The wind of strange

To τελευταιο διαστημα κατι συμβαινει.
Την Κυριακη δεν ηθελα να παω καραοκε(!!!!!). Και με πηρε και φιλος μου που συνηθως τον κανω χρυσο να παμε.
Ημουν κουρασμενη, δεν νυσταζα, αλλα δεν ειχα δυναμη να σηκωθω απ το κρεβατι μου.
Χτες παλι, δεν ηθελα να παω.
Ηθελα να παρω το παιδι. μου ελειπε τρομερα.
Ομως σχολαγα στις 10, οποτε δεν γινοταν-πρακτικα.
με τραβολογησανε στο καραοκε μια φιλη και το αγορι της, και ανεβηκα στην σκηνη.
Τιποτα.
βαριομουν.
και τραγουδησα καλα ενα τραγουδι που ειχα βαλει στοχο.
Αλλα τιποτα παραπανω...
Γυρισα σπιτι, δουλεψα λιγο, και το πρωι που σηκωθηκα(απο ασχημο ονειρο), το πρωτο που σκεφτηκα ανοιγοντας τα ματια μου ηταν...
"χαζοξενυχτι"
Παροδικη φαση η αρχιζω να μεγαλωνω( κι αλλο)?
Εχω παρει κιλα και δεν πολυντυνομαι η βαφομαι. με ενοχλει που δεν νιωθω ανετα μεσα στα ρουχα μου(το να σου κοβει την αναπνοη και το κυκλοφοριακο το τζιν δεν ειναι ποτε ευχαριστο), αλλα δεν αγχονομαι.
παραγγειλα να φαω κοτοπουλο.
Και ενω υπηρξα vegetarian ως παιδι, ενω το αποφευγω σαν μεγαλη και υπηρξαν περιοδοι που το ειχα κοψει τελειως...(παντα απολαμβανα μια μπριζολα με ολο το αιμα της η
ενα κoτοπουλο στην σουβλα...)
ποτε δεν λειτουργησε βιωματικα η αισθηση οτι τρωω ενα πλασμα που βασανιστηκε.
Σημερα ενιωσα οτι κανιβαλιζα.
Πιεσα τον εαυτο μου να φαει, αλλα κατι μου λεει οτι εγινε ενα 'κλικ"
Ισως να με επηρεασε η κουβεντα που ειχα με την πρωην κουνιαδα μου πριν λιγες μερες.
Μιλουσαμε με την πεθερα μου για το ποσο πολυ στοιχιζει συναισθηματικα μια αμβλωση στην γυναικα και σε ποιες περιπτωσεις ειναι απαραιτητη.
Η πεθερα μου αναφερε την περιπτωση της, και γω την δικη μου.
Πεταγεται η αλλη
'Ειναι φονος."
"Ειμαι σιγουρη οτι το πιστευεις, και οτι πρεπει να νιωθεις πολυ καλα που δεν σου ετυχε, αλλα νομιζεις οτι ειναι ευγενικο μα μου λες στα μουτρα μου οτι ειμαι δολοφονος?"
Ειχε μουλαρωσει, σαν χαλασμενος δισκος.
"ειναι φονος, το λεει και η εκκλησια"
'Χεστηκα για το τι λεει η εκκλησια σου.
Πως καλυτερευεις την κατασταση κατηγορωντας? τα 13-χρονα που παιζουν με τα αγορακια και μενουν εγκυος? τα θυματα βιασμου? αν ο γιος σου αφησει ενα κοριτσακι εγκυο στα 14 τι θα του πεις? κρατα το?"
"Αυτο δεν θα τυχει(=γιατι εγω ειμαι καλη μανα, αυτα τα παιδια εχουν σκατα γονεις), αλλα αν τυχαινε....θα το μεγαλωσω εγω"
"και πως θα μαθει τις συνεπειες των πραξεων του αν η μαμα καθαριζει για ολα?Πως βοηθας το παιδι σου λεγοντας τετοιες κουβεντες? Ακου φονος.(ειχα σοκαριστει...νομιζωα οτι βρεθηκα στην αμερικη του 1950)"
Πεταγεται η πεθερα μου.
"ειναι μια ζωη..."
"και το αρνι που τρως, ειναι ζωη. και το γουρουνι, αποδεδειγμενα εχει την νοημοσυνη 3χρονου παιδιου. Ζωη ειναι κι αυτο."
"θεωρεις τον σκοτωμο ενος ανθρωπου πιο σοβαρο η ενος ζωου?"

Εκει κολλησα στον τοιχο.
Εχω μεγαλωσει θεωρωντας φυσικο την σφαγη των ζωων, οπως αλλοι εχουν μεγαλωσει θεωρωντας φυσικο το να πινουν γαλα.
Ομως, ποσο πιο καβαλημενο ειναι να θεωρεις τον εαυτο σου πιο σημαντικο απο κατι αλλο που αναπνεει, νιωθει φοβο, αγαπη, ζηλεια, μονο και μονο επειδη δεν ακους την γλωσσα του, δεν καταλαβαινεις τι λεει, και επειδη δεν μπορει να φτιαξει μηχανες που θα τιναξουν τον πλανητη στον αερα?
Δηλαδη οσο πιο "χαζος" τοσο πιο πολυ αξιζει να φαγωθεις?
Οι προτογονοι λαοι συνυπαρχαν με τα ζωα και σεβονταν τις ψυχες τους.

Κοιταζα το κοτοπουλο στο πιατο μου και ειδα τον τρομο στα ματι ατου ζωου την ωρα που το πνιγανε για να καταναλωθει. Αυτο και αλλα χιλια στην σειρα. και αλλα τοσα σε εργαστηρια, αλλα τοσα σε παραγωγες γουνας, δερματων...

Μου αρεσε που το ενιωσα στο πετσι μου, αυτο, που το σκεφτομουν μονο...τοσο καιρο.

(το κοτοπουλο μου μυριζει απο κεινη την ωρα και δεν ξερω αν δεν θα το "βγαλω' καποια στιγμη, ετσι οπως παει)


Σιγουρα αλλαζουν καποια πραγματα.
Εδιωξα ανθρωπους που δεν μου φερονταν καλα.
Τι κιαν τους συμπαθουσα η αγαπουσα?
οταν καποιος σε μειωνει ειτε με τις πραξεις του ειτε με τις λεξεις του και αυτο σε επηρεαζει...
θεωρω οτι οσο μοναξια και να νιωθω κατα καιρους, δεν αξιζει τον κοπο.
Ο καθενας μεγαλωνει με τις ανασφαλειες του, τις αντιληψεις του και οσο δεν προσπαθει να σε πληγωσει,( ειτε επειδη δεν σε βαζει στην εξισωση ειτε επειδη
σου ρουφαει ζωη με πλαγιους τροπους, ειτε πατωντας πανω σου) ολα καλα.
Πλεον ομως με εχουν κουρασει ολα τα δογματα, τα πρεπει, η "αληθειες" του καθενα, η αναγκη για επιβεβαιωση που καταντα ζομπιστικοδρακουλιστικη και παρασιτικη.

Εκανα μαλακιες,
Θυμωσα που ενω τα ειπα στον εαυτο μου πριν, i just went and did it anyway.
ομως απο την αλλη, αρκετα ταλαιπωρηθηκε ο εαυτος μου τα τελευταια χρονια.
Και ισως αν αρχισω να τον χαιδευω περισσοτερο και να φροντιζω να εχω μονο χαδια απο τους απ εξω...ισως, να μην πεσω σε λουμπες χυδαιων ανθρωπων για να νιωσω pampered.
Ισως παιρνοντας απο μενα το χαδι, να μην ειμαι πια τοσο προσιτη σε καθε κουλο που απλωνεται με ενα χαμογελο στα χειλη.

Δεν ξερω...ισως λεω μαλακιες.
δεν τα χω προσχεδιασει.
απλα παρατηρω τις αλλαγες των ημερων.
Τις αλλαγες μεσα μου.

Ουτε στο μπλογκ πια γραφω τοσο συχνα...

Ισως να φταιει και η εκλειψη.