Jamming

Οταν ελαβα το προχτεσινο τηλεφωνημα(βλεπε ποστ παρακατω), ημουν εξω απο το lazy. (Βλεπε μπανερ στο πλαι.)
Ειχαν jam night και ηξερα οτι θα αρεσε στον Κυρι-αλλα και σε μενα.
Καθησαμε στο τραπεζι, το προγραμμα ξεκινησε.
Για οσους δεν το ξερετε το jam night ειναι μουσικοι που δεν εχουν ξαναπαιξει μαζι, οι οποιοι μαζευονται για να παιξουν μαζι οτι γνωστο τραγουδι ξερουν.
Μερικες φορες εχει και μπαντες που απλα δειχνουν τι ξερουν να κανουν, αλλες εχει ημι σελεμπριτις οπως εκεινο το βραδυ, ηταν ο Τζονι βαβουρας και ο Αγαμεμνονας, ενας τυπος με περιεργα μουσια άπο ριαλιτι.
Οι μπυρες αρχισαν να ερχονται και να φευγουν. Στην τριτη- ως γνωστο- εγινα ντεφι. μιλησα λιγο στο τηλ. με τον Αγγελο για την κατασταση της μπαντας και περιμενα απαντηση του στο αν θα εμενε η οχι, αν μεσα του ενιωθε loyalty σε μας(επαγγελματικα) η οχι. Παντα λεγαμε οτι οταν ερθει η ωρα θα βλεπαμε. Στην προκειμενη φαση ειχαμε πει οτι αν διωξει τον εναν απο τους δυο ο αλλος θα ακολουθουσε. Αν αρχιζα με δουλεια και μπαινανε λεφτα στην μεση, θα βλεπαμε.
Σε οσους μουσικους ανεφερα το περιστατικο με τα γονατα και την παρατηρηση, εντιδρουσαν με ενα "αν ειναι δυνατον" και γελια.
Μου κανε καλο που ημουν εκει, στο συνολο με τους ανθρωπους με τους οποιους μπορω να συννενοηθω.
Με μουσικους, επαγγελματιες.

Καποια στιγμη μου ηρθε να ανεβω να τραγουδησω.
Διαλεξα 4 πασιγνωστα κομματια, ανεβηκε ο Κυρι, ενας κιθαριστας, ενας μπασιστας και ενας ντραμερ και αρχισαμε.
Στο τριτο κομματι που ανεβαινε ημιτονια, ο μπασιστας-ενω τοχαμε συζητησει- εμεινε στην κοσμαρα του, το αποτελεσμα ανατριχιαστικο.
Δεν πειραζει ομως, jam night ηταν και ηταν ευχαριστο να ξαναπαιξω με τον κυρι μετα απο τοσα χρονια.
Κατεβηκα κατω ο κυρι ξανανεβηκε, επαιξε με τους υπολοιπους και ολοι μεινανε.Τελικα ΕΙΝΑΙ τοσο καλος οσο νομιζω.
Επιασε τα ντραμς, τραγουδησε, και ολο το μαγαζι ηταν στα ποδια του.
Το χαρηκα πολυ και σκεφτηκα οτι θα πρπει να φερω εδω και τον μικρο, να κανει επαφες.
Ημουν θυμωμενη που δεν μου ειχε στειλει ακομα απαντηση, το επαιρνα και λιγο προσωπικα, οτι θα εδινε δικιο στον παπαρα, αν εμενε, οτι δηλαδη ηταν λαθος η σταση μας, καταλαβαινα την ορεξη του να δουλεψει, αλλα απο την αλλη με κρυωνε πολυ αυτος ο εγωισμος.
Ετσι το επαιρνα, ο εαυτουλης του.
Και του τοπα (σιγα μην δεν, μετα απο 7 μπυρες)

Γυρισα σπιτι λιωμα.
ξυπνησα το επομενο πρωι ετοιμη να πεθανω.
συζητησα στο μσν με τον Αγγελο, τι θα κανει, οτι τελικα δεν πρεπει να επηρεαστει αν εγω τα πηρα, γιατι στην τελικη, ειναι δικη του αποφαση. αν θα αποφασισει με γνομωνα το συμφερον, τον φοβο, την πιστη, την αγαπη η οτιδηποτε αλλο, ειναι καθαρα δικο του θεμα. Εγω μπορει να μην μας εβρισκα ξανα δουλεια...
Μου ειπε οτι δεν ηθελε απο την αρχη να μεινει. Μου εδωσε καποιες εξηγησεις και δεν θελησα να δωσω συνεχεια, δεν ηταν στην τελικη και τοσο σημαντικο. Que sera sera.
Το αφησα ετσι.
ξαναεπεσα για υπνο και κοιμηθηκα ως τις δεκα το βραδυ.


Ο πονοκεφαλος ειχε φυγει, η αρχη της περιοδου μου εξαφανιστηκε (πρεπει να δω γιατρο οπωσδηποτε), ενιωθα καλα.
Καθησαμε να πιουμε τσαι με τον κυρι, english style, και παιξαμε μπιριμπα μιλωντας ως τις 6 το πρωι.
Η επισκεψη του εφερε αναμικτα συναισθηματα.
Πιεση, χαρα, φοβο, προσδοκιες, ακομα και καβγα.
Αυτα ομως σε αλλο ποστ, αλλη φορα...


Αυριο φευγει.
Η κορη μου επιστρεφει σπιτι και εχω πολυ δουλεια να κανω μαζι της (εχει ξεφυγει τελειως)