν ερωτικο) και στεναχωρεθηκε τοσο πολυ, που δεν πηρα τον Κυριακο, (ουτε καν κρυφα γαμω την εντιμοτητα μου), παρα μονο 1 χρονο αργοτερα. Ομως ειχε μετακομισει και στην Αγγλια δε σου δινουν διευθυνση και τηλεφωνο στις πληροφοριες.


Ελεγα την ιστορια και καταλαβαινα τις ομοιοτητες με την τωρινη ιστορια, τις δικες μου αντιδρασεις καλυτερα. Δεν αλλαξα.
Γιατι φευγω. Γιατι εχω αναγκη καποιων προυποθεσεων για να λειτουργησω.
Και γιατι αν δεν λειτουργω, χανω την μπαλα και γινομαι emotional.

Τελειωσα την ιστορια πειραζοντας τον Νικο οτι θα ελεγα λεπτομερειες για την σεξουαλικη ζωη μου με τον Κυριακο ( ο Νικος ειναι σαν το πατερα μου, με θεωρει παρθενα και ασπιλη:P),και το κεφι μου εφτιαξε αρκετα.
Δεν ηπια τιποτα για να μην επηρεαστω και κυλισω στο συναισθημα.
Δεν χρειαστηκε να αποφυγω πολλες φορες την σκεψη του (του μωρου ντε) ουτε να διωξω την εικονα του απο το μυαλο μου.
Ξερω τι μου λειπει τωρα, ξερω τι θα μου λειψει, γενικως, αλλα νομιζω οτι καταφερα να βαλω τα συναισθηματα μου, τις ελπιδες μου, και ολα οσα μας καθιστουν χαζους(οταν ερωτευεσαι χαζευεις) σε ενα πλαισιο, χωρις να τα καταπιεσω.
(Η καταπιεση με εκανε αλλωστε να αντιδρασω νομιζω, ολοι ειχαν καταλαβει οτι ημουν ερωτευμενεη και γω ακομα νομιζα οτι απλα μου "αρεσε πολυ" γιατι δεν μπορουσα να το δεχτω...χεχε)
Νομιζω οτι ξαναβρηκα τον ελεγχο μου. Και την λογικη μου.
Με ρωτησε η Ηλεκτρα αν ειναι καλο να γραφω αφου διαβαζει, και ετσι δεν απορει για το τι μου συμβαινει. Δεν τα γραφω για κεινον, εχω αναγκη να εκφραστω, αρκετα καταπιεστηκα, και δεν ειναι σιγουρο οτι τα διαβαζει ,πια. Δεν τα γραφω για να απορει, να ξερει, να ενεργησει. Δεν περιμενω να κανει κινηση.
Αν ηταν θα την ειχε κανει.
Εχω αποδεχτει οτι τελειωσε, μεσα στο μυαλο μου, και γιαυτο και πονεσα.
Αλλα και ενιωσα καλυτερα, δεν ηθελα να γινονται "κολοκυθες" και να τις προσπερνω λογω ηλικιας και απειριας, γιατι οι κολοκυθες ηταν αυτες που μου προκαλουσαν στην τελικη ανασφαλεια-η εστω μου την ανακινουσαν.
Κατι αλλαξε και ηρεμησε, μεσα μου, απο την στιγμη που αντιμετωπισα την αληθεια των συναισθηματων μου και δεν τα αρνηθηκα.
Μεγαλο πραγμα η εκφραση. Το συναισθημα σε διαπερνα και φευγει. Ενω αν το κρατας μεσα δυναμωνει. Ειχα αναγκη να πω τι ενιωθα και κανοντας το (με ενα μεγασλο μπαμ, ειναι αληθεια,)...ανακουφιστηκα.
Ξεμπλοκαρα.
Και απο την στιγμη που πηρα και την απαντηση μου για το ποσα νιωθει εκεινος και δεν μαντευω/αμφιταλαντευομαι, ξεκινησα διαδικασια αποδοχης.
Ηρεμησα με λιγα λογια,η χριστιανη, δεν απορω πια.


Ο Νικος απορησε με την ψυχραιμια μου στο θεμα Κυριακος.
Ξερει ποσο σημαντικο ειναι για μενα.
Πρωτ απολα δεν ξερω αν ειναι πραγματι εκεινος, του απαντησα. Ζητησα να μου πει το ονομα μου στο μαιλ. Και ενταξει, πρωτο βραδυ, ακομα ειμαι γεματη απο το "μωρο", μεσα μου και τα νεα γεγονοτα.
Καπου εκει εκανε ενα αστειο ως το οτι δεν θελει να μαθει ποσο "μωρο' χρειαζομαι μεσα μου για να γεμισω, οτι its a penis thing, δεν θελει να ξερει, και η κουβεντα κατρακυλησε στα γνωριμα και τοσο ανακουφιστικα dirty αστεια, βαζοντας στην ακρη οτι ρομαντικο, οτι αναμνηση, οτι noble.


Ο Νικος προσφερθηκε να κοιμηθει σπιτι μου, αλλα δεν το ενιωσα απαραιτητο.Δεν ειμαι πια και του θανατα, και οι ερωτικες απογοητευσεις κρατανε ολο και λιγοτερο μεγαλωνοντας.
Οταν γυρισα σπιτι ενιωσα ενα μικρο τσιμπιμα (δεν ξαναφερνω αντρα σπιτι),σκεφτηκα οτι" τωρα θα ειμασταν εδω μαζι' και ποσο περιεργα τα φερνει η ζωη, ηρθα εδω να γραψω μεχρι να νιωσω οτι κουτουλαω απο την νυστα.
Mission accomplished.
Θα ποσταρω αυτο αυριο, δεν βλεπω μπροστα μου.