Καποτε αγαπας εναν ανθρωπο και οταν φυγεις, ο χρονος μενει στασιμος, εκεινος μενει στασιμος, ιδιος, αναλλιωτος απο τον χρονο, τις ρυτιδες, τα βιωματα.
Καποτε, ο Θεος, η ζωη, η η αποφασιστικοτητα σου, τον φερνουν ξανα στο κατωφλι σου, και εκει προσπαθεις να αναπληρωσεις τα κενα, να ξαναγνωρισεις τον ανθρωπο που ειναι τωρα, αφηνωντας τον ανθρωπο που ηταν, να εξαφανιστει στην ληθη του μυαλου σου.
Αλλα δεν θες,
Γιατι τωρα το νιωθεις σαν αντιο.
Tο νιωθεις σαν ενα μικρο θανατο αυτου του ανθρωπου που ενω δεν υπαρχει πια εδω και καιρο, εσυ τον κρατησες ζωντανο.
Ετσι αφηνεις χωρο για τον αληθινο ανθρωπο, φανταζομαι...
Μονο ετσι μπορει να γινει.
και ας κλαις γιαυτα που φευγουν πια, για παντα αυτην την φορα.
Αντιο αναμνησεις μου.
Δημιουργω καινουργιες.
Αναδημοσιευστε ό,τι θελετε αρκει να βάλετε πηγή από κάτω.
Η αναδημοσιευση των σκιτσων και φωτογραφιων επιτρεπεται κατοπιν αδειας για να νιωσω σημαντικη και γιατι δεν μεγαλωσατε σε σταβλο.:P
Η αναδημοσιευση των σκιτσων και φωτογραφιων επιτρεπεται κατοπιν αδειας για να νιωσω σημαντικη και γιατι δεν μεγαλωσατε σε σταβλο.:P
Friday, December 22, 2006
So familiar, so close, so far, so long
Posted by Lili at 11:46 AM
My first book
A funny Homebirth
1 comments:
Πολύ όμορφο, πολύ αληθινό.
Με μελαγχόλησε γλυκά.
Ετσι είναι πάντως, το εχω ζήσει κι εγω.
Προτίμώ όμως να μην σκοτώνω τις αναμνήσεις μου, τις χρειαζομαι για τα γεράματα.
Ετσι αποφευγω συναντήσεις με ανθρώπους που αγάπησα στο παρελθον.
Οσες φορές ετυχε να βρεθώ με κάποιον παλιο αγαπημενο ( τι διακριτική που ειμαι σημερα , θα πάθω τιποτα )
η απογοήτευση ηταν τόσο σοκαριστική που με πληγωσε περισσοτερο απο τον τότε χωρισμό.
Δεν ξέρω τι ενιωσε η άλλη πλευρά, σκασίλα μου κιόλας.
Αλλά ενας εγωισμός μέσα μου και η φιλαρεσκεια μου, μου σιγοψιθύρισαν,
οτι ο πρώην, μάλλον με χαλβαδιαζε,και μετανιωμένος σαν σκυλί που με έχασε απο την ζωή του,
εστρεψε το κεφάλι για να μη δω το δάκρυ να κυλάει απο τα μάτια του.
χεχεχεχε.( μη μου χαλάτε τη φαντασίωση σας έφαγα!)
Post a Comment