Δοξαστε με.

Η επαρση ειναι το δεκανικι του μαλακα.
Αυτο το πιστευα Παντα.
αλλο η αυτοπεποιθηση,.... (ξερω που ειμαι καλος)
και αλλο αυτο.( ειμαι καλυτεΡΟΣ)

Προσπαθησα πολυ ολη μου την ζωη να θυμαμαι να εχω μια ταπεινοτητα γιατι εβλεπα την γελοιοτητα στον ανθρωπο που ψωνιζεται και παιρνει τον εαυτο του στα σοβαρα.
Ειμαστε ολοι δαχτυλα του χεριου.Και το πιστευα.
διαφορετικοι, εξισου σημαντικοι, εξισου μυαλωμενοι αλλα με διαφορετικους προβληματισμους αναλογα με το ποια φαση της ζωης μας διανυουμε η τι ερεθισματα δεχτηκαμε.
Αυτο πιστευα.


Κι ομως χω κατηγορηθει για ψωνισμα(κρινουμε εξ ιδιων αλλωστε), εως και μισος προς τους αντρες κλπ...Ο κεθενας βλεπει αυτα που εχει μεσα του? τι να πω, δεν ξερω...

Τελικα αρχισε να μου μπαινει μια φοβερη αμφιβολια στο μυαλο....
.........μηπως δεν ειναι ολοι σκεπτομενοι τελικα, ευαισθητοι, και κακως προσπαθω παντα να δω τις αιτιες, να αναλυσω και να καταλαβω?
Μηπως μερικες φορες δεν ειναι απλα ενα πραγμα που καπου στραβωνει, αλλα πολυ απλα αυτο που φαινεται? στραβο απο την αρχη?
Ποσο να ζυμωσεις το σκατο πριν καταλαβεις οτι ειναι σκατο?

Δεν θελω ομως να απορριπτω ετσι ανθρωπους χωρις δευτερη σκεψη.


Μεσα απο το μπλογκ ομως, μεσα απο αντιδρασεις κυριως, και κυριως λογο της ηλικιας που διανυω εχω αρχισει να τρεμω στην διαπιστωση οτι πιθανον, τελικα....δεν ειναι ολοι εξυπνοι, σκεπτομενοι, εξελιγμενοι, καλοι, ουατεβερ.

Οταν ακουω σχολια και κακιες προς τους χοντρους, πχ....
Σχολια και κακιες επειδη καποιος, καπου, εγραψε κατι που δεν αρεσε σε καποιον...
θυμαμαι με ανατριχιλα τις ιστοριες που δεν καταλαβαινα ποτε σαν παιδι, για τους οχλους που λυντσαρανε καποιον για το χρωμα του στις ΗΠΑ, η για την δασκαλα που λιθοβολησανε επειδη πιτσικωθηκε με τον Κιτσο στους αγρους...
τα βιβλια που καψανε
τον Χριστο που σταυρωσανε, στην τελικη, μην το παω πιο μακρια...
Τον ομαδικο βιασμο που ξεκινα σαν αστειο...

Ο Μπους, οι πολεμοι, το να τρως σκατα που σε σκοτωνουν και το ξερεις αλλα δεν κανεις τιποτα γιατι δεν σε σκοτωνει στο επομενο λεπτο, να διαλυεις τον πλανητη, να καταχραζεσαι αυτους που σ αγαπανε και να εξαργυρωνεις πολυ φτηνα κατι ανεκτιμητο, την εμπιστοσυνη και την καλοσυνη, να ουρλιαζεις απο μισος για οτι διαφορετικο που δεν χωραει στα κουτακια του μυαλου σου, δεν ειναι, τελικα... ηλιθιοτητα?

Τελικα, τελικα...(τρεμουλιασμα)
μηπως στην προσπαθεια μου να μην παρω δεκανικι, εχασα το μετρο και δεν εβλεπα τι ημουν?
Μηπως τελικα κολυμπαω σε μια θαλασσα ηλιθιων?(Και δεν ειμαι η μονη, φυσικα...)

Θινκ αμπαουτ ιτ.
Με βγαλανε ξεκωλο ενω δεν γαμαω.
Με βγαλανε φεμινιστρια επειδη δεν μου αρεσει η αορατη Μπουργκα που φοραμε.
Οτι κατηγορω τους αντρες για ολα.
Με ειδατε ποτε να κατηγορω κανενα? οχι το εχω απορια...δεν ειναι εμφανης η διαφορα μεταξυ αναλυσης(αυτο μαλλον προηλθε λογο εκεινου) και προσωπικο "κατηγορω"?με βγαλανε ψωναρα ενω ποτε δεν ισχυριστηκα οτι ειμαι καλυτερη απο αλλον...
εκτος απο σημερα.

Αρχιζω και υποψιαζομαι, οτι πρεπει να με δω με καθαρο ματι.
Χωρις τον προσωπικο μου φοβο οτι δεν θα δω την αληθινη εικονα, γιατι....μαλλον αυτο εκανα τοσο καιρο...

Μηπως να αρχισω και γω να εχω "στιγμιαιες σκεψεις", οπως ο καφες?
Εικονα, τσουπ στιγμιαια σκεψη, καταχωρηση στο κουτι "οτι ειναι εξω απο μενα και κατακριτεο"?
Θα χασω πολυτιμες εμπειριες και γνωσεις απο ανθρωπους αλλα θα νιωθω καλα στο πετσι μου, οτι τα ξερω ολα, οτι ο κοσμος ειναι ασπρος(η μαυρος η μπλε),θα νιωθω ασφαλεια, και θα πολεμαω με μανια οτι ειναι παραφωνο, διοτι τα πραγματα ειναι απλα.
αν δεν εισαι σαν και μενα, σαν την μανα μου και τον πατερα μου,σαν αυτα που μου μαθανε στο σχολειο, στρατο, κλπ εισαι απειλη/σατανικο/τρελλο/αρρωστο.
και επειδη εχω και ενα δεκανικι να, στον κωλο, ειναι καθηκον μου να σε ξαποστειλω απο τα καταβαθα που συρθηκες( ασχετα αν αυτα λεγονται "Φιτζι της σκεψης").


Νταξ?
Το' πιασα?


Φερτε μου και μια νοοτροπια "πολαροιντ"
(οτι βγαλω τωρα, οτι ζησω τωρα, μετα σβυνει απο τον σκληρο, δεν μενει αναμνηση, τιποτα δεν μετραει σε βαθος χρονου...)
και ειμαι ενταξει, ετοιμη να ενταχθω στο κοινωνικο συνολο.

να βριζω την κυβερνηση για τα προβληματα μου.
να γαμιεμαι ,να πινω και να ευχαριστω την γλωσσα μου και το σωμα μου.
να αφηνω την διαπαιδαγωγηση του παιδιου μου στην γιαγια που εζησε που υπηρξε εφηβη πριν την ανακαλυψη της καποτας και της τηλεορασης,
να παθαζομαι για συνορα και ονομασιες ενω αυτα παντα αλλαζανε και παντα θα αλλαζουνε,
να μισω λαους που δεν ειχα ποτε την πολυτελεια η την ορεξη να γνωρισω,
να δειχνω με το δαχτυλο ολους
ολα
να βαζω σε κουτακια
να σκαρφαλωνω στο δεκανικι μου και να κοκκορευομαι σαν τον καλυτερο του χωριου
μεσα στο μικρο θεατρακι μου οπου υπαρχω εγω και μονο εγω...
και οσοι αξιζουν.
σαν και μενα.

Οι αλλοι να ψοφησουν...




ψοφανε αλλωστε..





Αν αυτο δεν ειναι ηλιθιοτητα....δεν ξερω τι ειναι...