Home

Ειχα χαθει για μεγαλο διαστημα.
Το παθαινω παντα οταν αφηνω το συναισθημα να με οδηγει.


Γινομαι ευαλωτη, το θελω αλλωστε, ειναι η ξεκουραση μου , το διαλλειμμα μου.
Κρεμαω τον κυνισμο, την υπερμετρη καχυποψια, την χυδαιοτητα, την πανοπλια μου και κουρνιαζω, γυμνη, χαμογελαστη, τρυφερη.


Και αφηνομαι στα κυματα αγαπης, ηδονης,τρυφεροτητας, ενθουσιασμου,ερωτα, αμφιβολιας, καρδιοχτυπι..


Οταν αφηνεσαι ομως δεν ελεγχεις τι θα νιωσεις, αφηνεσαι στα εξωτερικα ερθισματα.
Μπορει καποιος να σε ανεβασει στα ουρανια και μπορει καλλιστα ευκολα να σε κατεβασει σε αποτομη προσγειωση.Ακομα και αθελα του.






Οι γονεις μου δεν εχουν ποτε αδικο.
Ειναι απιστευτο αυτο και κυριολεκτικο.
Αν ομως καποιος δεν εχει ποτε αδικο, σημαινει οτι αδικο εχεις παντα εσυ. Παντα εσυ εισαι λαθος και μεγαλωνεις με ενα δαχτυλο μονιμα τεντωμενο πανω σου και μια μονιμη επικριση του ποσο "κακο " παιδι εισαι τελικα.
Ασχετα αν η σχεση που διαμορφωνεται δεν ειναι του ελεγχου σου, εσυ αλλωστε ηρθες πολυ αργοτερα, μπορεις μονο να αντιδρασεις, στην υπαρχουσα κατασταση.
Οι γονεις μου ειχανε επισης ενα αλλο κακο.
Δεν ειχαν συναισθηση της αξιας τους.
Ολοι τους αγαπουσαν και τους θαυμαζανε, αν τους ακουγες.
Και φυσικα υπηρχαν ανθρωποι που τους αγαπουσαν, αλλα οχι με την εννοια που το λεγανε και το πιστευανε.
Αν ακουγες τους δικους μου, θα νομιζες οτι ηταν σουπερσταρ και οι φιλοι τους, οι groopies.
Και εβλεπα μεγαλωνωντας τα σαρκαστικα γελακια των τριτων και δεν ηθελα ποτε να ειμαι ετσι.
Ψωναρα.



Το αποτελεσμα αυτων των δυο γεγονοτων και το πως αντιλαμβανομουν εγω τους δικους μου, ηταν να μειωνω συνεχεια τον εαυτο μου. Να τον αμφισβητω.Δεν ηθελα να τους μοιασω.

Να αναρωτιεμαι αν κατι μου διεφυγε οταν ο αλλος μου λεει κατι αντιθετο, και απο την αλλη να ειμαι τοσο σιγουρη για τον εαυτο μου, που να πηγαινω κοντρα στο ρευμα και στους ανθρωπους, ειτε προκειται για θεματα εκφρασης, διατροφης, θηλασμου, γεννας, τα παντα.
Ξερω πως θελω να ζησω την ζωη μου και την ζω χωρις να με επηρεαζουν οι τριτοι.
Με αυτοπεποιθηση οτι ξερω τι κανω.

Στο οτι δεν ξερω ποια ειμαι χαλαει η συνταγη.
Ποια ειμαι σε σχεση με τον αλλον, με τους αλλους.


Οταν ειμαι μονη, ειναι ευκολο.

Ειμαι εξυπνη, ισως οχι για high tech πραγματα, αλλα εχω εντιληψη διαισθηση, αναλυτικο πνευμα.
Ειμαι καλη, νοιαζομαι και για τον αγνωστο.
Ειμαι καλλιεργημενη,καλλιτεχνικη, ξερω πολλα πραγματα, παθιαζομαι, μελεταω, ειμαι πειθαρχημενη, αληθινη και τιμια, ανοιχτομυαλη, ζεστη σαν ανθρωπος και θα μπορουσα να συνεχισω μεχρι αυριο τα καλα και τα κακα μου αλλα δεν ειναι αυτο το point.
Το ποιντ ειναι οτι δεν εχω ξεκαθαρη εικονα του ποια ειμαι σε σχεση με το γενικο συνολο.Και ο Ανσταιν πχ θα ηταν ο Ανσταιν αν δεν του το αναγνωριζε το συνολο; (τραβηγμενο παραδειγμα αλλα δειχνει την σημαντικοτητα και των τριτων)

Ξερω και ποια ειμαι σε σχεση με τις φιλιες μου.


Δεν ξερω ποια ειμαι σε σχεση με τον ανθρωπο μου-τον εκαστοτε.
Ψαχνω να βρω την θεση που μου ταιριαζει, που θελω να εχω, την θεση που πιστευω οτι μου αξιζει.
Και παντα κατι δεν κολλαει, κατι δεν ειναι οπως θα επρεπε.

Μηπως τελικα ζηταω πολλα;
Μηπως δεν μου αναγνωριζει αυτην την θεση;
Μηπως γνωριζοντας με καλυτερα, αλλαξε γνωμη; (ενδομυχος φοβος ολων των ανθρωπων που καταπραυνεται με το "ναι θα σε παντρευτω")

Μηπως μειωνω τον εαυτο μου μενοντας οταν βλεπω οτι δεν παιρνω αυτα που θαπρεπε;Μηπως τον μειωνω εγω εξα ρχης(ειπαμε δεν θελω να ειμαι ψωνιο) και ο αλλος ακολουθει τις δικες μου προδιαγραφες;
Οι παλιοι μου συντροφοι καιρο αφου τελειωσε η σχεση μας, μου λεγανε το πως δεν ειδανε καποια πραγματα παρα οταν ηταν αργα, η ποσο φοβηθηκανε να δειξουν οτι ειδανε καποια πραγματα.
Too little too late, αλλα μηπως τελικα ειναι και αυτο ενδειξη του ποσο εγω με βαζω κατω; Μηπως δεν πρεπει να υπολογιζω την γνωμη του αλλου για μενα; Τελικα;





Το χαος.
Κοιταω παλιες μου σχεσεις. Στα 20 ολα ειναι ξεκαθαρα και μονοκομματα. Στα 20 τα ξερεις ολα καλυτερα.
Μεγαλωνοντας και κανοντας λαθη, αρχιζεις να αναθεωρεις την σταση σου, να αμφισβητεις καποιες συμπεριφορες σου.
Απο την αλλη αποκτας σιγουρια εμπειριας, αναγνωριζεις μοτιβα, ξερεις τις κακοτοπιες και ξερεις τι θες.


Εγω ξερω τι θελω.
Ειναι πολυ ξεκαθαρο.
Και το παλευω.

Παλευω με τα παλια μοτιβα απο το σπιτι να μην με αμφισβητω. Παλευω με την μαλακια που με δερνει οταν κανω υποχωρησεις η δεν μιλαω εκει που πρεπει να μιλησω, παλευω να το βουλωσω εκει που δεν πρπει να μιλησω.
Παλευω, δικα μου φαντασματα.




Και ενα πρωι, οπως το σημερινο, οπου πιεστηκα λιγο παραπανω, οπου τοσπρωξα λιγο και γω, σαν την πληγη που ενω θα αιμορραγησει -και το ξερεις,- αλλα την ξυνεις.... κατι μεσα σου κανει κλικ.
Και νιωθεις υπεροχή, και νιωθεις, θυμασαι την αξια σου, και αναρωτιεσαι γιατι αφηνεις τοσο χωρο στους αλλους να σε πατανε λεκτικα, ειτε μιλωντας σου με τροπο μη αποδεκτο, ειτε λεγοντας σου απαραδεκτα πραγματα.
Θυμασαι ποια εισαι.

Ειτε θυμασαι οτι εισαι μητερα και τι σημαινει αυτο απο αποψη ευθυνων και δυναμης, ειτε θυμασαι την πορεια σου, την τοσο γαμημενα δυσκολη, ειτε μπουχτηζεις απο την σαχλαμαρα γυρω σου και νιωθεις οτι κακως ακολουθησες μονοπατια που δεν ταιριαζουνε στα ποδια σου, ειτε πολυ απλα το ποια εισαι βγαινει με δυναμη κατω απο την πιεση που (επ)εβαλαν οι φοβοι σου,....



Σημερα νιωθω ο εαυτος μου.
Δεν νιωθω αμηχανια,στεναχωρια, αγχος,ανασφαλεια, το αντιθετο μαλιστα , νιωθω αυτοπεποιθηση, σιγουρια. Δεν νιωθω οτι χρειαζεται να παλεψω για το παραμικρο, το αντιθετο μαλιστα.
I paid my dues.
και επειδη το ξεχασα αυτο, i paid some more.



Ειπα οτι εγινα ο εαυτος μου, οχι οτι θα σταματησω να κανω λαθη.