Αναδημοσιευστε ό,τι θελετε αρκει να βάλετε πηγή από κάτω.
Η αναδημοσιευση των σκιτσων και φωτογραφιων επιτρεπεται κατοπιν αδειας για να νιωσω σημαντικη και γιατι δεν μεγαλωσατε σε σταβλο.:P


Thursday, October 27, 2005

Ποναω, mea culpa, mea culpa!

Eχετε αναρωτηθει ποτε γιατι βγαζω τοσο προσωπικα πραγματα στο νετ?

Ολοι εσεις που πιστευετε οτι "κατηγορουμε", καλα να παθουμε κλπ?


Βλεπω πονο γυρω μου, σε καθε σπιτι. Καθε ανθρωπος εχει πραγματα που τον πονεσανε και μπορει να τον πονανε ακομα.
Το τραγικο ειναι οταν περα απο το τραυμα του νιωθει ντροπη/φοβο να μιλησει σε καποιον.
Οταν νιωθει ενοχες, γιατι "κατι δεν εκανε σωστα", του λειπει "κατι", ειτε αυτο ειναι αυτοεκτιμηση, ειτε νιο νιο ειτε οτιδηποτε.

και εχεις ανθρωπους που πονανε και υποφερουν μονοι τους νιωθοντας οτι δεν τους καταλαβαινουν.

Δεν ξερω για ποιο "επιπεδο" μιλατε, αλλα προσωπικα βρισκω πολυ αποκαλυπτικο για το πως μεγαλωσε καποιος, απο τον τροπο που αντιδραει στη θεα του πονου και μιας δυστυχιας.

Δεν ειναι απαραιτητα κακο, αλλα αυτος που ¨κριτικαρει" 9 στις 10, αυτο ακουγε οταν πχ επεφτε μικρος"καλα να παθεις", η αυτος που ενιωθε την κριτικη, θα πει,"εσυ φταις που το αφησες"...
Bλεπω καθαρα παιδακια που χτυπησανε το γονατο πχ και κατακλυζονται απο "μην κλαις"
"Μην φωναζεις"

Γιατι να μην κλαψεις? γιατι να μην φωναξεις?
γιατι να μην επικυρωσεις αυτο που νιωθεις μεσα σου και να το βγαλεις?
Να το μοιραστεις, επικοινωνησεις.
Αυτο δεν εμαθες μωρο?
Οτι οταν κλαις καποιος ερχεται?
Οτι καποιος σε παιρνει αγκαλια και ξεχνας αυτο που σε ποναει, εστω και για λιγο?
Εδω τα κατοικιδια δεν ζουν χωρις χαδι...
Γιατι σε μας εχει γινει τοσο ακριβο?
Γιατι μονο τα σεξουαλικα χαδια ειναι πλεον "ακινδυνα"(-ας πουμε-) και αποδεχτα?
Γιατι σε ενα χωρισμο η αναγκη για συντροφικοτητα με καποιον και αποδοχη μας βγαινει σε σεξουαλικη δραστηριοτητα?
Ειναι πιο ασφαλες?
Λιγοτερο επιπονο να ενεργοποιησεις το σεξουαλικο κεντρο απο την καρδια?
Γιατι μας μαθαινουν οτι ο πονος ειναι κατι κακο που πρεπει να αποφευγεται?
Ο θυμος...
Ολα ειναι μερος του ψυχισμου που εχουν καποιο σκοπο.
Αν ησουν ατυχος να σε μαθουν να τα πνιγεις απο παιδι, σε ενοχλει στους αλλους.
και αναπαραγεις οτι εμαθες.
Οπως οτι εχεις μαθει σπιτι σου.
ποιον θεο να λατρευεις, πως να ζεις, τι ειναι σωστο και λαθος...



Προσωπικα, λοιπον, επειδη πιστευω οτι ολοι οι ανθρωποι αγαπανε και πονανε, και επειδη καποιοι πονοι ειναι αβασταχτοι, ξετυλιγω εδω ιστοριες του δικου μου πονου που περασα σχεδον μονη μου,( ο ψυχολογος και ο κολλητος δεν μετρανε γιατι ο μεν "δουλευε" μαζι μου, ο δευτερος δεν ειχε ιδεα τι εστι διαζυγιο)καταλαβαινοντας οτι σε μερικους απο μας, δεν εχει χαθει η αισθηση συμπονιας, μερικοι απο μας εχουμε αναγκη να επικοινωνησουμε ουσιαστικα με καποιον αλλον, ειτε ειναι για να ακουμπησουμε στον ωμο τους και να νιωσουμε αγαπη και αποδοχη, ειτε για να την δωσουμε επειδη νιωθουμε οτι ειναι αδυναμοι να σταθουν μονοι τους για την ωρα.

Τωρα, αν κατι σας συγκινει αλλα σας βγαζει την "αυστηροτητα", θα ελεγα να το ψαξετε.
Το γιατι.
και κυριως....τι προσφερετε?
στον αλλον(παρηγορια αποκουμπι η δυσφορια και δυστυχια-ενοχες)
αλλα κυριως στον εαυτο σας.

(και κατα συνεπεια, εις βαρος του αλλου)


Ο μπαμπας μου ειναι ετσι μπαι δε γουει.
κανεις δεν παει σε κεινον οταν εχει προβλημα.
Και κανεις δεν συγκινειται οταν εκεινος εχει προβλημα...

Η πιστευεις στην συμπονια, η οχι.
Δεν υπαρχουν δυο μετρα και δυο σταθμα.

Στα καπριτσια, να βγαλετε το tough love ναι,αλλα οχι οταν ο αλλος ποναει.
Δεν παρενοχλουμε καποιον που ποναει και ειναι αποδιοργανωμενος με κατηγοριες-συμβουλες.

Δεν εχουμε αυτο το δικαιωμα.




Η ζωη δεν ξερεις πως τα φερνει και δεν ξερεις ποσο μεγαλο κομματι σου καταστρεφει/ παιρνει για το τιμημα της ωριμοτητας.

Μακαρι να εχουμε γυρω μας ανθρωπους να μας αγαπουν και να μας στηριζουν οταν αντιμετωπιζουμε τα προβληματα που μας αναλογουν.

Αυτο μονο μετραει και μενει τελικα.



12:27 PM

1 comments:

Juanita La Quejica said...

Και επειδή δεν αρκεί το μακάρι, χρειάζεται σκληρή δουλειά με τους γύρω μας, για να μπορούμε να ακουμπήσουμε για μια στιγμή επάνω τους, όταν νοιώσουμε ότι παραπαίουμε. Τις περισσότερες φορές θα φάμε πόρτα, αλλά κάποιοι σίγουρα θα μας εκπλήξουν. Χρειάζεται όμως να δείχνουμε έντονα στον διπλανό ότι νοιαζόμαστε και να βγαίνει αυτό από μέσα μας με ειλικρίνεια.

My first book

My first book
A funny Homebirth