Προσδοκιες

Θελω να με αγαπανε. Ολος ο κοσμος θελει να τον αγαπανε.
Δεν θελω να εκμαιευσω με το ζορι την αγαπη.
Αυτη δινεται, δεν παιρνεται.

Δεν με αγαπησαν οι γονεις μου.
Οχι εμενα, τουλαχιστον, το ποια ειμαι, δεν ασχοληθηκανε ποτε αρκετα και οτι δεν τους αρεσε το μασουσαν και το φτυνανε παραπερα, σαν να ηταν σκουπιδια αναμεσα απο τα δοντια τους.
Δεν εννοω ελλατωματα, εννοω πτυχες μου που τους ηταν αγνωστες, μη οικειες, η υπερβολικα οικειες.
Αγαπουσαν το παιδι τους.
Την εικονα που ειχανε, θελανε, και οτι δεν χωραγε στο καλουπι, του γυρνουσαν την πλατη, το αγνοουσανε, αδιαφορουσανε.


Πιστευα οτι θα με αγαπησει ο συντροφος μου, αυτος με τον οποιο θα εφτιαχνα δικη μου οικογενεια.Ισσοροπημενη.
Με επιτραπεζια, με ταινιες στον καναπε, με γαργαλητα και αστεια, και οπου θα τρωγαμε ολοι μαζι γυρω απο ενα τραπεζι και οχι ο καθενας μπροστα σε μια οθονη στο δωματιο του.


we all know how that went.
και ακομα τρωμε χωριστα.



Σταματησα να περιμενω αγαπη. Ουτε απο την κορη μου δεν την περιμενω. "σε θελω " μου λεει οταν ερχεται η ωρα να φυγει.
΅εμενα η τα πλειμομπιλ?" την ρωταω χαμογελωντας
Ξερει οτι μισω το ψεμμα
χαμογελαει
"τα πλειμομπιλ" μου γελαει.
Φυσικο ειναι, δεν ειναι;



Πως μπορω να περιμενω απο την οποιαδηποτε σχεση μου να με αγαπαει;
Πως μπορει καποιος με τα δικα μου βιωματα να το πιστεψει;
Μπορει;



Χτες εκανα μια συζητηση με τον συντροφο μου.
Ενιωθω οτι η θεα του και μονο δεν εφτανε για να πεταξω στα ουρανια και να μεινουμε ξαπλωμενοι με τις ωρες χαιδευοντας ο ενας τον αλλον.
Μου αρεσει πολυ.
Μου αρεσει πολυ ο ερωτας μαζι του.
Αλλα δεν επικοινωνω.
Ουτε μαζι του, ουτε με το μπλογκ...
και νιωθω να μαραζωνω, νιωθω οτι ειμαι καπως μονη μου.
Σιχαινομαι να νιωθω μονη μου, δεν το νιωθω ποτε οταν ειμαι πραγματικα solo.
Δεν υπαρχει τιποτα χειροτερο απο την μοναξια αυτου του ειδους.

Του εξηγησα οτι ετσι οπως διαμορφωθηκε η σχεση μας, δεν με γεμιζει. Με αδειαζει.
Μου λειπει η συντροφικοτητα.
Το να κατσουμε μαζι, το να θελει να κατσουμε ωρες μαζι, ασχετα αν δεν θα το κανουμε για πρακτικους λογους.
Με πληγωνει που θελει να φευγει.


Και οταν ξυπνησα σημερα ξενερωσα με την παρτη μου.
Τι ζηταω; Τι ζηταω και απο ποιον;
οπως ειπε και μια φιλη μου.
Δεν ζηταω γαμω την πουτανα μου, εκφραζω το προβλημα μου.
Ναι, οκ, σταματηστε να μου υπενθυμιζετε ολοι οτι ειναι μικρος.

Εφοσον τον εχω στο κρεβατι μου και μεσα μου, obviously δεν τον αντιλανβανομαι ετσι. Δεν του φερομαι σαν να ειναι μικρος, και αν δεν ειχα καποιες ΅απαιτησεις" απο κεινον, τοτε ειναι που θα τον μειωνα.
Δεν το επαιξα ποτε μαμα του για να το κανω τωρα.
Δεν ειπα ποτε ΅αχ μωρε ειναι παιδι"
Δεν περιμενω αυτα που θα ηξερε ενας 35 ρης, ουτε περιμενω το ειδος της σχεσης που θα ειχα με εναν 35 ρη, αλλα απο κει και επειτα κατι δεν μου παει καλα.Αυτο το φευγιο, αυτη η αρνηση να μιλησουμε για οτιδηποτε.

Και χτες το εκφρασα.
ξανα.


Και σημερα καταλαβα οτι θελουμε διαφορετικα πραγματα.
Αλλα και τα ιδια.
Θελουμε αγαπη, τρυφεροτητα, θελουμε αυτονομια, ανεξαρτησια, θελουμε να ασχοληθουμε και με αλλα πραγματα, και δεν θελουμε "πνιξιμο" απο τον αλλον.
Αλλα δεν ξερω ποσο πολυ θελουμε και ποσο τελικα δινουμε απο τον εαυτο μας, η καθολου.

Ποσο θεωρουμε οτι καποια πραγματα μας τα δινει ο καλος θεουλης γιατι ειμαστε γαματοι και ποσο ο αλλος.


Σκεφτηκα την κουβεντα την χτεσινη, η οποια τωρα στο μυαλο μου αντηχουσε σαν "παραπονο γκρινια" και θυμωσα με τον εαυτο μου, με κεινον, και με τον εαυτο μου ξανα.


Γιατι το κουραζω;
Γιατι αφου θα τελειωσουν ολα?


Μαλακιες.