Τραμπαλα

Και με πηρε.
Και δεν ειχαν περασει δεκα χρονια.
Ηταν ιδιες οι εκφρασεις, τα γελια, και θυμοταν λεπτομερειες οπως το οτι καθε βραδυ με επαιρνε απο καρτοτηλεφωνο και δεν το μπορουσαμε να το κλεισουμε.
Νομιζε οτι τον μισουσα τοσα χρονια.
Του ειπα οτι μου ειναι αδυνατο να μισησω καποιον που αγαπησα τοσο, επειδη εκανε νεανικες μαλακιες.
Χαρηκε παρα πολυ που το ακουσε.
Ειπαμε τοσα πολλα. Μιλουσαμε ουτε και γω ξερω ποση ωρα στο τηλεφωνο.

Δεν παντρευτηκε ποτε.
-Γιατι? τον ρωτησα.
-Γιατι δεν ερωτευτηκα ποτε καμια αρκετα για να το δω σοβαρα.
-Αληθεια ποτε? Εγω θυμαμαι οταν ειμασταν μαζι, ενα βραδυ μου ειπες οτι αν ειμασταν μεγαλυτεροι θα με παντρευοσουν.
-Που ειναι η αντιφαση? με ρωτησε.


Και εμεινα. Οχι μονο δεν ημουν καποια που απλα ειχε περασει απο την ζωη του, στο "ετσι", αλλα ημουν και η μονη που ερωτευτηκε.
Συγκινηθηκα παρα πολυ.

Μιλησαμε για το παιδι, για το σπιτι του στην Κυπρο, για τις δουλειες του, για τους γονεις του, τους φιλους μας, μεσα σε 2 ωρες περιπου καλυψαμε οποια απορια μας ειχε μεινει, οτι επρeπε να ειχαμε πει τοτε.
Βρηκαμε και κοινα.
Μας αρεσουν και στους δυο τα 20χρονα :P



Σκεφτηκα το δικο μου εικοσαχρονο με το οποιο προσπαθουμε να βρουμε μια ακρη και ενιωσα λιγο ασχημα που μοιραζομουν συγκινησεις και αναμνησεις. Αλλα ταυτοχρονα αυτο που εκανα τωρα ηταν μια ιστορια που ειχε ξεκινησει πολλα χρονια πριν και περιμενε την καταληξη της.



"θα ερθω να σε δω" μου ειπε.
"να μου τοπεις πρωτα να οργανωθω, με το παιδι"
"μα τι λες? θελω να την δω!!"
" και θα την δεις, αλλα τις λιγες μερες που θα ερθεις, θα κανονισω να μην κανω τιποτα αλλο και να περασω καθε ωρα μαζι σου, 10 χρονια ειναι πολυ εδαφος που πρεπει να καλυφτει,να μου πεις λεπτομερειες, να σε ξαναβαλω στην ζωη μου κανονικα, στα 33 σου, το ποιος εισαι, και οχι ενα φαντασμα των 23."
"Τι θες να πεις με κανονικα και φαντασμα?"
"Εννοω, οτι παντα ησουν κομματι της ζωης μου και παντα θα εισαι."





Αν μη τι αλλο, να σε ξορκισω και να σταματω να συγκρινω τους παντες με το πως ειμασταν μαζι, τοτε...σκεφτηκα.





Μετα απο λιγο ηρθε το "μωρο". Ημουν σε πολυ περιεργη διαθεση. Ενιωθα "αλλου", ξαφνικα ενιωσα οτι τον προδιδα. Δεν ηξερα αν επρεπε να τον δω και να τον βαλω στην ολη διαδικασια.
Ανοιξα την πορτα. Με αγκαλιασε.
Ενιωσα -με μεγαλη μου εκπληξη-το δικο του το κομματι να 'σπρωχνει" οτι υπηρχε μεσα μου και να εδραιωνεται. Στην θεση του. (Ειχε θεση ; )Την οποια θεση του, προσωρινη, μπερδεμενη, Δικη του. Σχεδον τρομαξα.
Εκλεισα τα ματια μου και αφεθηκα.




Δεν αντεχω να τα κανω ολα οπως πρεπει, να περιμενω να ειναι ολα σωστα. Κλειστηκα στην αγκαλια του, λιγο φοβισμενη, και του ζητησα να βγουμε.
Χρειαζομουν λιγη αποσταση απο ολα, να τραγουδησω να βγαλω την ενεργεια μου σε κατι δημιουργικο, να μην σκεφτω για λιγο.




Το πρωι οπως γυρνουσαμε μου ειπε κατι και καταλαβα οτι η ζωη θα μπει στην μεση.
Τον αγκαλιασα σφιχτα.
Δεν ηθελα να φυγει, και ηξερα απο που πηγαζε αυτη η αναγκη. και επειδη ηταν αναγκη, κρατησα το στομα μου κλειστο και εφυγε. Μετα του εγραψα να γυρισει, σκεφτομενη οτι αν ειναι να ερθει θα ερθει, αλλα οπως το περιμενα ηταν αργα. Αλλωστε ειχα κανει αυτο που με εκαιγε: το ειπα.
Ξαπλωσα
Εκλεισα τα ματια και κοιμηθηκα.





Σημερα το πρωι μπηκα στο μσν και μιλησα 4 ωρες με τον Κυρι.
Ημουν πιο νορμαλ, ανταλλαξαμε φωτογραφιες...
Καποια στιγμη μου ειπε οτι τα σκατωσε, τοτε.
απορησα γιατι για δευτερη φορα εκανε αναφορα σ αυτο.
Εγω ειχα κρατησει τα καλα.
"Μα αφου ερωτευτηκες, δεν φταις εσυ", του ειπα.
"Δεν ηταν ερωτας. Και παντα ηθελα να σου πω συγγνωμη, τα σκατωσα, ησουν special.
Το υφος του ηταν resigned.
Εβαλα τα κλαμματα.


Μη με ρωτατε γιατι, δεν ξερω.
Μπορει να υπηρχε πληγη και να την ειχα χωσει τοσο βαθια που να μην ηξερα καν οτι υπηρχε. Μπορει επειδη σιγκινηθηκα με την σταση του, την βρηκα πολυ noble.Μπορει επειδη το μυαλο μου ξεχασε τον πονο, το σωμα μου να μην το ξεχασε, μπορει η αναγνωριση, μπορει οτι ζω εντονες στιγμες με εναλλαγες.Μπορει επειδη κοιμηθηκα στις 5 και, και ξυπνησα στις 8 μιση.



Το απογευμα πηγα στον ψυχολογο μου και οπως περιμενα να ερθει με το μπ3 στ αυτια, μπηκε ενα τραγουδι και ξαφνικα "ειδα" τον Κυριακο μπροστα μου.
Εκεινη την ωρα με χτυπησε το ποσο μεγαλο γεγονος ηταν.
Aλλα και παλι νιωθω disossiated.
Οπως dissociated ενιωσα με τον μικρο αργοτερα.
Τα νευρα μου.



Το βραδυ, αργα, μετα απο εντονη χμμ ασκηση 5 ωρων, μου ελειψε το οξυγονο. Επαιρνα ανασες , φουσκωναν τα πνευμονια μου αλλα δεν εφτανε.
Και εκει ξεσπασα σε κλαμματα. Απο το πουθενα.
Μια απιστευτη λυπη και μελαγχολια πηγασε απο μεσα μου και οι λυγμοι δεν ειχαν σταματημο ευνουχιζοντας αλλον εναν αντιπροσωπο του ανδρικου ειδους, η κανοντας τον να πιστεψει οτι με πονεσε (χα!).
Οσο εκλαιγα προσπερνουσαν μπροστα μου, προσωπα ανθρωπων που αγαπησα πολυ και που ηταν δυσκολη η αγαπη μαζι τους.
Προσωπα με τα οποια επρεπε παντα καπου η να συγκρατουμαι, η να δειχνω κατι αλλο εστω και για λιγο, ενω το μονο που ηθελα ηταν να πεσω στην αγκαλια τους και να λιωσω απο αγαπη.
Το μυαλο μου οσο εκλαιγα ετρεχε να βρει μια εξηγηση γι αυτο το ξεσπασμα και θυμηθηκα μια μεθοδος της γιογκα? ριμπερθινγκ? οποι οι αναπνοες σε φερνουν σε ενα επιπεδο Χ και ξαναζεις, σωματικα καποιες καταστασεις, ξεμπλοκαρεις καποιες ενεργειες που μεινανε μεσα σου σαν κομποι... ουτε ξερω.


Σχεσεις με αγαπη, χωρις αγαπη , με ενδιαφερον, με βαρεμαρα, με αποσταση πραγματικη με αποσταση μεταφορικη, σχεσεις με ημερομηνια ληξεως, με παραταση, με τρευφεροτητα με επικοινωνια, χωρις επικοινωνια, σχεσεις με ιστορια, με αναμνησεις, σχεσεις χωρις χτισιμο αναμνησεων και γω στην μεση να ψαχνω αυτο που εψαχνα παντα.



Σιχτηρ,
Δεν ειμαι εγω για γκομενοδουλειες.