Ποτε δεν εχω κρaτηθει απο το να παρω καποιον τηλεφωνο. Εκτος αν υπηρχε αλλη στην ζωη του, ακομα κιαν αυτη ειχε παρει την θεση μου.
Ποτε δεν εκανα την καρδια μου πετρα
Ποτε δεν το παιξα αδιαφορη, αν δεν ημουν.
Πιθανον αυτο να ηταν που εκανε καποιον να με ερωτευεται οταν υπηρχε ηδη ενδιαφερον απο μερια του.
αλλα πιθανον αυτο ειναι που κουραζει η και τρομαζει.
Υπαρχει αλλος κωδικας εκει εξω και ενω θεωρητικα ξερω οτι πρεπει να κραταμε καποια πραγματα για να εχουμε τον αλλον....εγω προσωπικα ελευθερoνωμαι μονο αν πω σ΄αγαπω.]Εφοσον το νιωθω;
Θελω να το πω, να το δειξω, να το νιωθω.
Αν εκεινος χρειαζεται φτυσιμο για να κολλησει, δεν μου κανει.
Ομως,...και ειναι σωστο....δεν γινεται να τα δινω ολα αμεσως...μπορει να εχω πολλα ακομα να δωσω αλλα δεν εχει σημασια, ειναι η ανθρωπινη φυση, θελουμε οτι δεν εχουμε, και ποθουμε οτι ειναι κατακτησιμο.
Λιγο απ αυτο, ειναι υγιες.
Και θελω να το δοκιμασω, χρειαζεται πλεον.
Αφου εκανα 1337894729572968-8 τηλεφωνα, θεωρω οτι αν δεν τον τρομαξα, και καπου μεσα του υπαρχει ακομα κατι...να κρατηθω, να του δωσω την ευκαιρια να εκφραστει, να δωσει.
Κι αν δεν...καλα να παθω.
Ειτε επειδη τον επνιξα
ειτε επειδη παλι διαλεξα τον ιδιο τυπου ανθρωπου.
δεν μου ειπε τιποτα ενδεικτικο οτι δεν...
απλα εγω νιωθω τρομερα το σκισιμο, τον αποχωρισμο πανω στα μελια, το "πεταγμα", και οταν τον ακουω τοσο ανετο στην αλλη γραμμη, η βλεπω οτι το κινητο μου δεν εχει μνμτα....πεφτω.
Και κει κρατιεμαι. Δεν τον παιρνω.
Και μετα μου στελνει ενα μνμα, με κατι γλυκο και γινομαι ενα με το πατωμα, και ξαναρχιζω τα μνματα, τα τηλεφωνα κλπ
Πω πω δεν μ αρεσω ετσιιιι!!!
Καλα δεν ημουν πριν?
Αν ηταν εδω θα ηταν διαφορετικα, ξερω την δυναμη που εχω πανω σε καποιους ανθρωπους. Το αναγνωριζω στο βλεμμα τους. Βλεπω οτι το πραγμα ειναι σοβαρο, μεσα μας, μεσα τους.
Και το να εκδηλωνεσαι ειναι θετικο σε τετοια περιπτωση.
Ομως τωρα,...μακρια....ειμαι εξω απο τα νερα μου.
να εκδηλωσω?
Οχι?
ναι?
ποσο?
ειναι 2 κιλα, να τ αφησω?
Ευτυχως ηρθε λιγο η μικρη και ηρθα στα ισια μου, παιξαμε και μπηκα στο ρολο της μαμας.
Τωρα που πλησιαζει το βραδυ, θα με τρωει ο κωλος μου αλλα ΔΕΝ θα παρω.
Οχι για παιχνιδι και να κολλησει οπως μου λενε καποιες φιλες.
Αλλα για να μην γινω πλεον φορτικη, οσο κιαν λεει οτι του αρεσει.
Γιατι η αληθεια ειναι οτι απο προχτες, τον εχω παρει 3 φορες και πηρε μια, και παντα εγω ξεκιναω τα σμσ.
Και πλεον δεν νιωθω καλα και χαρουμενα αλλα self conscious.
Θα σας πω το πρωι αν αντεξα.
Στειλτε μου νοερα κουραγιο, δεν το χω ξανακανει.
Αναδημοσιευστε ό,τι θελετε αρκει να βάλετε πηγή από κάτω.
Η αναδημοσιευση των σκιτσων και φωτογραφιων επιτρεπεται κατοπιν αδειας για να νιωσω σημαντικη και γιατι δεν μεγαλωσατε σε σταβλο.:P
Η αναδημοσιευση των σκιτσων και φωτογραφιων επιτρεπεται κατοπιν αδειας για να νιωσω σημαντικη και γιατι δεν μεγαλωσατε σε σταβλο.:P
Friday, November 11, 2005
Μαθηματα που δεν εμαθα ποτε
Posted by Lili at 9:26 PM
My first book
A funny Homebirth
7 comments:
όσες λιγότερες απαιτήσεις έχουμε από τους ανθρώπους τόσο λιγότερες πιθανότητες έχουμε να πληγωθούμε.
αυτό δεν είναι το ζητούμενο εκτός από το να περνάμε καλά?
μην πληγωθείς και πέρνα καλά.
φιλιά και καλή μέρα
..Μαλλον θα συμφωνησω με την Μαριω...αν και δεν μπορω να ερθω στην θεση σου να νοιωσω οπως νοιωθεις,θα συνιστουσα υπομονη και αναμονη....στο κατω-κατω,δεν χανεις ο,τι ποτε δεν ειχες,ετσι δεν ειναι;..
..Και κοιτα μην ξανα-πληγωθεις,οκ;
Καλημερα:-))
When I picked up the phone, she was not the usual laughing "light of my life". Instead, she told me not to call her, ever again.
In one day, with one phonecall she ended it all. I didn't see it coming; I even kept her SMS "I love you!" from just two days earlier. The fire of the romance consumed all the oxygen, in one gigantic emotional explosion. Her latin temper erupted; she threatened me with police intervention if I were to call her or her family and friends, ever again. My last resort was to talk to her brother, whom I respected. He was shocked, didn't have much to say other than he was sorry it all came to this.
I was scared, shocked, paralyzed. We had made love the night before, and she was an animal in heat. As if she was absorbing, like a female mantis, the sap and erotic energy of her mating lover. I felt devoured, thrown away, torn. A heartbreak is probably the best way to lose weight; my appetite disappeared.
I didn't call her per her instructions until two weeks later. She had my Greek recipe cookbook at her place and I needed it back. I asked her how she was; her voice was harsh, that of an enemy - oh, what had my lover turned into? She said she'd mail it, no problem. I thanked her, thinking that perhaps a note, a letter or an item denoting some long-lost affection would be included.
The following day, I came home from work. At my doorstep was a large box cooler - another random item left at her house - with my book inside. She had driven to my place, delivering it herself. I opened the hand-written note that came with it.
"What do you want from me? I don't love you. Leave me and my family alone. Don't contact me ever again. PS: Don't call me to tell me you received this. Goodbye!"
What turns a person into such a heartless monster? Why would you date someone, profess your feelings of love to them, invite them into your house and share your five year old - who sees you as the next father figure - if you're not prerared to be open, communicative and patient with the relationship, without even giving a reason for the breakup?
I'm afraid of phonecalls. The faceless distance, the voice commanding me to shape my feelings in ways I would have never dreamt; a continuous nightmare of "what if's" and "maybe's".
It's been almost two years since I last saw her; and I still dream of her - and her daughter, my daughter for six months.
Woman - please don't hurt me next time. I love you.
Asteroceras
welcome.
I respect people who share.
I hope time will heal your wounds(and write this to your blog, its worth it)
By the way...
Δεν πηρα.
(να δω αν θα αντεξω και σημερα)
Thanks. Time is not a healer, in my opinion. We live our lives with constant distractions, little or big, through which life gets distorted accordingly - and at times, conveniently.
Memories - good or bad - are a reminder of our humanity.
Tisiphone, Megaera, and Alecto usually visit at night. Thus, I prefer to stay awake in the small hours.
Time heals.
I know, I ve been there.
Κουραγιο.
Post a Comment