D day, σκεψεις πριν την αφιξη.

Σημερα ερχεται ο Κυριακος.
Νιωθω σαν ενα παιδι που περιμενει να παρει ενα δωρο.
Ειναι ενα δωρο.
Ενας ανθρωπος ταξιδευει για να ερθει να με δει.
Ενω δεν εχουμε και τοσα να πουμε.
Ερχεται γιατι καποτε με αγαπησε και τον αγαπησα και ο τροπος που χωρισαμε δεν ειχε επιλογο.
Εμεινε μετεωρη μια πικρα, μια μετανοια.
Ερχεται γιατι και οι δυο νιωσαμε την ανεμελεια και ξεγνοιασια να φευγουν απο πανω μας και θελει-φανταζομαι, να ξανανιωσει οπως τοτε.
Οπως ενα αρωμα, μια μυρωδια γαλατοπιτας σε ταξιδευει αυτοματα στην κουζινα της γιαγιας η στην αγκαλια του μπαμπα μετα το ξυρισμα, η στην αγκαλια ενος εραστη.
Εχω λιγη ανησυχια για το τι θα λεμε τοσες μερες και αν θα ειναι ευκολη η επικοινωνια μας. Τοτε οποτε μιλουσαμε, τσακωνομασταν.
Δεν ηταν και η καλυτερη σχεση μου.
"δεν θελω να μιλησουμε για τα παλια¨μου ειπε, ενοχλημενος.
Νιωθει ασχημα και δεν καταλαβαινω γιατι, εμενα μου αρεσει να μιλαω για το παρελθον, i m a story teller απο φυση μου, και οι ιστοριες μου πλην του Αντχριστου, ειναι περλες σε ενα κολιε που μεγαλωνει και παιζω μαζι τους χαιδευοντας τες, οπως ενα κομπολοι.

Νιωθω και μια ευθυνη. Που θα τον παω;
Δεν ξερει κανεναν εδω και απο οσο ξερω δεν μπορει να παιξει ποκερ οπως παιζει στην Αγγλια καθε βραδυ.
Νιωθω ομως και μια μικρη προσμονη.
Ειναι ενα δωρο. Το να εχω την ευκαιρια να πω με εναν ανθρωπο ολα οσα δεν του ειπα τοτε, εστω και στον αοριστο, ειναι κατι που μου δινει ευχαριστηση. Σ'αυτον τον τομεα, 11 χρονια δεν εχουν σημασια.
Θελω να δω την ρυτιδιασμενη (?)του φατσα, το γνωριμο χαμογελο με τα δυο πιο μακρυα μπροστινα δοντακια, τα μελι ματια να ζαρωνουν απο το χαμογελο και να χωθουμε σε μια αγκαλια.
Την πρωτη, μολις με δει απο μακρυα και με αναγνωρισει.
Η πρωτη ματια, το χαμογελο, ολο αυτο που θα λεει "Εϊ, σε ξερω εγω εσενα."





-----------



"Θα κοιμηθεις μαζι του;"


Ολοι αυτο με ρωτανε, εχει γινει εφιαλτης πια.
ΟΚ. ere it goes.
Δεν νομιζω να υπηρχε ποτε στην ζωη μου περιπτωση να απαντησω αρνητικα σ αυτη την απαντηση. Ο κυρι δεν ειναι Μαρκους(παιδικος ερωτας στα 15), δεν ηταν πλατωνικη σχεση ωστε ξαναζωντας την να μην μου βγαινει. Απο την αλλη, ο Κυρι δεν ειναι Μαρκους, ο Μαρκους ηταν οτι πιο εντονο ειχα ζησει και δεν κοιμομουν τρεις μερες πριν ερθει. Σημερα κοιμηθηκα σαν μοσχαρα μια χαρα.
Ακομα και οταν ειχα την σχεση μου, αναρωτιομουν πως και τι θα εκανα.Με προβληματιζε.Οχι οι προθεσεις μου, αλλα το οτι υπηρχε ενας μεγαλος παραγοντας Χ που δεν θα ελεγχα: To πως θα νιωσω. (ελεγχω τις αποφασεις μου μονο, και δεν ηθελα να κανω καποια που θα μετανιωνα αργοτερα.)
Πριν λιγο καιρο ειχα κατασταλαξει οτι δεν ηθελα η οποιαδηποτε σχεση μου να με επηρεασει, οπως τοτε με τον Αντιχριστο, και κοπαναγα το κεφαλι μου στον τοιχο.
Η σχεση μου απο την αλλη εδειχνε μια απαθεια απιστευτη, "ειναι δικο σας θεμα, ξερω την ιστορια σας."Cold fish, no blood in his veins" η απλα χεστηκε πατοκορφα.

Και να σκεφτομαι συνεχεια, σαν "mantra":
Δεν θελω αυριο, να μετανιωσω γιαυτα που δεν εκανα
Δεν θελω να μετανιωσω ουτε γιαυτα που εκανα.

Eνω λοιπον πρακτικα, δεν ειχα προβλημα απο μερια σχεσεως, αποφασισα οτι οσο ρομαντικο και να ηταν το ολο σκηνικο, δεν θα εκανα τιποτα με τον Κυρι for old times sake.Ασχετα με το αν η σχεση μου αδιαφορουσε, εμενα δεν μου πηγαινε.

(Και σπαστηκα που ειδα οτι συνεχιζω να ειμαι η ιδια, πιστη και αφοσιωμενη σαν σκυλος, ακομα και σε μια σχεση με ημερομηνια ληξεως, ακομα και αν ο αλλος χεστηκε αν θα ημουν under something heavy.)

Opote the plan ηταν να απολαμβανα τα συναισθηματα που θα με ταξιδευανε σε αλλες εποχες του εαυτου μου αλλα δεν θα δημιουργουσα νεες καταστασεις και αναμνησεις.
Αν φυσικα ο ερωτας και ο ποθος και ολα οσα ειχα καποτε για τον Κυρι φουντωνανε και ηταν αληθινα, τοτε μιλαμε για κατι εντελως διαφορετικο.
Ομως ποτε δεν ξαναγυρισα σε πρωην, τα χρονια ηταν πολλα, αμφεβαλλα πολυ για κατι τετοιο.

Απο τοτε που χωρισαμε με τον "μικρο μου", δεν σταματησαμε να εχουμε επαφη. Καπου ηθελα να τον αφησω λιγο να σκεφτει, να δει αν του ειμαι σημαντικη και να αρχισει να μου φερεται με λιγο περισσοτερο consideration. Και αν δεν, ε, καλυτερα να τελειωναμε μια ωρα αρχιτερα.
Θυμομομουν την τελευταια φορα που πιστεψα οτι ημουν σημαντικη για καποιον και ποσα εχασα μεσα σ αυτην μου την μαλακια. Ειχα παρει μια αποφαση σημαντικη τοτε, ηθελα να την τηρησω.
Ποτε να μην πιστευεις οτι ο αλλος νιωθει περισσοτερα αποοσα λεει και δειχνει, πεφτεις σε παγιδα που υφαινεις μονη σου."

χτες του ζητησα να με συναντησει.
Δεν ειχα σκοπο να ξαναειμαστε μαζι, ουτε και γω δεν ξερω τι ηθελα να κανω με αυτην την κινηση. Ομως με στοιχειωνε κατι που μου ειπανε.

"Τωρα που θα ερθει και ο κυριακος, θα μετρησει και αυτο στο μυαλο του, μαλλον θα τσουρουφλιστει." μου ειπανε, και ανατριχιασα στην σκεψη.
Δεν υπηρχε περιπτωση να τον βαλω να υποστει κατι τετοιο.






"εισαι βλακας " ακουω τον φιλο απο το τηλεφωνο σημερα το πρωι
"μια ευκαιρια ειχες να τον τσουρουφλισεις να καταλαβει καλα μεσα του τι του εισαι, να μαθεις και συ επιτελους αν σε γουσταρει στ αληθεια εσενα η αυτα που του προσφερεις και πας και τον καθυσηχαζεις.Εσενα ποιος θα σε καθυσηχασει που 2 μηνες σε τρωει αυτο το πραγμα? Δεν σου ξαναλεω τιποτα για το θεμα αυτο, τερμα"
Χαμογελαω.
Κατι θα κανω σωστα για να ερχονται μετα απο τοσα χρονια να με δουν και να ειναι ακομα στην ζωη μου οι περισσοτεροι.
Α ναι, τους φερομαι σαν φιλους και οχι εχθρους.


"Καλα και για να εχουμε καλο ρωτημα, εσυ πως προκαταβαλλεις οτι δεν θα θες να κοιμηθεις με τον αλλον, αφου δεν τον εχεις δει;"
Εκανα μια παυση.


Ο Κυρι μπορει να ερχοταν για να ξαναζησει τα νιατα του αλλα εγω τα εχω ξαναζησει καιρο τωρα.
Ο κυρι μπορει να ρχοταν για να νιωσει καποια συναισθηματα, αλλα εγω τα ζουσα ηδη.

ΣΚεφτηκα τον κυριακο να με αγκαλιαζει να μου χαμογελαει, να βγαινουμε, να μου χαιδευει το χερι.Μεχρι εδω ενιωθα καλα.
Φανταστηκα να ξαπλωνει διπλα μου, πανω μου και τοτε καταλαβα γιατι η σταση μου αλλαξε απεναντι στον ερχομο του Κυριακου, και γιατι μερικες φορες τελικα η ζωη ειναι πολυ αδικη με το timing της:


"Το σωμα μου δεν θα λειτουργησει με αλλον. Δεν μπορω να δεχτω αλλο χερι να με χαιδευει περα απο το δικο του ."





Εφαγα μια μουτζα.

Καπου με μουτζωνω και γω, αλλα θελω να βαλω τα "λεφτα" μου στον μικρο.
Μου ειπε οτι με εμπιστευεται.
Θα τον εμπιστευτω και γω, οτι αξιζει ολη αυτην την "βαβουρα".