Αψουυυ!

Πρεπει να ειναι η δευτερη η η τριτη φορα που παρατηρησα δικο μου ανεξελεγκτο αγχος και καποια φυσικη καταστροφη...
Αρχιζω να πιστευω οτι σε καποιο επιπεδο ολοι αισθανομαστε τις αλλαγες πανω στην γη αλλα αλλαοι δεν το "βιωνουν" και αλλοι ναι.
Με τον σεισμο του 1999 το ειχα βιωσει...Πριν γινει ημουν ενα ματσο νευρα, εκλαιγα με το παραμικρο και ειχα φοβιες.
με το τσουναμι παλι τα ιδια.
με την κατρινα δεν καταλαβα τιποτα.
Με τον σεισμο στο πακισταν, παλι, απο πριν δεν ημουν καλα...(εχω και μαρτυρα τα ποστ μοθυ αλλα και την απουσια μου εδω)...
Φυσικα πλεον κανεις δεν μπορει να με πεισει ορι οι εκλειψεις δεν εχουν καποια σχεση...δεν θυμαμαι σε ποιον το λεγα οταν εγινε η εκλειψη...


τελος παντων, το θεμα ειναι οτι ειχα μια εβδομαδα χαλια οπου επινα καφεδες, ετρωγα πατατακια και δεν μπορω να καταλαβω πως δεν τρελλαινεται ο κοσμος που τρωει ετσι σε καθημερινη βαση.
Ειλικρινα.
Αλλα ισως τελικα και να εξηγειται το πως ειναι ο κοσμος. τοσο απλα.
Παντως εγω θα εχανα το μυαλο μου.
Για την ωρα εχασα απλα την υγεια μου.

Ειμαι στο κρεβατι τα πρωινα, προσπαθω να παρω τα ισα μου με υπνο, με ψευδαργυρους, βιταμινες αχινατσεες και αλλα, και τα απογευματα να παω για δουλεια.
Αλλα το χειροτερο ειναι ο πονοκεφαλος. μερα νυχτα. υπνο ξυπνιο.
(πιτσιρικο αν το διαβαζεις αυτο...κανε τα δικα σου)


Πριν μια ωρα με ξεματιασε μια φιλη και μπορεσα να σηκωθω επιτελους απο το κρεβατι και να αρχισω να ετοιμαζομαι για δουλεια.
Γιατι αν δεν δουλεψω, δεν θα παρω λεφτα.
Τοσο απλα.

Πηγε να με παρει λιγο το συναισθηματικο μου οπως επεφτα για υπνο παλι, κατα τις 11...Τι ωραια που ειναι οταν εισαι αρρωστος να ειναι καποιος απο πανω σου, να σου χαιδευει το μετωπο, να σου φερνει νερο, να σου κανει μια εντριβη...εκει που νιωθεις τελειως μωρο και αβοηθητος, ερχεται ο αλλος και σε φροντιζει και νιωθεις αγαπητος, σημαντικος...
Αλλα δεν με πηρε απο κατω, οπως περισυ που ειχα ρρωστησει...

Τωρα ειμαι εγω αυτη που φροντιζει και βαζει το χερι στο κουτελο.
Και οσο περναει ο καιρος, τοσο απομακρυνομαι φαινεται απο το παιδι μεσα μου και δεν στεναχοριεμαι γι αυτα που δεν θα εχω πια.
Ειναι οπως τα γενεθλια.
Παντα τα γενθλια μου ηταν πολυ σημαντικα.
Το μονο ισως πιο σημαντικο απο του συντροφου μου.

Φετος, προετοιμαζω τα γενεθλια της κορης μου σαν να ειναι τα δικα μου, και παραπανω.
Οσο για τα δικα μου...χεσμενα τα εχω...
Γιατρε μου εχω πυρετο?



ασχετο
Βασβοε και παλιοι μου φιλοι...φυγατε?
αν διαβαζετε γιατι δεν γραφετε?
το φερστ αμεντμεντ ηταν για τα παρασιτα.
(Μην επαναλαμβανομαστε.)
Να και το παραπονο



Παω να πιω την σουπα μου, οσο δεν εχω πυρετο...επωφελουμαι
Ας ςλπισουμε οτι θα μεινει κατι μεσα μου.