Κολαση

Ειχα γραψει καποτε κατι για την απιστια, θεωρητικα τι κανει στην σχεση σου,καποτε μεσα στο μπλογκ αλλα δεν ξερω που ειναι.
Εγραφα πως καταστρεφει την σχεση απο μεσα, πως νιωθεις οτι δεν σε αγαπανε γιατι δεν σε ξερουν ποιος εισαι πραγματικα, αγαπανε μια εικονα.
Εγραφα απο πεποιθηση, ημουν παντα πιστη, τυφλη και αφοσιωμενη στον ανθρωπο που ειχα ερωτευτει. Η σκεψη του να τον πληγωσω μου ηταν αδιανοητη ακομα και οταν υπηρχαν περιοδοι που ηθελα να του ανοιξω το κεφαλι, ακομα και αν ειχαμε να ακουμπησουμε ο ενας τον αλλον μηνες.
Κατι που δεν ειχα καταλαβει, οταν μεσα σου κουβαλας δυο ανθρωπους, ειναι οτι νιωθεις πιεση. Οτι προσπαθεις να ζογκλαρεις τα θελω σου, και τα θελω αλλων δυο ανθρωπων.Νιωθεις πιο κοντα σ αυτον/ην που ξερει. Γιατι μαυτον/ην μπορεις να μιλησεις πιο ελευθερα, να εισαι ο εαυτος σου, να μην κρυβεσαι.
Αλλα νιωθεις ασχημα, οτι εκμεταλλευεσαι.
Ισως και να πειθεις τον εαυτο σου οτι εχετε μια "καταννοηση", οτι ο αλλος "νομιζει" οτι σ αγαπαει αλλα οχι πραγματικα. Οτι ειναι συνυπευθυνος για την ολη κατασταση.Και ισως ετσι να ειναι.
Δεν εισαι σε θεση να βγαλεις συμπερασματα.
Οταν κουβαλας δυο ανθρωπους διψας να βαλεις ενα τελος. Συνηθως σκιζεσαι αναμεσα σε αγαπη, τρυφεροτητα, και ποθο, επιθυμια, τρελλα.
Η οτιδηποτε αλλο.
Τι ξερω γω;
Οταν κουβαλας δυο ανθρωπους, θες να κατασταλαξεις στον εναν. Ψαχνεις να βγαλεις βιαστικα συμπερασματα, το καθε τι που κανει ο αλλος ειναι υψιστης βαρυτητας για να απομακρυνθεις.
Δεν συμμετεζεις καθολου στο "να τα βρουμε".
Οταν κουβαλας δυο ανθρωπους μεσα σου, νιωθεις τον εναν κοντα σου και τον αλλο μακρυα σου μεχρι να ξαναβρεθεις με τον αλλον και να περασεις το ιδιο εργο με αλλο πρωταγωνιστη, κοντα μακρυα, το μωρο σου γινεται ο "τυπακος", και ξανα μανα.
Οταν κουβαλας δυο ανθρωπους μεσα σου και δεν εισαι μαθημενος στο σπορ, τρελλαινεσαι, δεν ξυπνας περηφανος για τον εαυτο σου το πρωι, σβυνει το εσωτερικο φως, σβυνει το χαμογελο..
Οταν κουβαλας δυο ανθρωπους μεσα σου, τρελλαινεσαι, ψαχνεις για διαφυγη, ψαχνεις για αιτιες, και εχεις νευρα, εισαι απομακρος, βαρυς, δυστυχης.
Οταν κουβαλας δυο ανθρωπους μεσα σου, μπορει να νιωθεις νοιαξιμο, τρυφεροτητα, νοσταλγια, ποθο, καβλα, καπριτσιο, ανασφαλεια, φοβο, φαντασια.
Δεν ειμαι σιγουρη οτι η λεξη αγαπη κολλαει εδω, ουτε η λεξη ερωτα.
Μπορει και να κολλαει, δεν ξερω τι ειναι φυσιολογικο και τι οχι. Μπορουμε να αγαπαμε πολλους; Η το μ*υνι/κ*βλι που σε κυβερναει σαν αλλο φιδι σε πειθει και σου λεει αυτα που θες να ακουσεις;

Δεν λεω οτι επειδη η κοινωνια λεει μην πας με αλλον, θα επρεπε να νιωθεις ολα αυτα. Λεω οτι αν εισαι ανθρωπος που εχει αγαπησει πραγματικα στην ζωη του, κλαις τον ερωτα που δεν βιωνεις -τελικα, κλαις την αξιοπρεπεια ολων που κυλας στην λασπη με το να μην εισαι ξεκαθαρος μεσα σου,κλαις γιατι δεν δινεις ΚΑΜΙΑ ευκαιρια στην σχεση σου , Κλαις για τις φοβιες που ειχες και δεν ηξερες, κλαις για τα θελω και τις αναγκες που δεν συμβαδιζουν με την ζωη σου, κλαις το γεγονος οτι δεν μπορεις για τον χ,ψ λογο να νιωσεις την ευτυχια.
Και ισως δεν σου αξιζει στην τελικη
Αυτη να ειναι η κολαση και η τιμωρια...