Getting better

5 η ωρα και χτυπαει το τηλεφωνο.
Πεταγομαι απο τον υπνο μου και αναρωτιεμαι αν ειναι παλι ενα απο εκεινα τα ανωνυμα τηλεφωνηματα.
"what you're doing woman?"
Χαμογελαω.
Θεομουρλε.

Μιλησαμε για μιαμιση ωρα οχι για σημαντικα πραγματα, κυριως για το ποτε θα ερθει και τι θελει να κανουμε οταν θα ερθει. Ξεκαθαρισα οτι δεν τον παω στην Ακροπολη που να χτυπιεται.Αλλα δεν ειπαμε τιποτα ουσιαστικο.
Ποτε κανενας απο τους αντρες με τους οποιους 'εβγαινα" δεν ηταν ομιλητικος, δεν θα ηταν αυτος η εξαιρεση.
Με ευχαριστησε το τηλεφωνημα, με ευχαριστει που ξαναμπαινει στην ζωη μου.





Γιατι τα γραφω εδω αφου μπορει να τα διαβασει το "μωρο"? Γιατι μου λειπει το μπλογκ μου, η αναλυση που εκανα , το οτι αναγκαζομουν να τα γραψω ετσι ωστε να βγαζουν νοημα, η ολη φαση μου λειπει αφανταστα.
Αλλα κυριως...
Γιατι πειστηκα οτι δεν ενοχλειται.
Μαλιστα μερικες φορες, απο αυτα που μου λεει, νιωθω οτι αντιμετωπιζει την ολη φαση μεταξυ μας πολυυυυ χαλαρα.
Δεν ξερω πως να νιωσω για ολο αυτο.
Θελω να ειμαι με καποιον που ενδιαφερεται για μενα, και αυτο το εχω.
Και ενδιαφερομαι και γω.
Ταυτοχρονα εχω επαφη με εναν αλλον ανθρωπο που ηταν σημαντικος για μενα, οποτε καταλαβαινω πως μπορει να εχεις δυο διαφορετικα πραγματα και πως μπορει να ειναι δυο διαφορετικα feeling και τα δυο.

Ξερω οτι το μωρο εχει επαφες, φλερτ, εναν δικο του κοσμο ξεχωρο απο τον δικο μου.
Μπορει να ειμαι υπερμετρα ψωνιο αλλα δεν ανησυχω.
Μεχρι τωρα, μου εχει δειξει οτι η σχεση μας εχει το μεγιστο ενδιαφερον του.
Και γιαυτο και ειμαι και γω δοσμενη.
Ανησυχουσα πως θα επαιρνε την ολη φαση με τον Κυρι, αλλα εδειξε απαθεια και αδιαφορια, κατι που θεωρω φυσιολογικη αντιδραση οταν εισαι εικοσι χρονων.(σορυ μωρο μου, εικοσι δυο)

Μεχρι εδω λοιπον ολα καλα.
Ξεκαθαρες οι θεσεις, ξεκαθαρα τα προσωπα, ξεκαθαρες οι πορειες μας και αν κατι ειναι ψιλομπλεγμενο, πιστευω να εχει ξακαθαριστει μεχρι να γινει η αποβαση του Κυρι.
Η αληθεια ειναι οτι θελω πολυ να τον δω, εχουν περασει 11 χρονια.
Οταν του ειπα οτι ειμαι αρρωστη, σκεφτηκε να παρει αεροπλανο και να ερθει αλλα δουλευει το σαβ/κο και δεν βολευε.
Το βρηκα πολυ γλυκο σαν σκεψη, αλλα ευτυχως που δεν.
Δεν ειμαι ετοιμη ακομα.



Σημερα νιωθω πολυ καλυτερα. Ποναει ακομα ο λαιμος μου αλλα σταματησε ο πονοκεφαλος(τι φριχτος που ηταν) αν και νιωθω αδυναμη. Ομως μπορω να δω κοσμο, τηλεοραση, μπορω να αγκαλιαστω χωρις να νιωθω οτι θα πεθανω στον πονο απο την επαφη στο δερμα μου, και κυριως, μπορω να θυμαμαι τι μου λενε, η μαστουρα εφυγε.
Αλλα νυσταζω, ακομα, πολυ.
Παω.