I am shallow, deep down inside

Κλείνουμε.
Νιωθω γεματη.
και 5 λεπτα μετα ειμαι νορμαλ, σχεδον απορω με το γιατι κανω σαν 12χρονη...
Ομως την ξερω την απαντηση.


Εισαι μακρια, εισαι κατι το καινουργιο, σε ανακαλύπτω, με ανακαλύπτεις.
δεν προκειται να γυρισεις να μου πεις κατι που θα με πληγωσει, δεν θα με βαρεθεις, μου προσφερεις παραμυθι, αστεροσκονη, και καθε φορα που ετοιμαζομαι να σου μιλησω, ενθουσιαζομαι.
δεν σε ξερω καν.
Δεν με ξερεις (αν και αν με διαβαζες θα ηξερες τα παντα...μαλλον θαπρεπε να τα σβυσω)
και δεν χρειαζεται γιατι οσα ξερω μου κανουν, κιοσα δεν μου κανουν δεν με απασχολουν γιατι δεν εισαι εδω...

Μου γελας η μου λες κατι γλυκο και τοτε μου γεννιεται η αναγκη να σε δω, να σε αγκαλιασω, ομως τοτε τρομαζω.
Τi σχεση εχει η πραγματικοτητα με tην αστεροσκονη?
Τι υποβαθρο υπαρχει για να αντεξει?
Να μη fuck up?
Τιποτα.
Μια ελξη απο μια φωτογραφια
Μια φωνη στο σκοταδι που γελαει αμηχανα, μια ανασα που με αφηνει να φανταζομαι...
και ξαφνικα ερχομαι αντιμετωπη με το ποσα εχω μεσα μου να δωσω-οχι μονο σε σενα αλλα γενικα- και τρομαζω.

δεν θελω να "μεθυσω" τοσο πολυ.
Μιλα μου, μιλα μου...κανε το στομαχι μου να σφιχτει, το σωμα μου να μαζευτει ενω κραταω το τηλεφωνο,μιλα μου...
Ελα κοντα μου.
Με τα λογια.
Μπες μες το μυαλο μου, το μοναδικο μερος που δεν δινω.

Εισαι μακρια, και δεν εχει καμια σημασια τι εισαι ποιος εισαι, αν ειναι αληθινο, βαθυ, ρηχο, φυζικαλ η απο μοναχικοτητα.
Ιts magic, and like the stardust, it wont last for long...
but its ok...
Cause right now I feel alive in every cell of my beeing, I feel like a little girl, Im not preoccupied με το αν σου φαινομαι αγγουρι η με το αν αυριο μου περασει και πως θα σου το πω.
Εισαι αληθινος αλλα μακρια, αρα εξωπραγματικος.
Κραμα αληθειας και ονειρου...
και την εχω καταβρεi ματακια μου.


Γιατι εισαι μακρια
και μπορω να σε φερω οσο κοντα θελω.....