Αχ Θεια.

Εχω δυο θειες.
Θεοπαλαβες.
Και δεν το λεω χαριτολογωντας, ειναι κουνημενες οι γυναικες.
Αδελφες της μανας μου.
(Οχι οτι κιαυτη γλυτωσε)
Για χρονια πιστευα οτι μπορει να ηταν γονιδιακο και ανησυχουσα μηπως και γω στα 30 κατι μου λολεψω και κανω τον κουκο σε κανα πορτμαντο κρεμασμενη η ακομα χειροτερα τους μοιασω και ουρλιαζω με το καθετι. Γιατι ο τρελλος δεν ξερει οτι ειναι τρελλος, νομιζει οτι ο κοσμος τρελλαθηκε γυρω του.
Τα τελευταια χρονια αλλξα γνωμη. Κατι που μου ειπε η θεια μου, κατι οι κλασσικες νευρωσεις τις μανας μου, νομιζω οτι παιχτηκε κατι σοβαρο στην παιδικη τους ηλικια.


Τεσπα, δεν θα μαθω ποτε μαλλον.


Η μια μου η θεια, ηταν παντα η αδυναμια μου προς φρικη της μανας μου (εχουν οπως καταλαβαινετε αριστες σχεσεις και οι 3) γιατι ασχολιοταν μαζι μου, με συμπονουσε ακομα και αν απλα εμπαινε ενα πετραδακι στο παπουτσι μου( ειχε διαβασει πολυ φρουντ και ψυχολογια με αποτελεσμα ολα να εχουν βαθυτερο νοημα...χμμμ, οκ, οχι σαν εμενα, εκεινη εβλεπε νομιζω την αρνητικη πλευρα).
Στα 15 με πηγε στην Μονμαρτη και με εστρωσε στην πλατεια να ζωγραφισω περαστικους εναντι αμοιβης.
Φυσικα δεν ημουν καλη και οταν απαιτησε να πληρωθω απο τον φουκαρα που ειχε ποζαρει υπομονετικα, την πηρα γελωντας απο κει.Μου ειχε φτιαξει την μερα και με ειχε κανει να πιστεψω στον εαυτο μου.


Η θεια μου ηταν πολυ ατυχη.
Γεννηθηκε πρωτο παιδι , ασθενικο και πριν κλεισει χρονο την στειλανε να ζησει με τους παππουδες στον καθαρο αερα.
Στο εντωμεταξυ γεννηθηκε η μανα μου και 5 χρονια αργοτερα την φερανε πισω , σε μια ουσιαστικα αγνωστη οικογενεια, 2 μοναχοπαιδια να πρπει να προσαρμοστουν.
It was ugly.
Και επιπονο κυριως για την θεια μου που εχασε την μονη οικογενεια που ηξερε.
Μεγαλωνωντας τα πραγματα δεν καλυτερευσανε αφου ο ανταγωνισμος ειχε θεριεψει με κυριο χαμενο κυριως την θεια αφου η μανα μου ηταν η μικροτερη.Λιγα χρονια αργοτερα γεννηθηκε η τριτη και ηταν ξανθια με γαλαζια ματια και χειλα αντζελινας.
Η μανα μου δε ιδια μια μελαχρινη Βιρνα λιζι με καταπρασινα ματια.
Η θεια, με τα σημερινα στανταρτς ηταν κουκλα.Για τοτε πανουκλα.
Αμυγδαλωτα μαυρα ματια, ψηλα ζυγωματικα, σαρκωδη χειλη και ανοιχτες μελαχρινες μπουκλες, μια κατασπρη μιγας που σημερα θεωρειται ωραια αλλα τοτε....
Ο ανταγωνισμος στο ποιος θα φροντισει την μικροτερη ηταν μεγαλος (και καταστροφικος για την ιδια την μικρη, ισως καποτε γραψω γιαυτο.)
Η θεια μεχρι που "παραχωρησε" τον συντροφο της επι 7 χρονια στην μικρη, η οποια τον παντρευτηκε.

Την θυμαμαι αμυδρα να εμφανιζεται στο κατωφλι του σπιτιου μας στην Ολλανδια χωρις ειδοποιηση και την μανα μου στο θεαμα που αντικρυσε απο το παραθυρο να παθαινει εγκεφαλικο.
Να με βρισκει να ζωγραφιζω κατω απο το τραπεζι (επρεπε να εχω παει εδω και ωρα για υπνο) και με συμπονεια στα προθυρα των κλαμματων να με ρωταει γιατι κρυβομαι 'φτωχο παιδι"?

Πριν λιγα χρονια εκανε εγχειρηση για καρκινο του μαστου, και ειχε ενα σακκουλακι κρεμασμενο να φευγει το πυον. Οταν ηρθε η μανα της να την δει,και ηρθε η ωρα να φυγει, η θεια προσφερθηκε να την παει ως την εξοδο. Η γιαγια αρνηθηκε και η θεια επεμενε μην καταλαβαινοντας γιατι.Τελικα μαλλον η γιαγια ντρεπονταν για το σακκουλακι, απ οτι μου ελεγε με παραπονο η θεια και ξεροντας την μανα τους, δεν θα με εξεπλητε καθολου.

Η θεια ηταν μονιμως αφραγκη, αλλα μεσα στα χαρισματα.
Ζωγραφιζε πολυ καλα, παιζει αυτοδιδακτα πιανο στα bistrot του Παρισιου και παει στο ραδιοφωνο απο μονη της να παιξει, στελνει ποιηματα της, εχει εκδοσει στο παρελθον βιβλια και ειναι καλλιτεχνης με ολη την σημασια της λεξεως, ζει για την τεχνη, την ευχαριστηση του να δημιουργει.
Και παντα με εσπρωχνε.
Γραψε, τραγουδα , εκδοσε.

Δεν την εχω δει πολλες φορες στην ζωη μου, οταν γεννησα μου ειπε οτι ονειρευτηκε οτι γεννησα βιβλιο.
Το πηρα οτι η κορη μου θα ειναι πολυ σοφη, αλλα μετα απο λιγο βγηκε το βιβλιο για την γεννα οποτε δεν ξερω ακομα τι παιζει.
Με επαιρνε τηλεφωνο συχνα πυκνα με τα λιγα λεφτα της και τα λεγαμε.
Προσπαθουσα να μην μιλαω για την μανα μου ασχετα αν σε πολλα θα ειμασταν συμφωνες, νομιζω.

Λιγο πριν τον αυγουστο των Ολυμπιακων θελησε να κατεβει Ελλαδα και να της βρω σπιτι να νοικιασει.
Της εξηγησα οτι με το διαζυγιο,τις μαλακιες που αντιμετωπιζω απο αυτο το μετωπο, την ψυχολογια μου, και με ενα παιδι στην αγκαλια δεν εχω τον χρονο να ασχοληθω μ'αυτο και οτι δεν μπορω ουτε να προκαταβαλλω εγω καποιο νοικι, ουτε να μπω ενδιαμεσος με τον ιδιοκτητη.
Εκνευριστηκε, της θυμισα την μανα μου, και κεινη κατι τετοιο θα ελεγε.
Μονο που εγω δεν ηταν οτι δεν την ηθελα εδω, ηταν πραγματικα οτι δεν μπορουσα να παρω αλλη μια ευθυνη.



Δεν με ξαναπηρε απο τοτε, λαβαινω αραια και που καμια απαντηση στα λιγοστα γραμματα μου.
Μου το κραταει το ξερω, αλλα δεν κρατω κακια.


Περασε τοσα πολλα στην ζωη της που δεν την αδικω για τις πληγες της που πονανε. Και που ακουμπησα αθελα μου θελοντας να θεσω καποια ορια