Ιναφ ιζ ιναφ

Σε ειδα να κλαις σε μια γωνια.
Αμεσως ανησυχησα και ετρεξα κοντα σου, να κανω το κακο να φυγει, να σε φιλησω, να σε αγκαλιασω.
Οταν εμαθα τον λογο, μουδιασα.

Τα χρηματα που εβγαζες αρκετα αλλα δεν εφταναν για να αγορασεις ενα ck εσωρουχο.
και οσο κι αν καταλαβαινα οτι το εσωρουχο συμβολιζε ολα οσα ηθελες να κανεις, ολα οσα εκανες πριν, και δεν μπορουσες πια, οσο ενοχη και να ενιωθα που η δουλεια μου ηταν εποχιακη και τωρα με το μωρο δεν δουλευα καθολου, ενιωσα την αποσταση μεταξυ μας.

Σε παντρευτηκα, ξεροντας οτι δεν θα αγοραζα συχνα ρουχα και καλλυντικα, δεν θα εβγαινα καθε βραδυ, συνειδητα πηρα μια αποφαση ζωης με ολα οσα συμπεριλαμβανε αυτη.
Εσυ, πιστευες οτι θα ειναι κουλ να εχουμε ιδια μπουφαν και θα ειμασταν ομορφο ζευγαρι, μοντερνο, αψεγαδιαστο, οπως στις διαφημησεις.

Ξερω, με μισουσες καταβαθος που σου χαλασα την εικονα.
Αλλα ακομα κιαν ακολουθουσα την αναγκη σου αυτη, σε μερικα πραγματα δεν μπορουσα.
Ηξερα οτι αν το παιδι εχει πυρετο πχ, δεν θα παω στο παρτι, η αν υπαρχει μια υποχρεωση δεν θα βγω...

Εσυ μαλλον δεν τα ειχες υπολογισει σωστα.
Και τα κλαμματα σου αυτο δειχνανε.

Πονουσα για σενα, αλλα περισσοτερο πονουσα για μενα.
Σε απογοητευα? Η ζωη μας δεν σου αρεσε?
και μεσα σε ολα, εγω που ημουν, γιατι τραβουσα κουπι?
Που ηταν η ανεμελη κοπελλα? Που διασκεδαζε? που γουσταρε να ζει?
ειχες βγαλει τα παντα απο πανω σου και με ειχες βαλει στον ρολο της υπευθυνης και της υπολογης.
Ποιος τον θελει αυτον τον αχαρο ρολο, πες μου?
να ειναι το μαντροσκυλο?
αυτος που κραταει τις ισσοροπιες.

Ποση πιεση ενιωθα, ποσο θυμο για το σταρχιδισμο σου, και για το οτι με περιμενες στην γωνια, οτι κιαν εκανα, με κακη διαθεση.
Μονο τα σοβαρα δεν μου ελεγες.
τα υπαρκτα παραπονα, τα ελλατωματα που σε ενοχλουσαν, δεν τα ελεγες.
Κραταγες τεφτερι.
Μεχρι να "ξεκολλαγες" απο μενα?

Και μου τα πεταξες ολα μαζεμενα σαν αιτια κερατου/χωρισμου.
Ποσες ευκαιριες σου ειχα δωσει?
δεν ξερω πια.
δεν μου εδωσες καμια.


Εβαλες ενα Χ σε μενα και οτι κοινο ειχαμε, με αναπληρωσες μεσα σε λιγες μερες, και προσπαθησες να ξαναφτιαξεις την ζωη σου οπως την ηθελες, με μια νεα , πιο ομορφη παρτενερ, που ηξερε να ντυνεται, που δεν θα σε επρηζε που, που, που,....

Ενιωσα σαν αμερικανιδα first wife.:p




.......................



Χτε μου θυμισες αυτο, και αλλα.
Χτες θυμηθηκα ποσο ελευθερη και ανεμελη ημουν πριν σε γνωρισω. Ποσο αθωα, και αγνη.
Ποσο γενναιοδωρη. Με τα αισθηματα μου.
και μετα θυμηθηκα ποσο uptight ημουν μετα, ποσο αγχωμενη, στρεσαρισμενη.
Απογοητευμενη.
Μπερδεμενη.
Χαμενη.


Ειμαι σαφεστατα πιο ηρεμη και σε καλυτερη μοιρα τωρα, και μεσα μου εκλογικευω το
"εχασα αθωοτητα αλλα ωριμασα"
Βρισκω τροπους να μην σου κρατησω κακια, να μην κρατηθω δεσμια του τραυματος, να το βαλω πισω μου, να ξεχασω οτι εχω και τετοιες αναμνησεις στο σεντουκακι μου.

Και ερχεσαι με ενα
"ελα μωρε, και πριν κανουμε το παιδι ετσι ησουν."
Με ξερεις τοσο καλα ε?
Αν εγω σου εβγαινα αλκοολικη πχ στο πρωτο δεκαπενθημερο του γαμου μας, να δω ποσο κλονισμενος θα ησουν και ποσο αγχωμενος...
Αλλα καποιες "λεπτομερειες" φροντιζεις να τις ξεχασεις.
κοιταμε μονο την αντιδραση του αλλου
αλλα ποτε την δραση την δικη μας.

και αν τολμησω να στο υπενθυμισω, αρχιζεις τα "μου τα χτυπας;"


Επρεπε να ειχα φυγει τοτε με το εσωρουχο.
Η και καμια 200ρια αλλες περιπτωσεις που μου έρχονται στο μυαλο.






Δεν θελω να τα θυμαμαι αυτα.
Ηταν αναγκη να μου τα θυμισεις?
ασε με να βλεπω μονο την τρυφεροτητα που δειχνεις στο παιδι, το ενδιαφερον σου σε κεινη, και την χαμογελαστη καλημερα.
Ασε τις αναμνησεις μου τις γκρινιας σου, της κλαψας, του παραλογισμου και τις κακιας να κρυφτουν πισω απ αυτα τα λιγα λεπτα που σε βλεπω την εβδομαδα.

αιντε.