Pre menstruating

σημερα το πρωι, στο μεγκα υπηρχε αφιερωμα στην Αμαλια. βγηκε ο θειος και ο νονος της και ειπε την ιστορια της ενω απο κατω επαιζε ενα βιντεο με τα μπανερ και φωτογραφιες της Αμαλιας.

Η συζητηση μετα πηγε στο νεογνο που πεθανε και το μυαλο μου εκανε συνειρμους.
Our young are dying.
Θυμηθηκα τις λεξεις μιας γυναικας που εθεωρειτω "φωτισμενη" ,σε επαφη με αλλες διαστασεις που ειχα γνωρισει τυχαια (δεν πολυπιστευω οτι ηταν γιατι στην συναντηση ολο μιλαγε για την ανωτερωτητα των Ελληνων και μου μυριστηκε flattering εκει που ο Ελληνας θα τσιμπουσε).
Ειχε πει οτι ο πλανητης πεθαινει, και βιαζονται οι ψυχες να κατεβουν επειδη ο χρονος τελειωνει η κατι τετοιο.


Δεν ξερω τι ειναι αληθεια, αλλα οπως ειχε πει και ο Τσωρτσιλ νομιζω, καλο ειναι να ταχω καλα με ολους για οταν ερθει εκεινη η ωρα.
Εκεινη η ωρα.

Παντα ευχομουν να μην το καταλαβω, παντα σκεφτομουν τον θανατο σαν λυτρωση, πανω στην στεναχωρια μου.
9 χρονων, τσακωθηκα με την μητερα μου και κλειστηκα στο δωματιο μου αποφασισμενη να δωσω ενα τερμα. Και θα το εκανα ετσι οπως με θυμαμαι. Γιατι η αυτοκτονια ειναι πραξη εκδικησης και στα 9 δεν συνειδητοποιεις τι κανεις. Εβγαλα ενα κομματι χαρτι και εγραψα ουτε και γω θυμαμαι τι, ωσπου εφτασ στην φραση " και πεθαινω -εκει αρχισα να μετραω- 7 μερες πριν τα γενεθλια μου."
Τα γενεθλια μου;
Δεν ηθελα να τα χασω με τιποτα.
Και ετσι, σε μικροτερη σκαλα βρηκα κατι για το οποιο αξιζε να ζησω και αποφευχθηκε το μοιραιο.
Κατα καιρους γραφω γραμματα τα οποια κρυβω, σε περιπτωση που παθω κατι.
Και φυσικα αναλογα με το ποιοι βρισκονται στην ζωη μου, αυτα αλλαζουνε.
Σκεφτομαι να το σταματησω αυτο, δεν ξερω πια ποσα εχω μεστο σπιτι και ποιο θα βρεθει και απο ποιον.
Θα παω σε συμβολαιογραφο για τα νομικα, και τα υπολοιπα...
Θα τα γραφω εδω.


Σιγουρα θελω καποια στιγμη η μικρη να μαθει και να διαβασει την υπαρξη του μπλογκ, και ελπιζω να ειναι εδω ακομα αυτο οταν φτασει στην σωστη ηλικια.
θα την βοηθουσε να καταλαβει τον εαυτο της βλεποντας τα κοινα και τις διαφορες μας.


Με φοβιζει ο θανατος, ειδικα απο τοτε που εκανα το παιδι.
Νιωθω οτι δεν εχει και κανεναν-ουσιαστικα- περα απο μενα.
Με φοβιζει πιο πολυ ομως για το παιδι μου.
Ειναι κατι το οποιο δεν μπορω να διαννοηθω το πως συνεχιζει καποιος να ζει εχοντας χασει ενα παιδι.

Στην γειτονια μας υπαρχει ενα ηλικιωμενο πια ζευγαρι. Αυτος αδυνατος, ασπρομαλλης, βγαζει μια καλοσυνη απο τα μπλε ματια του, απαραμιλλη. Μια αξιοπρεπεια. Δεν ξερω ουτε πως τον λενε, τοσα χρονια γειτονες, απο τοτε που τα περισσοτερα σπιτια που απαρτιζουν την γειτονια, ηταν αλανες. Εκεινη μικρωκαμωμενη, παχουλη, μια τυπικη γυναικα της ηλικιας της, ησυχη και διακριτικη.
Ειχαν μια κορη μεγαλυτερη μου, ομορφη.
Πριν πολλα χρονια, πεθανε, και ημουν πολυ μικρη να καταλαβω πως. Κατι με τον σκυλο της.
Και εμεινε το ζευγαρι μονο, να σκεφτεται την κορη του.
Δεν αντεχω ουτε την σκεψη.


Τι με επιασε κυριακατικα;
Ειδα την αμαλια, εχω πονοκεφαλο και ειδα οτι αφησα ανοιχτο το κινητο διπλα στα κεφαλια μς και συνειρμικα θυμηθηκα τον γιο φιλου που διαγνωστηκε στα τρια με καρκινο στα νεφρα,θυμηθηκα το νεογνο και την απελπισια του πατερα οταν μιλαγε γιαυτο, την "γκουρου", τις δικες μου φοβιες, και τωρα θελω να αλλαξω θεμα επειγοντως.
Γιατι να πρεπει να υποφερουν τοσο οι ανθρωποι, ειτε απο αλλους ανθρωπους, ειτε "ετσι'?

Γιατι;