Φτυνω τα κουκουτσια...

Ξεκίνησα χτες μια διαδικασία -και κακώς βέβαια- ανάλυσης μετα το συμβαν με τον πρώην μου.
Το πόσο χαζομάρα μου είναι να ξεχναώ με τι ανθρωπο έχω να κάνω και να ανοίγομαι. Το πόσο δεν θα επρεπε να με νοιάζει το τι λεει, εφοσον αντικειμενικά είναι ένας άνθρωπος με κακή διαθεση προς όλους γενικα στην ζωή του και μαζί μου ήταν παντα εχθρικος, άσχετα αν με παντρέυτηκε, άσχετα αν δεν το είδα, παρα μόνο όταν αρχισε να ενεργει.

Σκέφτηκα το "ελλατωμα" μου.
Η αναλυση.
Το εχει και η μάνα μου και δεν το αντέχω, οπότε ξέρω για τι πράγμα μιλάει.
Είναι τρομερα ενδιαφέρον για λίγο, αλλά τρομερά κουραστικό στην καθημερινότητα.
Σκέφτηκα λίγο τις περιστάσεις που αναλύω.

Όσο πιο ασταθες το γύρω μου, τόσο πιο πολύ αναλύω.
΄Πρόσεξα ότι συνήθως είμαι ελκυστική σε άτομα που δεν σκέφτονται και πολύ...λίγο μπρουτ, λίγο λαικοι, λίγο earthy, meaty, όπως τους ονομάζω.
Με αυξημένη λίμπιντο, αθλητικοί(και μισω τα σπορ).
Όχι εγκεφαλικοι.
Το αστείο είναι ότι αν κάποιος μου βγει σκεπτόμενος και εγκεφαλικος, εχω μετατράπει σε καταρράκτη του Νιαγάρα (όποιος εχει βρωμικο μυαλό κατάλαβε) αλλα συνήθως οι εγκεφαλικοι εχουν και ενα καλαμι να, μια έπαρση, ένα σνομπισμο...
Δεν το μπορώ όλο αυτό το πακετο.
Δεν μπορώ να χαιδευω και να αγαπώ έναν ανθρωπο που συγκρίνεται και πατάει πάνω μου.

Θα μου πεις ο Μπρουτ, δεν το κάνει;
Ε, μέχρι να γνωρίσω την κομπλεξική πλευρα των αντρών, όχι.
Τώρα την γνώρισα και ξέρω ότι ο ανταγωνισμός και η κακή διαθεση δεν εχουν σχεση ουτε με τα ακαδημαικα ούτε με τίποτα από τη παιδεία σου αλλά με το πόση σημασία σου δινε η μανα σου, τελικα.
Και αυτο ναι, χαρη στην αναλυση το βρηκα.

Οπως και να χει, θυμήθηκα ότι όταν ήμουν με κάποιον πιο σοβαρό από μενα, υπέυθυνο, σκεπτόμενο...άφηνα τον εαυτό μου ελέυθερο, ανέμελο και λίγο "στ' αρχίδια" μου.
αλλά αυτό ήταν σπάνιο.

Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν πολύ έξυπνοι άντρες εκει έξω(ασχέτου μόρφωσης)
Πόσοι όμως είναι πειθαρχημένοι και υπεύθυνοι;
Ετσι ωστε να μην αναλάβω εγω τον ρόλο της "μαμάς" στο σπίτι;


Θύμωσα με τον πρώην μου χτες.
Ενιωσα κερατας και δαρμένη. πάλι.
Σε εναν ιδανικό κόσμο, θα έλεγα οτι πειράχτηκε είτε επειδη μιλάγαμε για τον Γ. είτε επειδη όταν με ρώτησε γιατι δεν θα έκανα οικογένεια με κάποιον μικρότερο του απάντησα "για να την κάνει στα δυσκολα; Ευχαριστώ αλλά όποιος έχει καεί στον χυλό, φυσάει και το γιαούρτι."
Αλλά ξέρω ότι χεστηκε.
Και δεν με νοιάζει που χέστηκε.

Αλλά θυμώνω με τον εαυτό μου που πειράζομαι.
Ποτέ δεν πήρε ευθύνες ουσιαστικές.
Θα έπειρνε την ευθύνη, το μερίδιο που του αναλογει στο πως ήμουν μαζί του;
χα!
Συμφέρει να πιστεύει οτι έτσι είμαι.
Και μπορει να είμαι.
Ετσι.
Κουραστική, σπαστική.

Αυτο που λέω εδω (στο μπλογκ) παντα ισχύει επι 1000 στην περίπτωσή του.
Κρατα το για τον εαυτό σου.
"δεν υπάρχει το περιθώριο κριτικής μεταξύ μας, δεν υπάρχει αγαπη στο backround,για να δεχτώ την οποιαδήποτε κουβέντα σου για το άτομο μου"


Σήμερα με ενοχλούσε λιγότερο, αλλά μπήκα σε διαδικασία ανάλυσης.
και όπως ξεκίνησα στην αρχή, σκέφτηκα το πόσο γελοίο είναι να μιλάμε για σχέση πλέον, έτσι όπως έχουν
διαμορφωθει τα δύο φύλα.
Ο καθένας κοιτάει πρώτ' απ' όλα τον εαυτό του.
Αν βρεθεί κάποιος να κοιτάει και τον αλλον, αυτομάτως μπάινει από κάτω.
Σαν τον κλεφτη που αντιλαμβάνεται τον τίμιο σαν κορόιδο.Και τον μετατρεπει σε κοροιδο.

Πως μπορεις να μιλας για αγάπη αν δεν κοιτάς τον αλλον στα μάτια και να είσαι έτοιμος να του εμπιστευτεις και την ζωή σου;
Μπορει να μην καταφέρει να σου την σωσει, αλλα σημασία έχει η ΔΙΑΘΕΣΗ που έχει.
Και πως μπορεις να ρισκάρεις καθημερινα την ζωη σου με κάποιον αλλα να μην του ανοίγεσαι, να έχει ς μυστικα.
Πως ρισκάρεις;
Βάζεις προφυλακτικό στον γάμο σου;Εμπιστεύεσαι η οχι?
Κ
ρατας πράγματα λοιπον για τον εαυτό σου.
Να κρατας το ενδιαφέρον.


μα υπάρχει καλύτερο πράγμα απο το να νιώθεις ότι ότι και να είσαι, όπως και να είσαι, ο αλλος σε γουσταρει όπως είσαι, σε θέωρει κομμάτι του, όπως το χερι του το πόδι του...ακόμα κι αν εχει ψωρα πάνω του;

Την έχω νιώσει αυτην την αγάπη για άλλον.
Δεν την εχω νιώσει από κανέναν. Και όταν εννοώ κανέναν, συμπεριλαμβανομένου και τους γονείς μου.
Και αμφιβάλλω αν την έχουν νιώσει οι περισσοτεροι.
Γιατι αν την είχαν νιώσει ο κόσμος θα ήταν πολύ διαφορετικος.
Δεν θίγεσαι με ότι και να σου πει κάποιος διοτι ξερεις ότι κατα βάθος σε αγαπάει, αυτό δεν κλονίζεται, η κουβεντα του είναι απλά λόγια, δεν είναι ψυχογραφημα σου.
Ακόμα κιαν αυτός δεν σ αγαπάει...δεν σε αγγιζει γιατι αγαπάς εσυ εσένα.
Γιατί σε αγαπήσανε και σε δεχτήκανε όπως ήσουν, παιδι.

Με τις φωνες, τα κλαμματα, τους θυμους, χωρις "να ΕΙΣΑΙ καλο παιδι"(αντι να εστιασουν στην συμπεριφορά, κάτι έξω απο σένα,"δεν σ'αγαπάω","με κουράΖΕΙΣ", είτε σπουδάσεις, είτε γίνεις στριπτιτζου.
Να αγαπάνε εσενα γι αυτο που είσαι και όχι γιατι είσαι παιδί τους.


Πάντα κοιτάω τους γονεις και καταλαβάινω τα παιδια μέσα στους ενήλικες.
Και παντα μεσα στους ενηλικες βλέπω τους γονείς που είχανε.
Και τότε καταλαβαίνω ΄γιατι και που τους τσατιζω εγω
Πως και γιατι με τραβήξανε αυτοι.

Και προσπαθω να γίνω καλύτερη.
Όταν ο ενηλικας φέρεται σαν έφηβος, με εκπαιδεύει να είμαι ψύχραιμη όταν μεγαλώσει η κόρη μου.
Καπως έτσι πρέπει να το δω, να το αναλύσω, να βρω την θετική πλευρα για να μην χάσω τα μυαλά μου με όλες τις μαλακίες που βλέπω γύρω μου.
Τις μαλακίες αλλονών που καλούμαι να πληρώσω.
Και τις μαλακιες μου, που μπορει να ήταν ολιγες, αλλα ήταν βαρβάτες.

Αιντε, καλη μας μερα να εχουμε σημερα-ελπιζω.