Χτες...

EΒλεπα τα χειλη σου να κουνιουνται και ήθελα να ορμηξω. Να σεφτάσω στην α΄λλη ακρη του καναπε και να ταχτυπησω με μικρες δυνατες γρηγορες γροθιες. Να κανω να σταματησουν, να ματωσουν. Πως μπορουν; Αυτα τα ιδια χειλη που που ορκιζονταν αγαπη λιγο καιρο πριν,που με φιλούσαν, που μου χαμογελούσαν πως μπορουν να μου μιλανε τωρα για αλλη; ΠΟως γίνεται; Τι γίνεται;

Πως τολμας;
Προσπαθησα να μην σε κοιταω και γυρισα προς τα δεξια μου. Οπου και να κοιταζα, πονουσα. Η πολυθρονα που αγορασαμε και καναμε ερωτα τοσες φορες. Ο τοιχος που εβαψα 5 μηνων εγκυος. Το σημειο που γεννησα το παιδι.
Ολα ειχανε σημαδια δικα της τωρα, ορατα η αορατα.
Τασακια και αποτσιγαρα σκορπισμενα παντου, μια εσαρπα της, που σιγουρα κρατουσες σαν πολύτιμο λάφυρο για να την ξαναδεις καποια στιγμη.
Προσπαθησα να επικεντρωθω σ αυτα που μου έλεγες. Να προσπερασω την κλαψα σου και το γεγονος οτι κλαιγοσουν σε μενα, και να βυθιστω στο νοημα των λεξεων σου. Να συνειδητοποιησω οτι την θες, την αγαπας, οτι δεν εισαι δικος μου. Ουτε συ, ουτε αυτο το σπίτι, ουτε τίποτα.
Σε κοιτούσα ανεκφραστη και έκανα προσπαθεια να μην καταλαβεις ότι η αναπνοή μου είχε σταματησει στον λαιμό μου και στους ωμους μου.
Επρεπε να δειξω νορμαλ.
Να μην καταλάβεις ότι μπορεις να με πληγωσεις γιατι την τελευταια φορα ξεσπαθωσες, σαν παιδι που γκρεμιζει με μανια γελωντας, πύργους στην αμμο.
Προσπαθησα οταν σε βλέπω να κοιταω εναν 'γνωστο', έναν τυπο, που έτυχε να παντρευτω.
'Οχι το μωρο μου, όχι τον αντρα μου, την οικογενεια μου.
Να ξεχασω τα υποκοριστικα, τις αναμνησεις, όλα αυτα που έλεγες.
Που τελικα ηταν ψεμματα.
Πως γίνεται να τρως δούλεμα ΚΑι μέσα στον γάμο;
Σε ακουγα να οδύρεσαι και ακουγα έναν πληγωμενο εγωισμο, παιχνιδια που παιζατε οι δυο σας.
Εμενα γιατι με ηθελες θεατη, απο την αρχη?
Με πικρα συγκρινα.
Εμενα και την σχεση μας δεν την πένθησες ούτε μια μερα.
Ουτε μια μερα δεν έμεινες μόνος σου στο κρεβατι σου να αναρωτηθεις που είναι η γυναικα σου και το παιδι σου τωρα, τι εγινε, και γιατι.Λιγες μερες αφορου εφυγα απο το σπιτι ηταν Χριστουγεννα. Αντι να νιωσεις την απουσια τις οικογενειας σου, την πηρες απο το χερακι και την πηγες στους δικους σου.
Ποσους προσβαλλες εκεινη την ημερα...
Δεν μας έκλαψες.
Και τώρα εκλαιγες, γι αυτην.
Σε μενα.
Και ήθελα να σου ματωσω τα χειλια και να ουρλιαξω.
Να πεταξω οτι δικό της είχε βαλει σπίτι μου.
Κοιταξα τον καρπό σου.
Είχες σβύσει τα αρχικά μας και είχες φτιάξει νέο τατου απο πάνω.
Είχες φτιάξει και δαχτυλίδι εκεί που ήταν η βέρα μας.
Μέσα σε 15 μερες.
Μερικά πράγματα δεν μπορούν να πεταχτούν, ούτε να ξεχαστουν.
Θα έπρεπε να μάθω να ζω με αυτα.
Αλλά για την ωρα, έπρεπε να φύγω.
Είχα ΄μπει με φόβο και καρδιοχτύπι στο σπίτι που τόσο είχα αγαπήσει.Στο σπιτι Μου. Ηταν ακομα σπιτι μου.
Δεν υπήρχε ίχνος μου.
Δεν ήταν πια σπίτι μου.
Κι αυτός εκει δεν ή΄ταν ο αντρας μου.
Όσο πιο γρήγορα το ένιωθα αυτό, τόσο που γρηγορα θα γινόμουν καλά.
Εκεινος δεν ένιωθε το "κοντα"...γι αυτο μιλουσε.
Εγω που το ένιωθα, το "εμεις" αγανακτούσα, πονούσα..
Εφυγα και δεν ΄ξαναγύρισα ποτε.


Το σκίσιμο απο τον πυρήνα σου είναι παντα επίπονο και χρονοβόρο, αλλά τελικα είναι θέμα του που βλέπεις τον εαυτό σου.σε ποια θέση απέναντι σε ποιον...
Αυτες τις σκεψεις εκανα χτες.
Παραδιδω μαθήματα σε 2 παιδια. Το ένα εχει το σπίτι του στον ιδιο δρομο με το παλιο μου σπίτι και το άλλο βλεπει στο πίσω μπαλκονι.
Στην αρχη του χρονου που περναγα απο την ιδια γειτονια, ενιωθα ασχημα.
Χτες, κοιταξα ψηλα και είδα φως μεσα από τις κουρτινες.
Για ένα δευτερόλεπτο είδα την Λίλι στο μπαλκονι, τον πρώην μου να με χαιρεταει από ψηλα και να ρωταει τι ώρα θα γυρίσω ΄με έαν χαμόγελο μέχρι τ αυτιά.
Το παιδι στο καρεκλάκι, εμας στο σαλόνι...ευτυχισμένες στιγμές.
Και μετα αυτην, την βραδυά που με πήρε κλαμμενος τηλέφωνο, και γω ερωτευμένη ακόμα, έτρεξα όλο ελπίδα, ότι θα μου έδινε αυτό που μου αναλογούσε.
Την αναγνώριση της παρουσίας μου στην ζωή του, ένα ριγκρέτ, ένα συγγνώμη, κάτι που να δικαιολογούσε όλη την ύπαρξη αυτόυ του γάμου και τις συναισθηματικές επενδύσεις που είχα κάνει.
Και μου μίλησε για κείνη.
Βουλιάζοντας ακόμα παραπερα την αξιοπρεπεια μου, μπερδεύοντας με ακόμα πιο πολύ στο τι του ημουν, τελικα.

Ελευθερωθηκα την ημέρα που κατάλαβα ότι τυπικα ημουν γυνάικα του,αλλά δεν υπηρξα ο ερωτας της ζωής του.Δεν σημαινε τιποτα γιαυτον.
Δεν σημαινα εγω τιποτα γι αυτον.
Ηταν αθλος να το δω και να το αποδεχτω χωρις να το υιοθετω.
Ελευθερωθηκα όταν καταλαβα, με πολύ κόπο, ότι, πάντα και για πάντα, θα υπάρχω στην ζωή του σαν η αιτία όλων των κακών. Κοστίζει λιγότερο από το να τα βάλει με την μαμά του, την αλλη, τον εαυτό του.
Ελευθερωθηκα ενω ΄για μήνες προσπαθούσα να καταλάβω γιατι δεν με ξενέρωνε ο αληθινος του χαρακτηρας και ολα οσα μαθαινα πλεον, τωρα που δεν τον ενοιαζε. Οι απιστιες στην εγκυμοσυνη(αν και δεν εχω αποδειξεις), οι τσαρκες στα στριπτιτζαδικα,ολος αυτος ο κοσμος που ηξερα οτι υπαρχει στην θεωρια αλλα ποτε δεν φανταζομουν οτι θα χτυπησει στην πορτα μου. Αλλωστε, εγω ημουν με γαλλικα και πιανο,χορο και ιππασια, δεν συμβαινουν αυτα σε ατομα σαν και μενα...

Ερχοταν σε μενα σε καθε απογοητευση, συνεχιζε τα ψεμματα.
Ο γαμος μας ηταν ενα ανεκδοτο.

Την ημερα που αποδεχτηκα τι ενιωθα,σταματησα να τα νιωθω.
Την ημερα που αποδεχτηκα το τι ενιωθε εκεινος( χωρις "εμενα αγαπαει κατα βαθος, δεν μπορει"), εξαφανιστηκε το "εμεις".
Σβυσανε καποιες αναμνησεις.
Γινανε θολες.

Καπου υπαρχει η αναμνηση του πονου.
Το καταλαβαινω οταν μιλαω για αγαπη με καποιον συνομιλητη και αρχιζει να τρεμει το πιγουνι μου.
Υποψιαζομαι οτι υπαρχει μεγαλη λυπη μεσα μου, που κρατω καλα κλεισμενη.
Που πιθανον με κουραζει και ισως να ειναι η αιτια της επιθετικοτητας μου...αλλα και παλι μπορει οχι.

Δεν ξερω αν καποια πραγματα ξεπερνιουνται, η απλως ξεχνιουνται.







(Δεν ξαναπινω στο καραοκι, μετα βλεπω ονειρα με τον πρωην και παθαινω φλασιες.)