Πεμπτη

Φετος ειχα μια μαθητρια μονο, η οποια μου επεφερνε γυρω στα 100 ευρω τον μηνα. θα μου απεφερνε τοσα μαλλον αν παταγα στο μαθημα. Λιγο οι επισκεψεις, λιγο ο ερωτας, λιγο οι αρρωστιες της μικρης, οι δικες μου και οι δικες της, ειχαμε κανει το μαθημα σπανιο, ισα ισα για να μην ξεχναμε η μια την φατσα της αλλης.

Η αληθεια ειναι οτι βαριομουν.
και η χειροτερη αληθεια ειναι οτι δεν γουσταρα να πηγαινω.
Ο μπαμπας σε πολλες περιπτωσεις, εμπαινε στο δωματιο και με χαιρετουσε αγκαλιαζοντας με. Μυριζε και κρασι. Αναμνησεις θειων να με πασπατευουν με κατακλυζανε.
Φρικη.
Δε γουσταρα καθολου αλλα δεν μπορουσα να πω τιποτα μπροστα στο παιδι του γιατι δεν ηξερα μηπως ηταν θεμα νοοτροπιας. Οι αλβανοι ειναι πιο εκδηλωτικοι σε τετοια θεματα νομιζω.

Οποτε ομως με αγκαλιαζε, την αλλη μερα δεν πηγαινα.

Ωσπου μια μερα ηρθε ενω ηταν και η γυναικα του σπιτι, και με χαιρετησε απο μακρια.
Δεν ξαναπατησα απο τοτε, πριν το Πασχα.
Συμπτωματικα.
Ημουν πια διατεθειμενη να τον βαλω στην θεση του δεν ηταν θεμα παρεξηγησης.

Σημερα πηρα να πω οτι η κορη μου ειναι ακομα αρρωστη.
Μου ειπε οτι δεν θα με χρειαστουν αλλο.
Λογικο, δεν ηταν μαθημα αυτο, μαλακια ηταν.

Μονο που πρeπει να παω να παρω τα βιβλια μου..:(




Φτωχαινω as we speak..:P