Hang over

Na, να , να...Αυτα δεν μ αρεσουν.
Με κερασανε χτες δυο σναπς.
μπηκα σημερα να διαβασω τι εγραψα και εμεινα με το τσαι στο χερι...να "απαλυνει"?
τι εννοουσα? τι σκεφτομουν?
μουρχεται στο μυαλο ο συνειρμος με ενα συννεφο, αλλα εκει ηταν απαλα...
Και απο που κιως που εγω λεω στον α΄λλον, και μαλιστα δημοσια τι να κανει?
απ παπαπαπα, κολλησα, ειναι μεταδοτικο.
Συνηθη, συγγνωμη.
Αληθεια, μεσα απο την καρδια μου...δεν εχω ιδεα τι ηθελα να πω...(Μπαιδεγουει, δεν ηθελα ταξι χτες γιατι δεν ηθελα να δει ο τυπος που μενω, και δεν ηθελα να τον αφησω μεθυσμενος οπως ηταν να περπατησει μονος του και να διασχισει Κηφισιες κλπ...)

Ξυπναω λοιπον σημερα κακην κακως, με ενα πονοκεφαλο να μου θυμηζει τις χαρες της νηφαλιοτητας, το γεγονος οτι ημουν προσφατα αρρωστη αλλα και την ηλικια μου.
Σκυλομετανιωσα.

Θα ερθει το μεσημερι το παιδι και γω θα ειμαι χωμα, δεν θα θελω να μιλησω, να σηκωθω, θα ειμαι κουρασμενη και Α-σιαθετη γενικως.

Τι τα θελω τα ξενυχτια πια?
Αφου δεν αντεχω.

Δεν μου αρεσει αυτη η αισθηση.


κατα τα αλλα ηρθε χτες ενα φιλαρακι.
Θα εγραφα την ιστορια μας αλλα με διαβαζει-απ οτι λεει- αραια και που, και δεν θελω να τον φερω σε δυσκολη θεση.
Πιασαμε κουβεντα παλι για αναγκες.
Με ρωταγε που το παω, ποσο θα κρατησω, τι θα κανω με γκομενικα.
προσπαθουσα να του εξηγησω, και οσο προσπαθουσα τοσο ενιωθα σαν να δικαιολογουμαι.
Η αληθεια ειναι οτι δυσκολα ξεβολευεσαι απο μια ηλικια και μετα για να ζησεις με τον αλλον, η αληθεια ειναι οτι δυσκολα πανω στα μελια κοβεις τον αλλον να του πεις οτι "σορυ, παω στο παιδι μου τωρα"...
και η αληθεια ειναι οτι ενω ΘΕΛΩ πορτοκαλαδα...την ηθελα απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου, ειμαι περιτριγυρησμενη απο λεμονιες.


και να το απω πιο μακρια.
Πριν τον γαμο μου πελεγα παντα "ετυχε"
Ποτε δεν τους εβαλα στο ιδιο σακι.
Τυφλη ψηφος εμπιστοσυνης αν θες.
Με τον αντρα μου πιστευα οτι επινα πορτοκαλαδα, αλλα παραηταν ξινο.
Πειθωμουν.
Ηθελα να πειστω...
Και τελικα, οταν ειδα την αληθεια, εφαγα φλας και σιχαμαρα με τα λεμονια.
Με το τατου
με ολα οσα συνδεονται με το "ατυχημα"

Αυτα του ελεγα πανω κατω και ηξερε για τι πραγμα μιλαγα.Αναρωτιεμαι τωρα αν μεσα του θυμηθηκε οτι υπηρξε ο πρωτος ψευτης, αυτος που εβαλε το πρωτο καρφι στο φερετρο του ατομου που ημουν.
Θα μου πεις, ολοι μεγαλωνουν.
Ναι οκ...
Απλα ευχομαι μερικες φορες να ειχα λιγο λιγοτερα τραυματα στην πορεια μου προς την ενηλικιωση.

Δεν του κραταω κακια ομως, ηταν κι αυτος παιδι τοτε.
Και τοχω ξεχασει σχεδον(ασχετα αν πολλες φορες του το αναφερω μεταξυ σοβαρου κι αστειου...θεωρω οτι ειναι κατι σαν δικη του καθαρση, και δικη μου διασκεδαση να τον βλεπω να αναδιπλωνει τα ποδια του αμηχανα...)

Εχω τιποτ αλλο να γραψω?


μμμμ, νοτ ριαλι.
Ακομα νιωθω ντεφι κατα καποιο τροπο, και το τσαι δεν βοηθαει και πολυ...
Μηπως να εφτιαχνα καφε?
Μηπως να κοιμομουν λιγο ακομα?
Α! ξερω, να παρω τα τηλεφωνα που πρεπει και μετα να δω τηλεοραση...εχω κατι μηνες να δω.
μετα να παω για μαθημα.


Αντε να περασει και γαμμενος πονοκεφαλος και να βρω μια σταλα ενεργειας....



Καλημερα μας